[]
ben mi çok şımartıyorum?
2 yaşında oğlum var ve evde üzerimden asla inmiyor. üzerime tırmanıp başımın üzerine oturmaya çalışıyor mesela (o esnada kağıda bir not almaya çalışıyordum ama her şeyde böyle). koltukta otursam saniyesinde üzerime tırmanıyor. her gün parka ya da oyun alanına gidip bazen saatlerce oynuyor ama illa onu ayakta yanında bekleyip takip edeceğim mesela. en küçük şeyde küsüp gidiyor, elleriyle yüzünü kapatıyor. evet çok küçük biliyorum ama bana mı fazla bağımlı ve ben çok alan tanıyorum/sınır çizemiyorum (bağırma/itme gibi davranışlar yapmıyorum ama annecim hadi arabalarınla oyna, topunu getir hadi, camdan bak vs desem de vazgeçmiyor) yoksa o yaş grubu için normal mi? küçük çocuklarla haşır neşir olmuşluğum çok ama kimse devamlı bana yapışkan şekilde saçlarımı üstümü başımı çekiştirerek aşırı bir temas ve bu kadar ilgi/hareket halinde değildi. 3 çocuk büyüten kadınlar var, onlarınki nasıl oluyor? şöyle iki dk dikkatimi başka şeye ayırmaya “iznim” yok ve yanlış ebeveynlik tutumunda mıyım onu merak ediyorum. günde birkaç saat kreşe gitsin de biraz oyalansın diye büyümesini bekliyorum (tek büyütüyorum, oyun alanlarında yaşıtları dışında 7/24 yalnızca benimle). insanlar bu kadar çocuğu nasıl büyütüyorlar ve geçmişte büyütmüşler? yemek hazırlama/alt değiştirme/oynatma/gezdirme/uyutmaya çalışma derken gün bitiyor zaten.
(bunu da birkaç aralıkta yazdım ve çok dağınık yazmış olabilirim, kusura bakmayın)
(bunu da birkaç aralıkta yazdım ve çok dağınık yazmış olabilirim, kusura bakmayın)
Çocuk yetiştirme konusunu en bilmeyenlerden biriyim ama müsadenizle birkaç cümle söyleyeceğim.
Sizin ebeveyn-çocuk rolleriniz doğru şekilde yerleşmemiş gibi göründü bana.
Ebeveyn rolünde siz olduğunuz için kararları sizin almanız gerekiyor. Ama bahsettiğiniz örneklerde kararı hep 2 yaşındaki oğlan alıyor. "Hadi oyuna, hadi bak" gibi onu ikna etmeye veya kandırmaya yönelik bir yaklaşım yerine daha net şekilde "şu anda oyun oynamalısın" "gel camdan bak" gibi emir değilse de daha net bir tavrınız olması gerektiğini düşündüm.
Elbette ona sert davranıp, emirleri uygulamak zorunda bir köle gibi hissettirmenizden bahsetmiyorum ama kuralları siz koymalısınız. Her konuda karar verici olmak onun zihni için de yorucu bir şey.
İstediği şeyleri (sizin üstünüze çıkmak, parkta ayakta bekletmek) size yaptırabileceğini öğrenmiş. Kendi kendine bunları yaptırmaktan vazgeçmek için bir sebebi yok.
Şu anda bu durum sadece sizin yorulmanıza, bunalmanıza sebep oluyor belki ama 1-2 yıl içinde daha fazla çocukla sosyalleştiği zaman dışarıdaki insanların ve çocuk arkadaşlarının sizin gibi her istediğini yapmayan kişiler olduğunu görünce ciddi bir duvara toslayabilir.
Tabi ne yaparsanız yapın her zaman onun yanında olduğunuzu, destek olduğunuzu ve şartsız şekilde sevdiğinizi hissettirmeyi unutmayın.
Sizin ebeveyn-çocuk rolleriniz doğru şekilde yerleşmemiş gibi göründü bana.
Ebeveyn rolünde siz olduğunuz için kararları sizin almanız gerekiyor. Ama bahsettiğiniz örneklerde kararı hep 2 yaşındaki oğlan alıyor. "Hadi oyuna, hadi bak" gibi onu ikna etmeye veya kandırmaya yönelik bir yaklaşım yerine daha net şekilde "şu anda oyun oynamalısın" "gel camdan bak" gibi emir değilse de daha net bir tavrınız olması gerektiğini düşündüm.
Elbette ona sert davranıp, emirleri uygulamak zorunda bir köle gibi hissettirmenizden bahsetmiyorum ama kuralları siz koymalısınız. Her konuda karar verici olmak onun zihni için de yorucu bir şey.
İstediği şeyleri (sizin üstünüze çıkmak, parkta ayakta bekletmek) size yaptırabileceğini öğrenmiş. Kendi kendine bunları yaptırmaktan vazgeçmek için bir sebebi yok.
Şu anda bu durum sadece sizin yorulmanıza, bunalmanıza sebep oluyor belki ama 1-2 yıl içinde daha fazla çocukla sosyalleştiği zaman dışarıdaki insanların ve çocuk arkadaşlarının sizin gibi her istediğini yapmayan kişiler olduğunu görünce ciddi bir duvara toslayabilir.
Tabi ne yaparsanız yapın her zaman onun yanında olduğunuzu, destek olduğunuzu ve şartsız şekilde sevdiğinizi hissettirmeyi unutmayın.
- michael_knight
(15.09.22 15:10:06)
ben de aynı böyle düşünürdüm ama pratikte öyle olmuyor :) benzer yollardan geçmiş anne babalardan yorum almak daha doğru. yoksa teorik bilgiye ben de sahibim, alanım bu. teşekkürler yine de yanıtlar için.
- deartheodosia (15.09.22 16:12:02)
ne olursa olsun fazlaca çocuk odaklıyız. ha bu doğrudur yanlıştır bir şey iddia edecek uzmanlığım yok. o eski zamanlarda büyüyen çocuklardanım. öyle anaya babaya yapışma şansın zaten yok. tokadı/fırçayı yersin anında. bizim zamanın çocukları bir şekilde geniş aile içinde veya kardeşlerle arkadaşlarla kendi kendine büyüdü. anne ancak birincil derecedeki ihtiyaçlarımızla ilgilenirdi. yemek, çamaşır, banyo vs.
diğer yanda çok mu sağlıklı bir ruh hali ile büyüdük, kesinlikle hayır. konu dönüp dolaşıp dengelemeye geliyor. gerektiğince ilgi, gerektiğince otorite, gerektiğince demokrasi.
diğer yanda çok mu sağlıklı bir ruh hali ile büyüdük, kesinlikle hayır. konu dönüp dolaşıp dengelemeye geliyor. gerektiğince ilgi, gerektiğince otorite, gerektiğince demokrasi.
- lazpalle
(15.09.22 16:36:40)
1
