Ekşi Duyuru

bir yakınımızın kızı var şu an 11 yaşında.
doğduğundan 4 yaşına kadar hep babaanne baktı desem yeridir. aynı evin içinde anne gönüllü olarak pasifize oldu, baba zaten varla yok arası. çocuğu esas olarak babaanne büyüttü, ikincil olarak da 2 küçük amca ilgilendi. hatta çocuk en baştan beri babannesine anne diyor, annesine ise ismiyle hitap ediyor ve bu duruma kimse yıllarca müdahale etmedi. son 1 2 senedir okulda öğretmenleri konuşmuşlar öyle olmaz diye, yeni yeni annesine anne demeye başladı fakat anneye karşı da inanılmaz öfkeli.

mesela yazları annesi 2 küçük kardeşini alıp kendi memleketine gider 1 2 ay kalır, o sürede bu kız babaannesinin yanına gider ve geri döndüklerinde annesine sarılmaz, orada kaldığı süre boyunca da ne arayıp soruyor, ne de annesi aradığında açıyormuş. zoraki 1 2 cümle konuşup kapatıyormuş mecbur kalırsa.

kardeşleri de biri 4 buçuk biri 6 yaşında. onlara karşı da sürekli öfkeli ve alenen şiddet uyguluyor buna da kimse bir tepki vermiyor.

bu kız 4 yaşına gelince elinde büyüdüğü babaanne emekli olup köyüne yerleşti. kimse bu kızcağıza bir açıklama bile yapmadı ve hayatının en büyük travmasını yaşadığını fark etmedi. o kadar el bebek, gül bebek, şımartılarak büyütülen çocuk bir anda kendi başına kaldı üstüne bir de çok kısa aralıklarla 2 kardeş geldi. bunu da tabii öncesinde anlatıp çocuğa kardeş geleceğini açıklayan olmadı. hatta ikinci kardeşi olduğunda annesi kendi memleketinde doğum yaptı yine 2 3 ay kadar görüşmediler.

bakınca babaannesini çok seviyor, hatta bir tek babaannesini seviyor gibi ama onunla konuşunca yazın yanında kaldığında bir bardak su bile getirtemedim diyor. asla sözünü dinlemiyormuş, asla söyleneni yapmıyormuş görsen benden de nefret ediyor dersin dedi.

ben de senede 3 4 kere görüyorum kızı ama şöyle bir durum var kız çok donuk, robot gibi. konuşması, hareketleri, davranışları vs. mesela babaannesiyleydi yine, babaannesi çay koyar mısın dedi, hayır dedi kestirdi attı. babaanne ısrar ediyor hadi yavrum çok yoruldum ayağa kalkamıyorum vs, bana ne, koymak istemiyorum, yapmayacağım diye diretiyor her ısrarda.

ama bunu söylerken ya da herhangi bir şey söylerken zerrece mimik oynamıyor, herhangi bir duygu belirtisi göstermiyor. sinir yok, öfke yok. sadece gözünü bile kırpmadan dümdüz babaannesine bakarak hayır diyor. yukarıda anneye öfkeli dediğim de öyle aslında herhangi bir sinir krizi, bağırış, çağırış asla yok. sadece dediğim dedik, yapmayacağım diyor ve yapmıyor.

herhangi bir hobisi, ilgi alanı yok. konuştuğu tek şey youtuberlar, tiktokçular, çektiği videolar vs bomboş bir çocuk. sohbet etmek istedim edemedim bütün gün bana enes batur kaza yaptığı için onun ve 6 yaşındaki kız kardeşinin bütün gün ne kadar çok ağladıklarını anlattı.

karşısındaki insanı boğduğunu, bunalttığını da hissedemiyor. toplumsal kurallardan haberi yok gibi, gittiği yerde her yeri karıştırıyor, yapma denildiğinde tekdüze bir sesle yapmak istiyorum, yapacağım diyip devam ediyor mesela çekmeceleri dolapları karıştırmaya.

