Ekşi Duyuru

Cocuk sahibi degilim ve olmayi dusunmuyorum ama motive ve verimli/planliysaniz cocukla da gezebilirsiniz. Koronanin kisa vadede gececegi yok zaten.

planimiz bu degildi ama korona varken cocugu aradan cikarmis olanlardaniz. ilk sene zorlu geciyor, 9 aylik olmak uzereyiz ve 2 ay sonrasina okyanus otesi bir tatil plani yapiyorum. cocugu nasil yetistirirsek oyle buyuyecek sonucta diyerek mumkun oldugunca planlarimiza dahil etmeye calisiyoruz. tabii ki cocuksuz hayatimiza geri donmemize uzuuun yillar var onumuzde ama cocukla da baska bir turunu yasiyoruz o da guzel, farkli bir deneyim.

ben kendi adima konusursam cocuklugumdan beri anneligi hayal ederdim. sartlar musait olmus olsaydi gercekten 20lerin 2. yarisinda 2 cocuk 30larin basinda 1 cocuk daha yapip 3 cocukla 35i gormeyi hedefliyordum ama hayat biz planlar yaparken basimizdan gecenler sonucta. 35i bebegimi kucagima alarak gordum :) ve bu kadar annelik duskunu olan biri olarak ben bile bu dusunceyi coook sorguladim. gercekten yapabilir miyim, buyuk sorumluluk buyuk baglilik. mantikli dusununce hicbir rasyonel getirisi yok :) ama icimde engelleyemedigim bir annelik de vardi ve bir sekilde cozerim gibi geliyordu. simdi dusununce desteksiz yardimsiz cok zor, bu kadar istiyor olmasaydim sanirim ya bunalimdan asla cikamazdim ya da gercekten cok buyuk bir caresizlige duserdim.

yani uzun lafin kisasi asla evet hazirim denmiyor hep bir sey eksik onu da yapayim kafasinda oluyor cunku insan ve o yasa kadar hep kendisi icin yasadigi icin yapacak hep bir seyleri oluyor. ama icinde engelleyemedigin bir annelik varsa her sey bir sekilde cozuluyor. zombilige de alisiliyor :)

Anne değilim, kısa ve orta vadede çocuk da düşünmüyorum ancak bir ablam vardı, 34 yaşında falan 3. çocuğunu doğurdu. ilk ikisini 20'lerinin başında yapmış birbirine yakın zamanlarda. belki ilk çocuğunu 30'larda yapanlar keşke önce yapsaydım diyordur ama bu ablamız da "öbürlerinde gençtim, hep gezmek istedim çocuklar ayağımda pranga var gibi hissettirdi. şimdiki aklım olsa ilk çocuğumu 30'larda yaparım şimdi anne olmak çok daha güzel" demişti.

Dünyanın 40-50 yıl sonra ne halde olacağını ayrıntılı olarak inceleyip henüz doğmamış bir varlıkla empati yaptıktan sonra dünyaya gelmenin hiç gelmemekten onun için iyi olduğuna emin olduğum zaman çocuk yapmaya hazır hissedeceğim. Yani hiçbir zaman.

Yaş geçiyor endişesiyle.
Ama yaşamınız bir daha asla eskisi gibi olmuyor.
Büyüyüp evden ayrılsa bile.

Bence kendimizi hiçbir zaman hazır hissetmeyiz. Ben tam 31 yalındaydım doğum yaptığında. Çocuğu tek başına büyüten süper annelerden oldum. Çok zorlandım. Hayatımda ilk defa ev kadını modeli oldum. Bu da zorladı beni. Şimdi 3 yaşında hala daha zorluyor. Ama şahane de bir şey. Gece yatmadan önce ‘seni yağmurlar kadar çok seviyorum, en sevdiğim arkadaşımsın sen’ diyen bir insan yaptım :)) 3 yaş sonrası kreşle birlikte biraz daha iyi oldu diyebilirim.

Ve evet, keşke daha erken evlenip de doğursaymışım diyorum. Çünkü bazen enerjim bitiyor.

Biz her şeye çocuğu da dahil ettik. Zorlandığımız noktalar da oldu. Mesela çadırda uyumak, denize girmek ona göre değil. 5 yıldız otel havuz insanıymış :) nasıl alıştırırsan öyle olmuyor bazı şeyler.

Bir de eş durumu da önemli. Gerçekten destek olmalı. Canı istediğinde değil, çocuğun ve annenin ihtiyacı olduğunda destek olan, baba olmaya hazır biriyse şahane olur.

Eşim benden daha istekliydi çocuk için. O yüzden ben kendimi hazırlamakla uğraşmadım, beklemedim. Biz kadınlara kodlanan bir yapı var. Hemen adapte olunuyor zor da olsa. Baba öyle değil. Eşim çok bocaladı, bocalıyor da hala. Onlar zamanla anlıyorlar. Mesela çocuk konuşmaya başladığında onların da babalığı daha çok oturuyor bence.

Ve olsun diye uğraşmayın. Korunmayı bırakın ve ovülasyona biraz dikkat edin yeter. Öteki türlüsü de stres yaratır bence.

Yumurta kalitesini de düşünmek gerekiyor. Zamanlamayı ona göre ayarlamak vs. Yani sonuçta gerçek olan bir şey var ki yaş ilerledikçe yumurta kalitesi de azalıyor. Ama sırf bu yüzden de çocuk yapılmaz.

En başta minicik bir canlı ve sadece siz varsınız onun için. Ağlamak istediğinizde ağlayamayacaksınız, yüzünüz az da olsa aşık olamayacak, tuvalete giremeyecek, yemek yiyemeyecek, meme emmesi bırakması,tuvalet alışkanlığı, okula alıştırma, uykusu, yaş krizleri vs hepsi dert, uğraş, sabır. Ermişlerden olmaya hazır olun :)

Ama bunlar da korkutmasın. öyle güzellikleri de var ki yazmaya, anlatmaya cümleler yetmez.

Dünya bok gibi evet, daha da bok gibi olabilir ama güzel bir insan yetişirse, dünyayı güzelleştirmek için bir adım daha atmış olursunuz. Ben böyle bakıyorum.

Ve mutlaka bence zorunlu da olmalı, çocuk yapmaya karar vermeden önce biraz kendi çocukluğuna inmeli insan profesyonel birinden destek alarak. Bu çok öneml benim fikrim.

Ben çok zorlandım bazı noktalarda ama şimdi yanımda. Elleri yanaklarımda uyuyor. Nasıl güzel kokuyor, huzur veriyor anlatamam. Hiç de pişman olmadım. Tek pişmanlığım daha erken olmaması ve babası :)))

Uzun oldu ama umarım yardımcı olmuştur.
Ne zaman isterse o zaman gelsin, en doğru şeyleri kendileri daha iyi biliyor zira ;)

çocuk sosyal hayata engel değil, ilk bir iki aene sosyal hayatınızı çalacak.

Yani zaten duruldum bir de çccuk yapayım olursa çifte çöküş yaşanıyor.

Ben yapabilsem öncesinde yapardım. Bir de İngiiltere’desiniz mis gibi büyür

Geri kalan hayatımı çalışmadan sürdürebileceğim refaha ulaştığımda ve aynısını çocuğum için de garantilediğimi düşünürsem belki ufak bir ihtimal çocuk yapmayı aklımdan geçirebilirim. Onun haricinde bir bebeği sırf ben istiyorum diye bu dünyaya mahkum edecek değilim.