Ekşi Duyuru

herkes üniversite dönemi arkadaşlıklarını özler. bu normal bir şey. küçük şehirle büyük şehir yaşamını kıyaslayamazsın. küçük bi şehre taşınırsan yine aynı hisleri kendinde bulabilirdin fikrimce

Ama ben üniversite dönemini 1 kez daha yaşadım.

İstanbul Üniversitesi - Bilgisayar müh de 4 yıl geçirdim.

Senle alakası yok, dünya eski dünya değil.

2009-2011 yıllarında akıllı telefonlar vardı ama çok yaygın değildi. Açıp içinde saatlerce vakit geçiremiyordu kullananlarda. Daha çok sohbet / muhabbet oluyordu haliyle. Şimdi herkes ortalama günde 1 saatini instagram ve alternatiflerinde harcıyor.

Diğer taraftan ben küçük şehirdeki üniversite ortamlarını büyük şehire göre hep daha samimi olarak gözlemlemişimdir dışarıdan.

Belli bir yastan sonra kimsenin lise ortami universite ortami gibi 'ortam'i olmuyor zaten. Yetiskinlik evresinde insanin daha ziyade 'cevresi' olur, birebir arkadaslari olur arada gorustugu. Anlattigin/ozlem duydugun konsept icin fazla yaslisin.

Aslında benim demek istediğim, ben bu süreçte değiştim. Tabi ailenin getirdikleri de var. Ailenin ortada olmayışı, sahiplenmeyişi vs

Yani ben değiştim, bozuldum, yalnızlığa ittim kendimi. Stratejiyle davrandım hep. İnsan ilişkilerim eskisi gibi olmadı.

2. gittiğinizde yaş olarak daha olgun olduğunuzdan olabilir büyük ihtimalle.

üniversite arkadaşlarımı ben de çok severim. hala sık bir biçimde görüşürüz. akşamları discord üzerinden muhabbet ederiz toplanıp. oyun vs. oynarız. hepimiz evlendik barklandık, çoluğu çocuğu olan var ama arkadaşlıklarımız sürüyor.

neyse konudan sapmadan eski sen olamazsın çünkü yaşadıklarınız sizi değiştirmiştir. ergenlik dönemine nasıl dönemiyorsak, o yıllara da dönemeyiz. o arkadaşlarınızla tekrar aynı yurda gitseniz de eskisi gibi olmaz her şey çünkü artık değiştiniz. olay daha çok yaş-o ana kadar yaşanmışlıklar vs. kısacası.

yapacağınız şey ise sevmediğiniz özelliklerinizi törpülemeye çalışmak. paragözlük örneğin sizde biten bir şey. paraya önem vermeyeceğim diyip öyle yaşarsanız istediğiniz insana biraz daha yaklaşırsınız. başka bir özelliği daha değiştirirseniz bir adım daha. adım adım derken hayattan keyif alabilirsiniz tekrar.


bir tavsiye vereyim nacizane. ben de istanbulda yaşıyorum üniversite hayatımdan sonra. rahat yaşamanız için gereken parayı bir şekilde kazanıyorsanız fazlasına hakikaten gerek yok. daha doğrusu daha fazla para her zaman daha geniş refah getirir ama bunun için ekstra çabalamanıza gerek yok. birikimmiş bilmem neymiş insanı gereksiz strese sokan bir şekilde geliyorsa aslında yaşamanız gereken yılları kaçırıyorsunuzdur. para fazla geliyorsa kenara atın tabi ama demek istediğimizi anlamışsınızdır herhalde. kendime göre rahat bir hayat yaşıyorsam o hayata girecek ekstra 3 kuruş için gidip kimseye kuralına göre oynamam ben mesela.

ne gerek var abi?


ikinci bir tavsiye de hobilerinize öncelik verin. istanbulda tanıdığım insanların neredeyse tamamının 0 hobisi var. o kadar dalmışlar ki hayata kendilerine hiç vakit ayırmadan hayatını devam ettiriyorlar. sizin hoşunuza giden ne ise artık onu yapın düzenli olarak. kendinize vakit ayırmazsanız yaşamazsınız, sadece hayatta kalırsınız.

bir süre kendi kendinizi toparlamaya çalışırsanız üniversitede özlediğiniz arkadaşlıkların olgun versiyonlarını zaten yaşarsınız.

sürekli arkanıza bakarak ileri yol alamazsınız. bunu nostaljiye takılıp kalmış herkese söylüyorum ben. geçmiş adı üstünde geçmişte kalmış işte, neden yanınızda bu kadar taşıyorsunuz. zaman dediğimiz bir kavram var akıp giden ve sürekli devinimde olan. bu akış içinde değişim, dönüşüm gibi kavramlara kafa yormak, ilerlemek varken "eski ben"e takılıp kalmak asıl hatanın başladığı yer bence.

o ortamı burda bulamadım demişsiniz ya mesela, inanın o ortamı burda aramaya çalışırken o kadar çok size uygun ortamı/arkadaş grubunu/ etkinliği ıskalamışsınızdır ki. nostaljiye odaklandığınız için görememişsinizdir.

hep söylüyorum, geçmişin en güzel tarafı geçmişte kalmasıdır. insanın yüzü daima ileriye dönük olmalı, yoksa hem kendinize çelme takarsınız, hem hayat yolundaki engelleri görmez takılırsınız. böyleydim şimdi değilim neden sorusu yanlış soru. doğru sorular şunlar olmalı; böyleydim ama neden şöyle de olmayayım ki, bak birde böyle olabilmek varmış, şunlar şunlar var yeni gelişmeler, deneyimleyebileceğim şu şu şu konular var gibi gibi.

ileriye bakın, toplumsal bir eğilimimiz olan şu gereksiz nostalji özleminden kurtulun mutlu olmak istiyorsanız.

@Phoebe tespit gibi tespit yapmışsın. Söylediğinde haklısın. Bir şeyleri şimdi idrak ediyorum.

@syozkn evet paragözüm, paraya değer veriyorum, fazlasını kazanıyorum ama yaşamıyorum. galiba biraz da sorun burada, paranın peşinden koşmakta

Çok güzel yorumlar geldi teşekkür ederim hepinize.