[]
Hoşlantıdan merhamet/acımaya dönüşen gönül işi
Selamlar,
Birkaç haftadır karşılıklı hoşlaştığımız bir bey vardı. Başlarda benimle konuşmak için epey çaba harcıyordu, yanımdayken heyecanlanıyordu, çocuklaaşıyordu. Zaman içinde yaşadığım sıkıntılar, kodumun sürekli düşük olması vs elemanda yardıma ihtiyaç duyduğum algısı yarattı. Şu an velim gibi, mentorum gibi akıl veriyor, belli konularda yardımcı olmaya çalışıyor, göz göze gelince heyecanlanmalar bitti tabii, abim gibi bi şey oldu. Aramızda neredeyse beş yaş fark var ama kendisi ergenliğinden itibaren hayatın içinde debelene debelene yolunu bulmuş, belli pratikleri oturtmuş. Bense evden çıkmadım gibi bi şey. Duygusal ve mental olarak toyum.
Bir yandan gözündeki değerimin düşmesi gururumu incitiyor, diğer yandan hayatımda iyiliğimi isteyen mantıklı, aklı başında, yardımsever birinin olması belli noktalarda kriz durumları yaşamamı engelliyor, motive ediyor vs. Allah mısın diye gelenin, yazık kimin çocuğuysa diye ayrılması canımı sıkıyor. Sizce egoma teslim olup bu arkadaştan uzak mı durayım yoksa bu tecrübeyi olumlu bir deneyim olarak algılayıp sensible arkadaşımın mentorluğuna teslim mi olayım?
Yardımı ben talep etmiyorum bu arada, her delikten zırt pırt çıkıp kafa açmıyorum. Kendisi gönüllü görünüyor. Ama işte o hayran bakışların acımaya dönüşmesi gerçekten paha biçilemez bir deneyim.
İyİ akşamlar. İyi cumalar.
Birkaç haftadır karşılıklı hoşlaştığımız bir bey vardı. Başlarda benimle konuşmak için epey çaba harcıyordu, yanımdayken heyecanlanıyordu, çocuklaaşıyordu. Zaman içinde yaşadığım sıkıntılar, kodumun sürekli düşük olması vs elemanda yardıma ihtiyaç duyduğum algısı yarattı. Şu an velim gibi, mentorum gibi akıl veriyor, belli konularda yardımcı olmaya çalışıyor, göz göze gelince heyecanlanmalar bitti tabii, abim gibi bi şey oldu. Aramızda neredeyse beş yaş fark var ama kendisi ergenliğinden itibaren hayatın içinde debelene debelene yolunu bulmuş, belli pratikleri oturtmuş. Bense evden çıkmadım gibi bi şey. Duygusal ve mental olarak toyum.
Bir yandan gözündeki değerimin düşmesi gururumu incitiyor, diğer yandan hayatımda iyiliğimi isteyen mantıklı, aklı başında, yardımsever birinin olması belli noktalarda kriz durumları yaşamamı engelliyor, motive ediyor vs. Allah mısın diye gelenin, yazık kimin çocuğuysa diye ayrılması canımı sıkıyor. Sizce egoma teslim olup bu arkadaştan uzak mı durayım yoksa bu tecrübeyi olumlu bir deneyim olarak algılayıp sensible arkadaşımın mentorluğuna teslim mi olayım?
Yardımı ben talep etmiyorum bu arada, her delikten zırt pırt çıkıp kafa açmıyorum. Kendisi gönüllü görünüyor. Ama işte o hayran bakışların acımaya dönüşmesi gerçekten paha biçilemez bir deneyim.
İyİ akşamlar. İyi cumalar.
Merhaba, benzer bir durumu ben de yaşıyorum. Bizdeki fark onun gözünde böylesine düşmeme sebep olan şey duygusal anlamdaki toyluğum. Az ilişkim oldu nerede nasıl davranılması gerektiğini bilmiyorum. Mesela kıskançlığımı kontrol edemiyorum düşündüğüm her şeyi açık açık söylüyorum. Bu aynı şekilde cinsellik için de gerekli ona karşı fazla istekliyim ve bu durum onu soğutmuş vaziyette. Açıkçası yaptığım aptallıkları gururuma yediremedim. O yüzden çekip gitmedim ben. Kalıp kendime çeki düzen vermeyi seçtim. Önceden bana nasıl hayransa tekrar olabilir. Buna sebep bensem bunu düzeltecek olan da benim. Bence siz de böyle yapmalısınız. Bir anda değişmeyin ama kendinizin güçlü olduğunu içsel olarak ona hissettirin. Kendinize saygı duyduğunuzu ama kötü bir dönemden geçtiğiniz için böyle olduğunu ona gösterin. Aslında mevzu onlara göstermek de değil. Dezavantajı avantaja döndürmek. Bu sayede kendinizi de geliştiriyosunuz bunu er geç yapacaksınız. Bunu yaptığınızda aranız düzelirse de bonus olmuş olur ki dilerim öyle olur.
- delete
(14.12.19 07:41:36)
1
