Ekşi Duyuru

ne alakası var ya. insan sevdiği birini kaybedince nasıl kendini "eceldi" "kaderde varmış" diye teselli edebilir?

bir ölüm bir ayrılıktır bir eksilme halidir. ve bence sorduğun şekilde, bu sorunun allaha inanmakla değil bence kadercilik ile alakası var.

bunun bir döngü olduğunu düşünüyorum. allaha inananlar da aksini iddia etmiyor zaten. birileri ölecek birileri doğacak vb. çokta kasmaya gerek yok. eskiyi getir yeniyi götür. sistem bu.

yukarıda yazılanlara katımıyorum. dindarlar ahirette yeniden kavuşacaklarını düşünerek kendilerini teselli edebiliyorlar. ölen kişinin aslında ölmediğini, yer değiştirdiğini düşünüyorlar. ölen kişi kaza, ihmal vs. sonucu öldüyse kaderinde bu varmış diyerek yine acıyı hafifletebiliyorlar. ölümün kendisinden çok allah'ın yazgısıyla yani imtihanları. onlara göre ölmek yok olmak demek değil.

inancın yoksa "life is life" diyorsun geçiyorsun, başka bir tesellin olmuyor. bir acı yaşanacaksa da yaşıyorsun. zaten olması gereken bu. hayatta sevdiğinin ölümünü kabullenmen ve yas tutman gereken bir zaman da geliyor, tutuyorsun işte.

Bir gün ben de öleceğim.
Bu düşünce her şeyi değiştiriyor.

Çocuklar avutulur gerçekçi olmak lazım

Maksat ölümsen sonra yaşamaksa daha mantıklı kavramlar var. Reenkarnasyon gibi.

Kendimi bildiğim yaştan itibaren hiç inancım olmadı. Dini eğitim de aldım, çok da okudum bu yaşıma geldim hala aynı fikirdeyim. İnanmıyorum.
En çok bahsettiğiniz durumu yaşarsam tepkim ne olurdu diye düşünürdüm.
Yılbaşında ani bir şekilde babamı kaybettim. Ailenin diğer üyelerinin aksine son derece sakin karşıladım bu durumu. Cenazesinde de dua etmedim. Mezara koydular, üstünü örtüler. Hoşçakal deyip çıktım mezarlıktan. Sonra normal yaşantıma devam ettim. Taziyeye gelenlerle ilgilendim, günlük işleri hallettim vb.

Geçen sene de çok yakın bir arkadaşımı aynı şekilde aniden kaybetmiştim. Çok üzüldüm ama aynı şekilde veda ettim. Teselli edilmeme gerek olmadığı gibi ben epeyce insanı teselli ettim.

hayat dahil her şeyin bir limiti olduğunu gözlerimle görüyorum. allah gibi, ahiret gibi, cennet/cehennem gibi limitsiz şeylerin zaten var olmadığını düşünüyorum.

canlılar biyolojik birer makinedir ve belli parçaları yeterince eskidiğinde ya da hasar aldığında çalışamaz hale gelirler.

annem inançlıdır, ama erkek kardeşim, babam ve ben ateistiz.

annem ölenlerin "daha iyi bir yere gittiklerine" inanıyor. buna tam olarak ahiret inancı diyebilir miyim, bilemiyorum, kendisi ahiret inancı olarak tanımlıyor. babam ve kardeşim ise kesinlikle sallamıyor, umurları bile değil :))

ben avutulmaya ihtiyaç duyulmadığını düşünmüyorum, insan her yaşta avutulmaya ihtiyaç duyabilir. bu noktada karakterlerimiz, psikolojik durumumuz etkili. karakter ve psikolojik duruma ise beynimizdeki nörotransmitterler, beynimizin fizikokimyasal ve elektrokimyasal durumu, vücudumuzdaki hormonlar vs etkili. bu noktada tam anlamıyla sağlıklı ve mükemmel insan vücutlarına sahip olsak, belki avutulmaya ve haliyle inanç sistemlerine ihtiyaç duymayabiliriz. ama tabi mükemmel insan vücudu neye göre kime göre? dahası insan, yapısından dolayı, mükemmel olsa bile inanca ihtiyaç duyabilir mi? belki buradan konu transhümanizme kadar gider, bilemedim şimdi. çok uzattım. ama kafamdaki fikir şu ölenlerle ilgili: anıları bizde kaldığı sürece, onları hatırlayabildiğimiz sürece, bu benim için onlarla ilgili bir avutmadır. zaten hatırlamazsam da üzülmem artık, çünkü dediğim gibi "hatırlamam". bir de ölüme üzülmek de saçma olabilir bir bakıma, ölüyorsun ve vücudun çeşitli bakteriler vs tarafından parçalanıyor. belli bir noktada moleküler seviyeye kadar parçalanıyorsun. o moleküller her yere dağılıyor -belki de bir sarı çiçekte olacağım şlakjdşajdajlada öyle bir şiir mi ne vardı şimdi aklıma geldi XD - ben unutulmamak, hatırlanmak, ama güzel hatırlanmak ve insanlarda üzüntü yaratmamak için farklı şeyleri hayattayken bizzat kendimizin yapması gerektiğini düşünüyorum. bu bir insana ufak bir iyilik de olabilir, benim kafamda olan şey gibi makale yazıp yayın çıkarmak da olabilir, böylece bilim dünyasına yaptığım ufak da olsa bir katkı, bir küresel atom savaşı çıkıp da tüm databaseler ve kütüphaneler yok olmadığı sürece, orada bir yerde olacak. yaptığım yayınlara atıfta bulunan insanlar sayesinde de dünyada bir ayak izim kalmaya devam edecek. bu beni şu anda mutlu ediyor. ölünce de ben var olmayacağım için, aslında benim açımdan önemli olmayacak :D haliyle şu anda kendimi avutuyor olmak, benim için yeterli. aynı şekilde sevdiklerimi de bendeki anılarıyla, özellikle de güzel anıları ile hatırlıyor olmak, o avuntuyu bana veriyor.

ben bunu daha kısa da anlatırdım sanki ya? XD neyse, bana kalbin kadar temiz bu cevaplama alınını ayırdığın için teşekkür ederim :)