Ekşi Duyuru

hepimiz bir hamileliğin sonucuyuz korkacak bir şey yok, bu doğal bir süreç diye düşünüyorum. bedenim bir insan yapabiliyorsa elbet onu da çıkarabilir diyorum doğum kısmı için. ondan da korkmuyorum. (kendi hamile olan kadın)

tabii ki çok beter hikayeler var. ama bu her şey için söz konusu. iyi ihtimallerin haberi yapılmaz, sıradan süreçler genelde coşkuyla aktarılmaz, onu hatırlamak lazım bazen.

ilk haberi aldığımdan beri pek de dank etmemişti. kalp sesini duyunca ohaa insan yapıyorum laan diye biraz dank etti. tekmelere başlayınca hele cidden çok değişik bi duygu, nasıl anlatsam bilemedim şimdi. bi bebek dünyaya getireceğimi idrak ettiğimi sanıyodum hamileyken. ta ki doğum anına kadar. doğduğu zaman ilk kez gösterdiklerinde fark ettim ki o ana kadar dank etmemiş bana. ne zaman ki doğurtup gösterdiler yukardan, ohaa insan yaptım laan dedim. o zaman anladım tüm ağırlığıyla ve sorumluluğuyla her şeyiyle birden.

doğumdan korkmuyodum ya, olacak bitecek bi şey sonuçta. sonraki evre korkutuyodu beni. nasıl bakıcam, dayanıcam, uykusuzluk, bebek ağlaması vs. o kısmı da büyük ölçüde hormonlar hallediyormuş zaten onu gördüm. büyük ölçüde diyorum özellikle, zaman zaman çocuğu camdan atasım geliyor çünkü hormonum yetmiyor evet.

henüz doğurmadım ama sorulara cevap verebilecek yerdeyim sanırım tam olarak :)

vücudun içinde bir insan olmasından korkmuyorum, sanırım bazı insanlara içlerinde "alien" var gibi geliyor olabilir :) ama bana hiç öyle gelmedi. hareket ettikçe mutlu oluyorum (zaten hareket etsin istiyor insan, etmedi mi sıkıntı). bazı hareketleriyle eğleniyorum. hele etkileşebilirseniz çok eğlenceli, en azından bana öyle geliyor. önceden de sağda solda gördüğüm böyle görüntüleri severdim, karnın içinde bir şey var, dışarıdan oynadığı gözüküyor falan. tüm süreç doğa belgeseli gibi :D

doğumdan da çok korkmuyorum açıkçası, yani bilinmez bir yer gibi görüyorum şimdilik. neler olabileceğini bilemediğiniz, çok bilinmeyenli denklem gibi bir zaman dilimi tüm doğum süreci. belki çok kolay olur, belki çok zor olur, belki sezaryen olması gerekir, belki acil durumlar çıkar, her şey olabilir, bilemeyiz şimdiden. doktora güvenip geçmekten başka çare olmadığını kabullendim, gidiyorum öyle. en azından doğum nasıl bir şeydir onunla ilgili bilinçlenmeye, bazı nefes teknikleri çalışmaya, egzersizle vücudu desteklemeye falan dikkat etmeye çalışıyorum. ama bunların hiç bir faydası da olmayabilir, herkesin süreci kendine özgü oluyormuş.

bir de insan bir çeşit memeli hayvan işte, hamilelik ve doğum da yapımızın normal bir parçası, normal dışı denebilecek bir durum yok. riskler var ama hep var ve her canlı için var. başımıza her an her şey gelebilir, korku belki o anlamda olabiliyor, "bebeğe bir şey olur mu" korkuları gibi, bebeğin kendisinden/hareketinden/büyümesinden korkmak gibi değil de. riskleri de kontrol etmeye, takip etmeye çalışarak ve en iyisini umarak süreçte ilerlemeye devam ediyorsunuz. gibi geliyor bana.

Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde korkmuştum oha içimde insan mı var şimdi diye ama sonra geçti o korku birkaç güne