[]
annemle yeterince ilgilenemiyorum :(
baştan not: olmaz olsun benim gibi bencil evlat.
annem (62) istanbul'da yalnız yaşıyor. koronadan önce çok sosyaldi, arkadaş grupları vardı, kurslara gidiyordu, sosyalleşiyordu. korona yüzünden eve tıkıldı kaldı aylardır. ben izmir'de yaşıyorum, yanına gidemiyorum yine korona yüzünden, o da gelemiyor (*). bu süre içinde zatürre geçirdi, tek başına atlatmak zorunda kaldı, yanında olamadım. psikolojisi darmadağın. çok yalnız kaldı, beni de çok özledi. bunlar için çok üzülüyorum tabi.
benim açımdan bakarsak da, ben çok bencilim. annemin sürekli telefonda bana ağlamasını kafam kaldırmıyor. "çok yalnızım, bu yaşadıklarım bana ağır geliyor, seni çok özledim, neyin cezasını çekiyorum, herkes sevdikleriyle beraber bir tek ben yalnızım..." yani keyifli bir-iki gün geçiriyorum, sonra annemle konuşunca veya mesajlaşınca burnumdan geliyor. veya işten gelmiş kafa dinlemek istiyorken (veya işteyken, farketmiyor) böyle şeyler yazıyor, zaten kafam kazan gibi olmuş, kaldıramıyorum. böyle düşündüğüm için de kendimi çok kötü hissediyorum. tabi bana ağlayacak, bana dert yanacak, birbirimizden başka kimsemiz yok. ben yanında olamadığım için bu kadar mutsuz. ben de işte kafam kaldırmadığı için, bencilliğimden, beklediği ilgiyi gösteremiyorum. elim telefona gitmiyor aramak için. ki böyle bencil olduğum için çocuk doğurmak da istemiyorum, çocuğun derdiyle uğraşamam, fedakarlık yapmak istemiyorum diye. önceliğim kendi mutluluğum. bunun için kendimi kötü hissediyorum demiş miydim?
annemle hayatımın hiçbir döneminde anlaşamadık. hep kavga ederdik. hatta bana ömrünün sonuna kadar yalnız kal diye beddua ederdi (tuttu da aslında), şimdi çok yalnız kaldım diye ağladığında aklıma o geliyor da bir şey söylemiyorum tabi. yanından 14 sene önce ayrıldım. hala aynı evin içinde en fazla 2 hafta kalabiliyoruz, eskiden 1 hafta flndı. yaşım ilerledikçe tolere etmeye, dinlememeye, duymamaya, cevap vermemeye fln başladım.
şimdi kendimi düşünmeyi bırakıp her gün, en azından iki günde bir annemi arayıp gazını almalıyım herhalde. şu bencilliği nasıl törpüleyebilirim? aslında iç dökmek oldu da, başka önerileriniz varsa da alırım, kendi derdinizi de anlatabilirsiniz. allah kimseye senin gibi evlat vermesin derseniz onunla da ok'im.
(*) kendim için değil de uçakta fln virüs kapıp anneme bulaştırmaktan çekiniyorum. bir de çalışıyorum, uçağa binersem 2 hafta beni fabrikaya sokmazlar. kendi arabamla gidebilecek kadar olmadım daha. annemi arabayla gelecek olan biri getirebilir belki ama annem sıcağa dayanamıyor, izmir'in sıcağında telef olur, hastanelik olur, ikimizin de burnundan gelir. ben işteyken bütün gün evde tek başına vantilatör karşısında oturacak çünkü.
annem (62) istanbul'da yalnız yaşıyor. koronadan önce çok sosyaldi, arkadaş grupları vardı, kurslara gidiyordu, sosyalleşiyordu. korona yüzünden eve tıkıldı kaldı aylardır. ben izmir'de yaşıyorum, yanına gidemiyorum yine korona yüzünden, o da gelemiyor (*). bu süre içinde zatürre geçirdi, tek başına atlatmak zorunda kaldı, yanında olamadım. psikolojisi darmadağın. çok yalnız kaldı, beni de çok özledi. bunlar için çok üzülüyorum tabi.
benim açımdan bakarsak da, ben çok bencilim. annemin sürekli telefonda bana ağlamasını kafam kaldırmıyor. "çok yalnızım, bu yaşadıklarım bana ağır geliyor, seni çok özledim, neyin cezasını çekiyorum, herkes sevdikleriyle beraber bir tek ben yalnızım..." yani keyifli bir-iki gün geçiriyorum, sonra annemle konuşunca veya mesajlaşınca burnumdan geliyor. veya işten gelmiş kafa dinlemek istiyorken (veya işteyken, farketmiyor) böyle şeyler yazıyor, zaten kafam kazan gibi olmuş, kaldıramıyorum. böyle düşündüğüm için de kendimi çok kötü hissediyorum. tabi bana ağlayacak, bana dert yanacak, birbirimizden başka kimsemiz yok. ben yanında olamadığım için bu kadar mutsuz. ben de işte kafam kaldırmadığı için, bencilliğimden, beklediği ilgiyi gösteremiyorum. elim telefona gitmiyor aramak için. ki böyle bencil olduğum için çocuk doğurmak da istemiyorum, çocuğun derdiyle uğraşamam, fedakarlık yapmak istemiyorum diye. önceliğim kendi mutluluğum. bunun için kendimi kötü hissediyorum demiş miydim?
