[]
COVID + İşsizlik + Aile evi
Aslında yıllardır duyuruyu haftada birkaç kez okuyup çıkıyordum ancak ilk defa bugün yazmak istedim, galiba çok doldum. Biraz uzun olabilir. "Okumadım kardeş durumumuz yoktu" diyecekler için en alta TL:DR özeti eklerim.
TR'nin en iyi üniversitelerinden biri olmasa da taşraya göre görece kaliteli, İngilizce eğitim veren bir devlet üniversitesinden bu sene mezun oldum. Öğrenciliğim boş boş gezerek geçmedi. İngilizcemi çok iyi düzeye getirdim, değişim programlarıyla yurtdışı yaptım, çok iyi bir ortalamayla mezun oldum, staj yaptım vs. Fazlası var eksiği yok. Herkesin "helal olsun" dediği öğrenci tipiydim kısaca.
Ailemle aynı şehirde okudum üniversiteyi. Aslında hep gitmek istedim de, maddi açıdan yük olmak istemedim, hem zaten büyükşehirdeyim diye düşündüm. Neyse, şu an yaşadığım ev hem kalabalık hem çok küçük. Bana ait bir alan yok. Alanı geçtim kanepede yatıyorum şu yaşta. Kendime ufacık bi şey alsam nereye koyacağımı bilemiyorum. Doğal olarak özel alanım vs. de sıfır. Buna saygı gösteren de yok zaten. Sinir küpü oluyorum evde durduğum her saniye. Yalnız kalmak için tuvalete gitmem gerekiyor. Okul varken idare ediyordum tüm gün dışarıda olduğumdan. Tek hayalim de işe girip kendi hayatımı kurmaktı aslında.
Fakat bu COVID patladı şimdi. Birkaç hobim vardı yapamıyorum mesela, sürekli evdeyim. Okul zaten yok. Arkadaşlarla görüşemiyoruz. İş de bulamıyorum. Şirketler mevcut çalışanlarını çıkarıyorken yeni mezunun değeri çöpten hallice. En iyi üniversiteleri bitirenler bile iş bulamıyor doğru düzgün, onlar boştayken bana zaten sıra gelmiyor -kendimi ne kadar yetiştirirsem yetiştireyim kariyer.net'ten iş başvurularını Boğaziçi-ODTÜ-Galatasaray-Bilkent vs. diye filtreleyen İK'cının beni görme ihtimalı 0.-. İş vs. beğenmiyor değilim, öğrenciyken part-time çalıştım ve onu bile yapamıyorum şu an. Herkes biliyordur gerçi mevcut durumu az çok.
Ülkede adalet, liyakat gibi kavramlar da kalmamış zaten. Memuriyette, akademide vs. kadroyu çalışıp hak edenler değil torpili olanlar alıyor. Şansım olduğunu düşünmüyorum ve boş yere para ve emek harcamak istemiyorum. Bunların peşinde koşan arkadaşlarımın acınacak halini görüyorum.
Yurtdışına gitmeye kalksam ya tecrübe istiyorlar, ya çalışma izni ya da İngilizce'ye ek olarak yerel dil. YL/phD bursu bulmak da kolay değil araştırdığım kadarıyla.
Bugüne kadar hiç pes etmemiş, eksik olduğu her alanda kendini geliştirmeye çabalamış, enerjik, çalışkan biriydim ama artık hiçbir şeyi değiştiremeyeceğim gibi hissediyorum. Çabalamaya devam edersem verdiğim/aldığım oranı daha da artacak ve daha da batacağım gibi geliyor.
ÖZET: Kendini geliştirmeye adanmış başarılı bir öğrenci hayatı sonrası aile evi hapsi + COVID + işsizlik + ümitsizlik.
Nasıl başa çıkılır bununla? Psikolojimi ne kadar daha/nasıl sağlıklı tutabilirim? Siz nasıl mücadele ediyorsunuz?
TR'nin en iyi üniversitelerinden biri olmasa da taşraya göre görece kaliteli, İngilizce eğitim veren bir devlet üniversitesinden bu sene mezun oldum. Öğrenciliğim boş boş gezerek geçmedi. İngilizcemi çok iyi düzeye getirdim, değişim programlarıyla yurtdışı yaptım, çok iyi bir ortalamayla mezun oldum, staj yaptım vs. Fazlası var eksiği yok. Herkesin "helal olsun" dediği öğrenci tipiydim kısaca.
Ailemle aynı şehirde okudum üniversiteyi. Aslında hep gitmek istedim de, maddi açıdan yük olmak istemedim, hem zaten büyükşehirdeyim diye düşündüm. Neyse, şu an yaşadığım ev hem kalabalık hem çok küçük. Bana ait bir alan yok. Alanı geçtim kanepede yatıyorum şu yaşta. Kendime ufacık bi şey alsam nereye koyacağımı bilemiyorum. Doğal olarak özel alanım vs. de sıfır. Buna saygı gösteren de yok zaten. Sinir küpü oluyorum evde durduğum her saniye. Yalnız kalmak için tuvalete gitmem gerekiyor. Okul varken idare ediyordum tüm gün dışarıda olduğumdan. Tek hayalim de işe girip kendi hayatımı kurmaktı aslında.
