Ekşi Duyuru

Taciz-tecavüz vb bir durum yoksa bence aileyle iletişim tamamen kesilmemeli. Bunu yaptıktan sonra yine üzüleceksiniz, bişeyleri illa ki özleyeceksiniz.. En iyisi kendi elinizi güçlendirip onların sizi üzme ihtimallerine karşı hazırlıklı olmak, güçlü olmak ve biraz da umursamaz olmak.

Babamla ilişkimi 18 yaşımda kestim. Ben 23 yaşındayken öldü o zamana kadar sadece bi kez yolda gördüm, şu an 30 yaşındayım ve 18'e şu anki bilgilerimle gitsem yine tüm ilişkimi keserim.

Keserdimi geçtim, kestim bile.

Yazdıklarından farklı olarak ben kardeşlerim ve annemden manevi kısmın ötesinde maddi olarak da hayatım boyunca destek görmedim, üstüne destek olmaya çalışırken buldum hep kendimi. Bu durumda bile en ufak şeyin dahi de hep lafını duydum onlardan.

İletişimi en aza indirmedim, hadi bana eyvallah diyerek doğrudan kestim. Ama bunu yapabilmek için yaşanmışlıklar kadar yaş, çevre ve öngörebilme durumları da var. (Evliydim ve düzenli maaşlı işim vardı, aynı şehirde değildim, borç içinde yüzüyordum ve vakit sorunum da vardı vs. gibi..)

Sonrasında kafam o kadar rahat ki.. İpe sapa gelmez işler ya da muhabbetlerle boğulmamak maddi sıkıntıların yanında nefes alacak kadar özgürlük sundu bana.

Geçen yıllar sonrasında maddi sorunlarım kalmadı, üstesinden geldim. Bunu yapabilmenin de tek yolu var o da duygular ile aklı birbiri ile karıştırmamak. Beni sokacağını bildiğim arılarla dolu kovana nasıl yaklaşmıyorsam onlara da yaklaşmamayı öğrendim, öğrettiler sağolsunlar.

Mesela bu yıl annem yıllar sonra ilk defa mesaj attı, doğum günümden 4 gün sonra "doğum günün kutlu olsun" gibi. Özrü kabahatinden daha büyük. Bencilliğinin farkındayım, benim doğum günümü boşverelim de insan kendi doğruduğu günü de mi bilmez hatırlamaz.. Boyle durumlarda insan ne diyeceğini, nasıl tepki vereceğini de düşünemiyor çünkü az önce akıl dedim ya, bu durum akıl ve mantıkla açıklanabilir bir şey olmuyor. Teşekkürler demekten başka cevap hakkın da olmuyor haliyle.

Yukarıda anlattıklarım seni heveslendirmek için değil, problemlerin nerelere kadar uzanacağını da görebilmen içindi. Demir gibi bir bünyen olması lazım. Başka türlü kaldırması zor ama o özgürlük hissi var ya; paha biçilmez.

Umarım ailenle problemlerin çözülür.

bizim toplumda aileye atfedilen inanılmaz bir kutsallık var, zarar vermeye devam etseler bile hayatından çıkarırken suçluluk hissediyorsun yabancıların bu no contact dedikleri olay güzel bence

keserim, kestim de

keserim, kestim.

psikolojik şiddet, travmalar, huzursuz ortam, toksik davranışlar sizin kişiliğinizi, yaşam görüşünüzü, kendinize değer vermenizi, özgüveninizi vesaire vesaire toptan etkileyeceği için, bir süre sonra zaten hayatınızın bütününe yayılacak. bu durumda sallıyorum ödemenize katkı sağladıkları kredi kartları huzur sağlamayacak size, yaşattıkları zibilyon tane zorluğa karşın yanınızda oldukları 3-5 zorlukta bir şey ifade etmeyecek. hayat bunun için çok kısa ve çok kıymetli.

iç huzur bence bir insanın sahip olabileceği en büyük servet. buna taş koyan herkes, her olayla ilişki kesilmeli. gereksiz melodram yüklemeye de lüzum yok. her çocuk sahibi insan ebeveyn olamıyor, hayatın yalın bir gerçekliği bu, dramatize etmek veya etmemek sizin elinizde.