annemle hayatımın hiçbir döneminde anlaşamadık. hep kavga ederdik. hatta bana ömrünün sonuna kadar yalnız kal diye beddua ederdi (tuttu da aslında), şimdi çok yalnız kaldım diye ağladığında aklıma o geliyor da bir şey söylemiyorum tabi. yanından 14 sene önce ayrıldım. hala aynı evin içinde en fazla 2 hafta kalabiliyoruz, eskiden 1 hafta flndı. yaşım ilerledikçe tolere etmeye, dinlememeye, duymamaya, cevap vermemeye fln başladım.
şimdi kendimi düşünmeyi bırakıp her gün, en azından iki günde bir annemi arayıp gazını almalıyım herhalde. şu bencilliği nasıl törpüleyebilirim? aslında iç dökmek oldu da, başka önerileriniz varsa da alırım, kendi derdinizi de anlatabilirsiniz. allah kimseye senin gibi evlat vermesin derseniz onunla da ok'im.
(*) kendim için değil de uçakta fln virüs kapıp anneme bulaştırmaktan çekiniyorum. bir de çalışıyorum, uçağa binersem 2 hafta beni fabrikaya sokmazlar. kendi arabamla gidebilecek kadar olmadım daha. annemi arabayla gelecek olan biri getirebilir belki ama annem sıcağa dayanamıyor, izmir'in sıcağında telef olur, hastanelik olur, ikimizin de burnundan gelir. ben işteyken bütün gün evde tek başına vantilatör karşısında oturacak çünkü.
Bence hayırsız evlat değilsin. Ama unutmaman gereken bi şey var. İnsanların kıymetini kaybedince anlıyoruz, özellikle ailemizden olanları. Sana kızmasını bile özlersin. Ara sen, ama yakınmasına fırsat bırakma. Muhabbet aç. O zaman yakınmaz. Ya da haberleri falan seyreder yaşlılar, ne düşünüyorsun de. Ben babamla aramı öyle öyle düzelttim. Ki beni diğer evlatlarından hep ayırmıştı, yetim gibi hissederdim kendimi. Şimdi 67 yaşında. Mesaj yazarken cümlenin sonuna falan babam yazıyorum, mest oluyor köftehor. Bigün onu toprapın koynuna vereceğim düşüncesiyle başlamıştı onu affetmem. Sen de bi yerden başla.
- antihero
(25.07.20 12:17:01)
Kendini bu kadar ezme. Anneler öyledir. Evlatlarının enerjisini alırlar. Bunu yaparken huzur kaçırmayı da başarırlar. Seni sürekli bu şekilde taciz etmesi doğru değil. Buna önlem al. Ne yapalım diye fikrini sor. Düşünsün. Ondan çözüm iste. Senin yanına yerleşmeyi düşünüyor belki de. Ya da aynı şehre. Ne istediğini anlamaya çalış. Yoksa huzur falan kalmaz.
- pass
(25.07.20 12:36:27)
Bencil değilsin, anneler bencil hatta aileler bencil. Benim annem de hiçbir sorunu olmasa da söylenir, dinlemeyince dinlemedik diye bozulur, ağlar. Evlatlar olarak neyiz anlamadım.
- adetsancısı (25.07.20 14:02:06)
Anneniz kendi yasamindan sorumlu, size bu kadar sucluluk duygusu yüklemesi normal degil ki zaten vok iyi anlasan aranizdan su sizmayan anne-kiz degilmissiniz. Bence sucluluk duymayin sizi bu sekilde davranarak uzaklastiran kendisi. Onerilerde bulunun ama kendinizi cok zorlamayin cunku zorladikca daha da uzaklasacaksiniz fikren.
Bu arada annem de kurslara giden bir kadindi. Bu surecte online yazim kurslari bulduk 3 ayro kurda yazildi, haril haril odev yaparak bu sureci dusundugumde. Cok daha saglikli gecirdi. Boyle bir seyler dusunebolirsiniz siz de.
Bu arada annem de kurslara giden bir kadindi. Bu surecte online yazim kurslari bulduk 3 ayro kurda yazildi, haril haril odev yaparak bu sureci dusundugumde. Cok daha saglikli gecirdi. Boyle bir seyler dusunebolirsiniz siz de.
- red g (25.07.20 16:20:27)
Canları sıkıldığı için her şeyi deniyorlar. Özellikle varoluşlarını evlatları üzerinden tanımlayan ebeveynler. Bu yüzden çocuk yapıyorlar zaten. Yani bu durum yeni değil ilk günden beri hazırlandıkları bir şey.
- pass (25.07.20 19:28:49)
1
