Ekşi Duyuru

Merhaba
Bir süredir bir öykü yazmaya çalışıyorum. Öyküyü aslında yazdım ama içime bir türlü sinmiyor. Karakterleri, olay örgüsü muhteşem oldu diyemem ama fena olmadı gibi(En azından ilk öykü denemesine göre eh işte dedirtti). Bu öğelerin okudukça, yazdıkça gelişeceğini umuyorum. Faydası olur diye farklı alanlarda okuyup,araştırıp zihnimi zenginleştirmeye çabalıyorum. Yalnız asıl hevesimi kıran yazdığımı şöyle bir okuyunca, öyküdeki cümleleri basit bulmam. Arkadaşımla kahve eşliğinde sohbet ederken kurduğum cümleler bile daha güzel hatta. O çok zevk alarak okuduğum kitaplardaki o güzel cümleler sanki pıt pıt pıt hemen dökülüvermiş yazarların zihninden gibi geliyor bana ve kendime "demek ki sen de bu yetenek yok bende bırakayım bu işleri" diyorum içimden.
"Birini çok sevince, incecik bir tülün üzerine sevdiğinin yüzü resmedilmiş de, sen tüm dünyaya o tülün arkasından bakıyormuşsun gibi oluyor."cümlesinin zarifliğini, “insan, çektiği ıstırap nispetinde zevk duyar: ne kadar acıkırsa yemekten, ne kadar yorulursa dinlenmekten, ne kadar ararsa bulmaktan o derece zevk duyar.” cümlesinin duruluğunu istiyorum mesela yazdıklarımda. Ama dediğim gibi "bunları pıt pıt hemencecik yazmışlardır, benden de hemen çıkmadıysa demek ki çıkmayacak" diye düşünüp karalar bağlayıp sövüyorum kendime. Cidden böyle su gibi akıyor mu cümleler yazarken? Yani yetenek olmama ihtimalini göz ardı etmeden biraz daha zorlayıp bol bol yazıp biraz daha denemek mi lazım?

Edit: yazmayı unutmuşum ekliyeyim. Örnek verdiğim cümlelerin yazarları çok yetenekli çok biricikler farkındayım. Cümleleri sadece zerafet ve duruluğa örnek olması açısından ekledim. Yani iki yazıp çizeyim o seviyeye gelirim gibi bir düşüncem yok.