nasıl gidiyor hayat anlatmak ister misin dedim, saatlerce tiktok akımlarını, youtuberların videolarını anlattı. ben bunları bilmiyorum, bu insanları tanımıyorum o yüzden sohbete giremiyorum mesela en son hangi filmi izledin onu konuşalım dedim. film konuşmak istemiyorum dedi devam etti anlatmaya. hatta bi ara bunaldım tuvalete kaçtım orda bile tuvaletin kapısında bekleyip anlatmaya devam etti. bir şey yüzüne direkt söylenmedikçe karşısındakinin ne hissettiğini, ne düşündüğünü anlayamıyor, işaretleri algılayamıyor gibi.

okulunu özledin mi, arkadaşlarınla görüşüyor musun dedim, benim zaten arkadaşım yok kuzenlerim de beni sevmiyor aralarına almıyorlar dedi. sonra okulda atmaca çetesi var onun lideri benim kankam ama erkek dedi. kızla erkek arkadaş olabilir bunda bir sakınca yok ama çete lideri diyorsun arkadaş olmak için tehlikeli biri değil mi sence dedim, o da enes baturu seviyor dedi yine enes batur muhabbeti başladı.

tamamen sessizce bir anda insanın arkasında beliriyor, odada giyinirken içeri giriveriyor, birinin tuvalette olduğunu bile bile çişim geldi diye tuvaletin kapısını zorluyor. kızım babaannen içeride bekle o çıksın diyoruz mesela, çok çişim geldi girmem gerek diyor hala kilitli kapıyı açmaya zorluyor sanki üzerine işeyecek kadının.

tamamen kuralsız bir hayat yaşıyor doğduğundan beri istediği saatte yatar istediği saatte kalkar. daha 2 3 yaşlarında yemek yemiyor diye babaannesinin bakkala götürüp cipsler çikolatalar aldığına, giyinmek istemedi diye kış günü kaloriferi köklediğine şahit oldum defalarca. o emekli olup gidince anne baba da ilgilenmediği için kendi kendini büyüttü resmen bu çocuk. babaannenin emekli olmasından kısa süre önce amcalar da evlenip evden ayrıldı. öncelikli bakımı veren kimse kalmadı çocuğa 4 yaştan sonra.

neyse bu kızın davranışları bana çok tuhaf geldi. babaannesi şehre gelince o nereye kız da oraya gidiyormuş. onu kandırıp eve döner diye kadın tuvalete girince bile kapıda bekliyormuş haber vermeden kaçamasın diye. hatta kadın oğlunda kalmaya gelmiş, markete giderken bile kız babaannesini bacaklarına sarılıyormuş gideceksin biliyorum kaçacaksın diye, 4 buçuk yaşındaki kardeşi diyormuş gidemez abla bak çantaları burada mecbur geri gelecek diye. 4 yaşındakinin algıladığını, o algılayamıyor. ikna edememişler markete de birlikte gitmek zorunda kalmışlar. 20 yaş altını öğlen 1 ve 4 arası markete aldıkları için 1e kadar bekleyip öyle gitmişler markete mesela. anası babası da yanında ama dememiş kızım rahat bırak babaanneni gel şuraya otur diye.

neyse çok uzatmak da istemiyorum ama detayları vermek istedim ki ben mi abartıyorum yoksa gerçekten bir gariplik var mı diye. babannesiyle konuştum bi doktora mı götürseniz acaba diye, zaten annesi psikoloğa götürmüş ama psikolog çocuğun bir şeyi yok abartıyorsunuz demiş dedi. bana çok doğruluk payı var gibi gelmedi çünkü sanmıyorum ki bu çocuğun bir şeyi yok abartıyorsunuz diyen bir psikolog olsun hem de ilk görüşte. bence çocukta bariz bir sosyal beceri sıkıntısı var. tabii ki uzman değilim ama tarif edemediğim bir eksiklik var halinde, tavrında, konuşmasında.

siz ne düşünüyorsunuz? o yaş grubu yeğenim, kuzenim falan da olmadığı için kıyas yapamıyorum şimdikilerin normali mi bu, yoksa kızda mı sıkıntı var diye. sizce babaanneye ısrar etmeli miyim yeniden doktora götürmeleri konusunda?