Ekşi Duyuru

Belki bölümünü, okulunu sevmemiştir. O yüzdendir bu amaçsızlık, motivasyonsuzluk. Karşınıza alıp konuşsanız. Belki ilgi duyduğu bir alanda üniversite eğitimi almak onu kendine getirir. İsteyerek yazdı diyorsunuz ama okula başladıktan sonra yanlış tercih yaptığını düşünmüş olabilir. Ben de ilk üniversitemde böyleydim. Üç sene yalnızca birinci sınıf derslerini aldım, çoğunu veremedim. Bütün gün evde oturuyordum. 22 yaşında ikinci üniversiteme başladım. Geç değil yani.

psikoloğa da gitmiş. bişey yapabileceğinizi sanmıyorum. anlattklarından yola çıkarak hayatından son derece memnun olduğunu düşünüyorum.

hayatından memnun olan bir insanın da huyunu suyunu değiştiremeyeceğine göre, yapabileceğiniz bişey yok.

bizde de var böyle biri, fazla konfor sunmamak gerekiyor bence. bazı insan irade gösterip iç motivasyon sağlayamayabiliyor; motive olup durumunu değerlendirebilmesi için biraz zora gelmesi gerekiyor. nasihat, yönlendirme, teşvik vs bunların faydası olacağını zannetmiyorum.

O istemediği sürece bir şey yapamazsınız.

Salın kızı ya, bence hiçbir şeyi yok. Gayet iyi. 22 yaş daha genç 25 olsun sonra endişelenirsiniz illa endişelenecekseniz.
O kadar uzaksınız ki arkadaşları hakkında size yalan söylüyor. Yargılanacağınızı düşünüyordur ve haklı da. Anne babanızla ablanız hakkında gıybeti bırakın ve yakınlaşmaya bakın. Niyetiniz yoksa da rahat bırakın kızı.

22 yaş büyük duruyor ama aslında değil, bazı şeyler sonraları anca oturuyor. o zamanlar bölümü isteyerek yazmış olabilir ama bu şu an bölümü sevdiği anlamına gelmez. 17 yaşında neyi sevip sevmediğini bilmek aslında baya zor bir şey. bana kalırsa bölümünü sevmiyor. (zaten fizik hayli zorlu bir bölüm) bana da oldu bu. yüksek lisans yaparken isteyerek girdiğim ama içine girince istemediğimi fark ettiğim bir bölüme başladım. ilk yıl okula neredeyse hiç uğramadan, sonraları her dönem aldığım 3-4 dersten 1 tane vererek ilerledim ve 2 yıllık eğitimi 4 yılda bitirdim. evde oturup sadece oyun oynuyordum. bölümü sevip sevmediğini öğrenip ona göre plan oluşturun. bir de aileniz onu karşısına alıp konuşabilir. siz tek tek derslerine gidip gitmediğini, geçip geçmediğini takip edecek değilsiniz ama sene sonunda ailene bir sorumluluğu olduğunu bilsin.

ne yapabileceğinizi bilmiyorum ama yorumlara çok güldüm. ablanız gibiydim. ondan farklı olarak benim psikolojim bozulmuştu (kaldı ki bence ablanızın psikolojisi de bozuk - hiçbir alanda hiçbir aşama kaydetmeyip eve kapanmak hiçbir şekilde "sağlıklı" sayılamaz bence. bir şeylerden kaçıp kendini konfor alanına tıkıyor işte. ona bakarsak eroin alanlar da kendilerini iyi hissediyor. bunun sağlıklı ve normal olduğunu mu düşüneceğiz o zaman?). ben alanımı değiştirdim, gerçekten istediğim bir yola girdim. çok şükür, hem psikolojik tedavi hem de hayatımdaki radikal değişiklikler benim en azından şimdilik toparlamamı sağladı.

25 yaşındayım, iki gün sonra cebimde ne kadar para olacağını bilmiyorum, okulu bitirmeme daha iki sene var ve anksiyeteden geberiyorum. mutsuzum diyemem, bu günleri uzun vadede özlemle yad edeceğimden eminim ama her gün kaygılıyım işte. niye? çünkü "genç" yaşlarımı boşa harcadım. aslında eğlendim. hatta çok eğlendim. o zamanlardaki "boş" hayatımı bile çok özlüyorum açıkçası. ama sonuç itibariyle bugün o hurmalar tırmalıyor.

sadece kolay gelsin diyebiliyorum. yaşı çok gençmiş haha. yahu yaşı genç tamam da evden çıkmayan insanın hayata atılıp başarılı olmasını mı bekliyorsunuz? durduk yere bir gün "ben ne yapıyorum" deyip 180 derece dönmesini mi ya da? sorun nasılsa sizin sorununuz değil ya, "o öyle mutlu siz kendi işinize bakın" deyip geçiyorsunuz, ne ala... kendi kardeşiniz aynı durumda olsa bu kadar rahat olur muydunuz, "böyle mutlu bize ne" deyip kendini eve kapatmasına sessiz mi kalırsınız?