Ekşi Duyuru

Insanin pek cok seye alismasi cok kolay, hele gunumuzde.

Ben bu saydiklarinin fark edemeyecek kadar kor olduklarina inanmiyorum cogu zaman. Bence korkuyolar. Basta kendilerinden. Daha sonrasinda yalniz kalip, kendilerini degersiz hissetmekten.

Bu duyuruyu acarak hala onayimizi beklemen, seninle uyusmayan, dogru duzgun iletisim bile kurmayan bi insana hala sans verebilecek olman... bilemiyorum.

O kadar iyi anlıyorum ki. Nasıl yaparsın bilmiyorum ama -ben bu insanla ne yapıyorum- dediğin noktadan sonra ayrılman gerekiyor. Ona alıştığın gibi onsuzluğa da alışabileceğine inanman lazım. Olay sadece bilinmeyenden korkma durumu aslında. Sonrasının ne derece kötü olabileceğini tahmin edemediğimiz için yapılması gerekeni erteleyebiliyoruz.

İşte böyle düzelmelerini bekleyerek, her sorunu ellerimizle çözmeye sürekli bişeyleri birlikte yapmaya ve paylaşmaya çalışarak onların tepkisizliğini umursamazlığını görmezden geliyoruz. Belki düzelir diyoruz bi umutla emek vermeye, sevgimiz için hayallerimiz için çabalamaya devam ediyoruz ama onlar aynı yerlerinde devam ediyorlar. Üstelik zamanla bizim çabamızı gördükçe ipleri tamamen bırakıp bildikleri gibi yaşamaya devam ediyolar nasılsa beni bırakmaz, o her zaman emek verir çabalar, kendince uğraşır çözer diye. Garanti görüyolar yani.
Lütfen kendini değersiz görme o böyle yaptı diye. Lütfen onun biçtiği değer kadar olduğunu sanıp kendini ezme, ezdirme!
Eğer bu nokta yeter dediğin noktaysa, bişeylerin değişmesini istiyosan lütfen biraz cesur ol ve resti çek. Vazgeçilmez olduklarını hatırlatmak gerekiyor bazı insanlara.

yalniz olmaktan korkuyorsun buyuk ihtimalle. etrafindaki herkesin sevgilisi var. kendine hedefler koyup kendin kendine yetmeye calissan farkli olabilir.

Megalo+1

her iliskide ve insanin hayatinda zaman zaman boyle donemler olur. fazla duygusallasabilirsin, yorgun ve enerjisiz hissedebilirsin, olaylari daha farkli bir bakis acisiyla degerlendirebilirsin. ne kadar zamandir boyle ve ne kadar istikrarli dusuncelerin? bence bu onemli. ote yandan bazi iliskiler zaman icinde sadece bitirilemedigi icin devam eden, iliskiyi iliski yapan seylerin birer birer kayboldugu sacmasapan bir hal alabiliyor. gercekten oyle mi oldu? oyle olduysa, degisemez mi? bunlari dusunmek lazim.

yalniz kalmaktan korkma. insan en basta kendini sevip kendine iyi gelebilmeli. tamam sevgili elbette iyi hissettirecek, birisiyle birlikteysek tabii ki mutlu olmayi isteyecegiz ama onun sadece guzel bir ekstra olmasi gerekmez mi? en basta kendimizi mutlu edebilmemiz, "biriyle olmam gerekiyor" yerine "hayatimda biri olsa daha da iyi olurdu" diyebilmemiz daha makul degil mi?

mutluluk icin baskalarina bagli olmak uzun vadede buyuk mutsuzluklara, keskin inis ve cikislara davetiye cikarir; bu da insani manyak eder. velhasil bir anda her seyi silip atmak olmaz, hele ki ortada yillarin emegi varken fevri karar vermek yerine tabiri caizse biraz daha aci cekmenin daha uygun olacagini dusunuyorum ama yalniz kalma korkusuyla iliski surdurmek de yapilacak is degil. hem kendine hem de karsindakine saygisizlik. 20-30 yil evli kalan ciftler ayriliyor, sen bu yasta yalniz kalma korkusuyla istemedigin bir seyi neden surduresin ki? soyle dusun: bu korkuyla yasarsan zaten hep yalniz hisseden ve iliskisinde mutsuz biri olursun.

İlişkinde ilgi bitmiş, sevgi azalıyor. Devam etmenin ne anlamı var ki? Bunların hep farkındaydım demenden uzun süredir böyle olduğunu düşünüyorum. Yapacağın eylemin sonunda yalnız kalmaktan korkuyorsun ama emin ol bu yalnızlığın şu anki halinden daha kaliteli olur. Kendine saygını kazan boşuna zamanını harcama.

hayatımın en genç ve güzel zamanlarımda 3,5 senemi her gün ağladığım toksik bir ilişkinin içinde geçirdim. kavga etmediğimiz, beni kısıtlamadığı ve azarlamadığı tek bir gün bile olmadı. senelerimi onu memnun etmeye çabalayarak harcadım. istediği ne varsa yaptım. psikolojim öyle bozulmuştu ki. özgüvenim desen yerlerde. ama yavaş yavaş kopardım kendimi. yapmaya mecburdum çünkü. üstelik bunu aynı iş yerinde, o arka masamda otururken yapabildim. o hiç yapamam sanıyordu, ondan vazgeçebileceğimi ve daha iyi bir hayatın içinde olabileceğimi hayal bile etmemiştir. kurtulalı tam bir yıl oldu ve ben şu an gerçekten sevildiğim, manipüle edilip kısıtlanmadığım, iğrenç itham ve hakaretlere, kıskançlıklara maruz kalmadığım mis gibi bir ilişki yaşıyorum. hayat ne güzelmiş aslında, kendinize zindan etmeye değmeyecek kadar da kısa.

Megalo +1

Su an boyle bir iliskiyi bitirme evresindeyim.
1 yildir aglatmadigi uzmedigi hafta yok. Surekli tersler, pek konusmaz, azicik ilgi verir, hep benden bisiler bekler, istekleri olmayinca kuser baska odada takilir, ilgi goster dedikce uzaklasir...
Bu sevgi ona bisileri ogretir diye bekliyosun, bekliyosun ama asla ogretmiyo ve daha beter ediyor. Sonra ne oluyo, koca bir hic. Simdi konusmuyoruz. Ne eski heyecanim kaldi ne sevgim.. narsisist oldugunu dusunuyorum