Fakat bu COVID patladı şimdi. Birkaç hobim vardı yapamıyorum mesela, sürekli evdeyim. Okul zaten yok. Arkadaşlarla görüşemiyoruz. İş de bulamıyorum. Şirketler mevcut çalışanlarını çıkarıyorken yeni mezunun değeri çöpten hallice. En iyi üniversiteleri bitirenler bile iş bulamıyor doğru düzgün, onlar boştayken bana zaten sıra gelmiyor -kendimi ne kadar yetiştirirsem yetiştireyim kariyer.net'ten iş başvurularını Boğaziçi-ODTÜ-Galatasaray-Bilkent vs. diye filtreleyen İK'cının beni görme ihtimalı 0.-. İş vs. beğenmiyor değilim, öğrenciyken part-time çalıştım ve onu bile yapamıyorum şu an. Herkes biliyordur gerçi mevcut durumu az çok.
Ülkede adalet, liyakat gibi kavramlar da kalmamış zaten. Memuriyette, akademide vs. kadroyu çalışıp hak edenler değil torpili olanlar alıyor. Şansım olduğunu düşünmüyorum ve boş yere para ve emek harcamak istemiyorum. Bunların peşinde koşan arkadaşlarımın acınacak halini görüyorum.
Yurtdışına gitmeye kalksam ya tecrübe istiyorlar, ya çalışma izni ya da İngilizce'ye ek olarak yerel dil. YL/phD bursu bulmak da kolay değil araştırdığım kadarıyla.
Bugüne kadar hiç pes etmemiş, eksik olduğu her alanda kendini geliştirmeye çabalamış, enerjik, çalışkan biriydim ama artık hiçbir şeyi değiştiremeyeceğim gibi hissediyorum. Çabalamaya devam edersem verdiğim/aldığım oranı daha da artacak ve daha da batacağım gibi geliyor.
ÖZET: Kendini geliştirmeye adanmış başarılı bir öğrenci hayatı sonrası aile evi hapsi + COVID + işsizlik + ümitsizlik.
Nasıl başa çıkılır bununla? Psikolojimi ne kadar daha/nasıl sağlıklı tutabilirim? Siz nasıl mücadele ediyorsunuz?
Kariyet.net iş aramak için çok iyi bir ortam değil. İşkur tavsiye ederim. İyi kötü demeden kısa sürede tecrübe kazanmaya bakın. Yakın uzak diye düşünmeyin. Meslek önemli bir etken. Bazı mesleklerde hiç ilan olmuyor. Bu tip bir mesleğiniz varsa daha uzun vadeli planlar yapmanız gerekiyor.
- dissendium
(24.09.20 15:59:10)
Hocam merhaba. Öncelikle kendini Odtu Boğaziçi Bilkent cemiyetlerinden boşu boşuna aşağı görme.
Bütün çalışanlar bu üniversitelerden mi mezun? İngilizcen çok iyi düzeydeyse yerel bir dili öğrenmen daha kolay olur. hem de bir uğraş iyi hissettirir. Almancaya falan baksan online?
Derdini çok iyi anlıyorum. Covid yoktu ama işsiz bir yıl aile evinde kaldım ve herkes gezerken evde oturması inan daha kötüydü.
Kariyer net falan hikaye. Linkedn profilini düzenle. Senin Alanında işçi arayanların arama anahtar kelimelerini kendi profiline ekle. Böylece her aramada karşılarına sen çıkarsın.
Modunu da düşürme. Bir yerden başlayacak iş. Az çok demeden başlamalı. Sonra zıplaması daha kolay oluyor.
Bir de ne istediğini ne okuduğunu hiç yazmamışsın bir şeyler önerelim ya da seni birilerine önerelim.
Bütün çalışanlar bu üniversitelerden mi mezun? İngilizcen çok iyi düzeydeyse yerel bir dili öğrenmen daha kolay olur. hem de bir uğraş iyi hissettirir. Almancaya falan baksan online?
Derdini çok iyi anlıyorum. Covid yoktu ama işsiz bir yıl aile evinde kaldım ve herkes gezerken evde oturması inan daha kötüydü.
Kariyer net falan hikaye. Linkedn profilini düzenle. Senin Alanında işçi arayanların arama anahtar kelimelerini kendi profiline ekle. Böylece her aramada karşılarına sen çıkarsın.
Modunu da düşürme. Bir yerden başlayacak iş. Az çok demeden başlamalı. Sonra zıplaması daha kolay oluyor.
Bir de ne istediğini ne okuduğunu hiç yazmamışsın bir şeyler önerelim ya da seni birilerine önerelim.
- al-se
(25.09.20 16:09:03)
1