@megalomaniac Aslında ''Ya bizim istediğimiz gibi yaşayacaksın, ya da tüm iletişimi keseceğiz ve artık bizim çocuğumuz olmayacaksın.'' diyen taraf aile aslında. Kendi istedikleri hayat tarzı da çok ağır maalesef, sözlü şiddet de bolca.

benim ki daha ilginc, annemle görüsmüyorum, bakmadi vs degil. teyzemleri doyurmaya doymadi, kadin bagimli gibi. ben kendimi bildim bileli birsey istedigimde hep bagirisma. para meselesi gibi duruyor ama degil. ben yoruldum ve uzaklastim. acikca yazip sorsam mi diye de düsündüm ekside falan, bosver deyip gectim. anneme ya onlar ya ben dedim annem onlari secti yani ne yapayim.
üzülmüyor muyum, üzülüyorum ama, eve her gittigimde moralim daha cok bozuluyordu.

@vestasy
Öyle derler, sözlü şiddete devam ederler ama sen yolundan sapmadıkça zamanla kabullenirler. Onaylamazlar ama değiştiremeyeceklerini anlarlar. Konu şu, sen halinden memnun musun? Onların sözlü saldırıları özgüvenini zedeliyor mu, kendinden emin olamıyor musun? Bunlara bak, kendini gerçekleştir, kendini güçlendir. Sonra seni öğrenecekler ve sana alışacaklar, zamanla saygı bile duyabilirler kim bilir:) ama duymasalar da olur, yeter ki sen kendine saygı duy ve kendini beğen.

Ben olsam orta yol bulmaya çalışırdım. Sizin onlara ihtiyaç duymadığınızı, onlarsız yapabileceğinizi, onların siz olmadan yapamayacakları, yani onların hayatında ne kadar önemli olduğunuzu belirtmeniz, göstermeniz lazım. Bence sizinkilerde umut var. Size sundukları maddi destek var, zor gününüzde iyi kötü yanınızdalar. Bunlar küçük ama böyle aileler için önemli şeyler. Siz genç olan tarafsınız. 5-10 yıl sonra onların size ihtiyacı olacak. bugün belki sizi kendilerinin küçük çocuğu sanıyorlar ama 5-10 yıla onların çocuk gibi ilgilenilmesi gerekecek belki de.

Mesela diyelim iletişimi kestiniz, ne kadar süre keseceksiniz. 10 yıl, 15 yıl, ee sonra? Hayat boyu görüşmemek gibi bir şansınız yok. Er ya da geç yine yüze yüze geleceksiniz. Hastalık olur, kaza olur bir şekilde birbirinize ihtiyacınız olur yüz yüze gelirsiniz.

Evet ya da hayır demek zor dışarıdan ama her halükarda bence size verdikleri sıkıntıdan kaçmak için değil de size verdikleri sıkıntıları vermelerine müsaade etmemeyi ve onları bir bakıma "sindirebilmeyi" başardıktan sonra yine iletişimi kesmek başka yere çıkarır sizi.

Çünkü o kadar yıl maruz kalınan bir şey illa ki bir yara gibi dövme gibi yer ediyor insanda. Onu değiştirmek için de farklı bir karşılık vermek gerek herhalde. Sizdeki etkilerini değiştirmeden terketmeyin onları :) yoksa yine içinizde etkileriyle sizinle yaşayacaklar, pek istediğiniz gibi de olmayacak iletişimi kestikten sonrası belki de.

Kesmem, kesmedim. Temelde yatan şey sevgi olunca geriye kırgınlığın verdiği mesafeler kalıyor. Ne olursa olsun aileni seviyorsun. Ama belli bir mesafeden.