Ekşi Duyuru

son cümledeki üçlü'de evet aşırı tüketimde beyne çok zarar veren şeyler. hazza çok hızlı ve kolay yoldan ulaşıldığı için çaba göstermek, uğraşmak olmuyor.

ilk 2 paragrafta yazdıklarının da büyük oranla yanılsama olduğunu düşünüyorum. ülkede neredeyse milyonlarca insan "ilkokulda sınıfın en çalışkanı bendim" edasıyla dolaşıyor ama böyle bir şey yok maalesef. benim ilkokuldaki arkadaşlarımdan da bunu söyleyen var ama 3 yılda falan bir kaç defa kimsenin çözemediği soruyu çözdüğü için aklında bi o kalmış ve tüm çocukluğunu öyle hatırlıyor.

dediğin çeşit bir mutluluğu yaşamak istiyorsan senin yerin iyi işleyen bir sistemde bulunmak. anlattıkların hep onu gösteriyor. iyi bir şirkette x görevinde sadece o alanda çalışan biri olabilirsen ve başarılı olursan mutlu olacağını düşünüyorum.

Büyüdün?

Büyümek tam olarak bu değil mi? Çocukluk dediğin her şeyin gelecekte olduğu, hayatın basit sorumluluuklarının farkında olmadığın, zorluklarla yüzleşmediğin; haliyle de her şeyin gerçekte olandan daha kolay, olası ve güzel gözüktüğü bir dönem işte.

Çocukken hatalarının sonuçlarını daha az yaşıyorsun, zira insanlar üstüne çocuk olduğun için daha az geliyorlar... Bir şeyleri görece iyi yaptığında da fazladan ödüllendiriliyorsun... Büyüdüğünde bunlar da dengeleniyor; haliyle daha çok bedel ödeyip daha az ödül alıyorsun... Ve daha bir sürü şey işte. Bence fast food ile falan alakası yok direkt olarak.

Çocukken çok iltifat, sevgi alırız. Büyüdüğümüzde ise ortam kin, nefret, şüphe, kıskançlıklarla dolu bir hal alır.
Çevreden de bize zamanla olumsuz bazı huy ve alışkanlıklar bulaşır.
Bu süreçte iç dünyamızda kendimizle konuşmalarımız, daha derin bir hal alır.
Büyüdükten sonra da çevremizdeki daha çocukken bildiğimiz tanıdığımız bazı büyüklerin de gereksiz, anlamsız, yanlış davranışlarına sabah akşam parayı düşünmelerine daha yakından şahit oluruz.
Bazı yönlerden istediğimize göre bir hayat yaşayamadığımız ve beklentilerimiz karşılanmadığı zaman da kendi kişisel ütopyamızdaki tema çocukluğumuz olur.
Senaryo,yapımcı, oynayan vs. hep bizizdir orada.

Arada bu kadar etken varken bütün sorunu yazdığın son satırdaki üç şeye bağlamamak gerekir.

Ama şuna inanırım çevremizdekiler güzel kafa dengi insanlar ise bulunduğumuz yer ister afrika ister kutuplar olsun bir sorun yoktur.

Aslında cevap basit. Liseye kadar seviyenin altında bir yerde okumuşsun ve ortamda sıyrılan kişi olmuşsun. Lise ve üniversite benzer zekada, çalışma alışkanlığında olan kişilerin toplandığı yer. Orada da doğal olarak ortalamada kalmışsın. Kötü alışkanlıkların da seni ortalamadan aşağı çekmiş. Ek olarak gelişimini tek başınadan ziyade çevre desteği üzerinden yapmaya alıştığın için de bireysel sorumluluk alıp kendini bu durumdan kurtaramamışsın.

Benzer bir durum benim de başıma geldi. Ortaokula kadar mahallemizin devlet okulunda okuyunca okulun zekisiydim. Lisede Ankaranın en iyi 3 okulundan birine geldim ve yatılı kalmaya başladım. Ortalama üstünde kalmak için daha çok çalışmam gerektiğini fark ettim çünkü burada herkes belirli bir zekanın üstündeydi. Amatör ligden--Süper lige çıkmıştım.
Sonra üniversitede türkiyenin en iyi 3 üniversitesinden birine gittim. Bölüm itibari ile inanılmaz rekabetçi bir bölümdü. Herkes hem çalışkan hem zekiydi. Hayatı kaçırmamak için daha çok çalışmadım çünkü burası artık Şampiyonlar ligiydi benim de amacım sadece gruptan çıkmaktı. Çoğu zaman kendimi aptal gibi hissettim, aynı senin gibi lan önceki hayatım ne güzeldi derdim.
Sonra iş hayatına atıldım, iyiler hep akademide kaldı. 6 ay içinde yine herkesten övgü almaya başladım, inanılmaz hızlı yükseldim. O gazla akademiye döndüm ve yine maymun gibi hissetmeye başladım :D

Sonuç olarak hocam, yine bazı yerlerde takım kaptanı olursun, bazı yerlerde ortamın en iyisisin ve kızlar sana hasta. Şu an bulunduğun ortam senin ortalamanın üzerinde. Önünde 2 yol var ya daha fazla çalışacaksın ya da ortam değiştireceksin.