Ekşi Duyuru

Biraz dertleşmek için yazıyorum aslında. O yüzden ee bunda soru yok demeyin.
Aslında sosyal fobi midir bilmiyorum ama arkadaş edinmek konusunda ya da yeni kişilerle tanışmakta bir sıkıntım yok. iken Ortaokuldan itibaren okulda yaşadığım bazı rezil durumlardan dolayı sınıf arkadaşlarımla okul bittikten sonra bırakın arkadaş kalmayı, karşılaşmak dahi istemedim. Sanırım biraz salak bir çocuktum. 12 yaşlarımdayken malzeme getirmediğim için tahtaya çıkartılanlar arasında derdimi anlattığım anda sinirden ağlamaya başlamam, cüsse olarak iki katım bir kızdan dayak yemem, okula para lastiklerinden getirip sınıfa dağıttığım için hocalardan azar yemem vs nedeniyle kendimce travmatik bir dönem geçirdim.

Liseye geldiğimde yine saçma şeyler yapmaktan vazgeçmedim. Bir de görsel olarak kendimi itici bulduğum dönemdi. Arkadaşlarımı okul bittikten sonra görsem sanki benimle o zamanlara ait özelliklerimle dalga geçeceklermiş gibi gelirdi hep.
Üniversiteye kadar bu durum böyle devam etti. Tabi o zamana kadar görüşmediğim için hepsiyle iletişimim koptu.

Aslında bu zamanlarda arkadaş çevrem az da olsa sürekli oldu. Yani samimi olduğum kişi veya kişiler... Fakat aileden kaynaklı olarak hiç kafe kültürüm ya da okul arkadaşlarımla okul sonrası birlikte bir şeyler yapma durumum olmadı. Hep evin yolunu tuttum.
Liseye dair arkadaşlıklarımda gördüğüm ilk yanılgı ve üniversitenin başlarında benim için uzun süreli arkadaşlığın olmaması bu ilişkilerde büyük hayal kırıklığı yarattı bende. Birlikte vakit geçirirken eğlendiğim arkadaşlarımın benden sıkılıp uzaklaştığını fark ettim. Ve zaten okul çıkışı birlikte yaptığımız tek aktivite olan bilgisayar parçaları ve oyunları bakmak olan bu arkadaşımla lisede uzaklaştık. Üniversitede de yurtta kalırken samimi olduğum arkadaşım bir şeyler yapma teklifime karşılık en son işim var gelemem diyerek başından savınca, insanları ortak alan haricinde bir şeyler yapmaya davet etmeyi bıraktım. Biraz buldumcuk gibi de davranıyorum sanırım.

Tabi böyle olunca yine bir süreksiz arkadaşlıklar oluştu. Üniversitede görüştüğüm arkadaş çevremi severdim ama onlar da evlendi etti. Biri hariç hepsiyle iletişimim kesildi. Zaten ben aramasam kimse aramıyor diye kesilecekti. Ya da işleri düşünce aramaları sinirime dokunduğu olunca telefonlarını açmadım falan.

İnsanlarla arkadaş olmamda problem yok, muhabbet veya iletişimde de sıkıntı yok ama bu arkadaşlığı mecburi alan haricinde devam ettirmek gibi bir problemim var. Birlikte bir şeyler yapalım diye teklif ettiğimde geri çevrilince o insanla bir daha konuşasım gelmiyor. O eski travmam aklıma geliyor ve kendimi sanki arkadaşlık dilenirmiş gibi hissediyorum, gururuma yediremiyorum galiba bilmiyorum. Bu yüzden kimseyle ortak alan dışında bir teklifte bulunmıyorum.
Bazen de kendim bir şeyler yapasım gelmiyor ama sonra pişman olup keşke arayıp sorsaydım, iletişimi koparmasaydım iyi birisiydi falan diyorum. Kendimi ciddi anlamda yalnızlaştırdığımı hissediyorum.

Zaten çok fazla kız arkadaşlarım(sevgili) olmadı. Kuzenlerim, 1-2 tane de başka şehirlerde çok görüşemediğim arkadaşım var.

Bu durumların üzerine bir de korona ekleninve evde tıkılıp kaldı , sanırım yalnız ölücem hissi geliyor sürekli. Sizin var mı arkadaşlık üzerine böyle sorunlarınız?

Neyse öyle anlatmak istedim. Kendime uğraş buldum elbet ama yalnızlık çok koymaya başladı bu aralar.

Edit: imla