Ekşi Duyuru

Tezcanliyim. Bir şey hemen olsun isterim.

Dakikim. Çoğu zaman erken uyanmasam da randevum vs. olduğunda 2 saat önceden gidiyorum. Sonra mal gibi bekliyorum, canım çıkıyor.

Mukemmeliyetciyim. En kötüsü de bu. Bir şey ya iyi olmalı ya da olmamalı. Ya hep ya hiç. Bir sey mukemmel olmadığında hepten vazgeciyorum, bu sefer elimde hicbir sey olmuyor. :D

maymun iştahlıyım. her şeyi yapmak istiyorum. hiçbir şeyi tam manasıyla yapamıyorum. bu aralar, matematik çalışıyorum, piyano öğreniyorum, hırka örüyorum, makamlı kuran öğreniyorum, ve bir sürü kitap aldım. önceliğimi belirleyemiyorum. gömlek dikiyorum.

Valla epey düşündüm de beni epey rahatsız eden sevmediğim bir özelliğim gelmedi aklıma:/
Ama ille de bir şey yazmak gerekirse birinden çok çabuk soğuyabiliyor ve eskisi gibi olamıyorum. Sanırım birilerini kolay harcayabiliyorum.

Over-analyzing.
Fazla düşünme, fazla araştırma.

Sevdiğimi tam sevmem, bu o kadar da kötü değil de, sevmediğimi hiç sevmemem.

çok gergin ve anksiyete manyağıyım. bir kısmını "psikolojik rahatsızlık" olarak değerlendirip sorumluluğu belki üzerimden atabilirim ama kesinlikle karakterime de sirayet etmiş bir şeyler var. bazı insanlar normalde pamuk gibidir ama çeşitli sebeplerle "hastalanmış" ve çok endişeli olmuştur. ben öyle değilim. kontrol delisi denemez de her şeyi tam anlamıyla idrak etmek, her şeyin nasıl ilerlediğini bilmek zorunda hisseden birisiyim. o nedenle bir şey plana göre gitmediğinde veya olması gerektiğini düşündüğüm şekilde gerçekleşmediğinde acayip sinirleniyorum.

otobüs 10:30'da kalkacak diyelim. normalde de yol 15 dakika sürüyor olsun... her ihtimale karşı 10:15'te yerimde olmaya çalışırım. bu yüzden 10:00'da çıkmam lazım. yolda sorunla karşılaşma ihtimaline karşılık bir 15 dakika daha erken çıkarım.

normalde "aa negzel temkinlisin işte, işini garantiye alıyorsun, hiçbir yere geç kalmazsın" dersin di mi? 6 saat önceden gitmiyorum sonuçta. ama ben işte 09:45'te evden çıkıp da 09:58'de durağa/terminale varırsam çok sinirleniyorum. hayat olması gerektiği gibi akmıyormuş, birisi her şeyi bozmuş, çomak sokmuş gibi hissediyorum.

bu beni inanılmaz üzüyor. planlamadan, gelişine yaşamak istiyorum. tutmak, anlamlandırmak, sindirmek, akışına tanıklık etmeksizin öylece yaşayıp gitmek... yapamıyorum.

5 yaşındayken bile vardı bende bu. arkadaşlarımla oyun oynarken bir köşeye oturur, daha iyi konsantre olabilmek için gözlerimi kapatıp kulaklarımı ellerimle tıkar, o ana kadar olanları kronolojik sırayla geçerdim aklımda: evden çıktım, parka geldim, ilk önce şunu oynadık, daha sonra buna geçtik, şu an böyle yapıyoruz... o ana kadar olan her şey kronolojik biçimde aklıma girmeliydi.

param olsa doktora gideceğim bunun için ama yok. şu an tabii ki bir köşeye geçip gözlerimi kapatmıyorum ama bu kontrol manyaklığı hala var. ironik bir şekilde hiç mi hiç "normal" bir hayatım olmadı - hep olumlu veya olumsuz değerlendirildi herkesçe.

bu özelliğimi hiç sevmiyorum işte. ben şimdi çıkıp sokakta yürüyüş yapabilmeyi, kafamı boşaltabilmeyi istiyorum. neblim canım sıkıldı diye sahile inmeyi, kitap okumayı, yapmayı tasarlamış olduğum bir şey o an için çekici gelmediyse onu bırakmayı...

yok, olmuyor. disiplin falan değil benimkisi. öyle bir şey değil anlattığım. tamamen mental bariyer, başka bir şey değil. kendi kendime koyuyorum. beni neyden koruduğunu, ne işime yaradığını da anlamadım. düşünmeden, sindirmeden yaşarsam boşa gidecekmiş ve bir anda kendimi ölüm döşeğinde bulacakmışım gibi hissediyorum.

bazen zihinsel bir engelim olduğunu düşünüp üzülüyorum. sanki bir şeyleri algılayamıyormuşum, zekâm yetmiyormuş, dünyayı işleyemiyormuşum da normal bir insan beynine kıyasla çok daha fazla mücadele etmem gerekiyormuş gibi... doktora gideceğim diyorum da gitsem ne olacak sanki, "aaa deli midir nedir" deyip gönderir, ne çıkacak?

Ölümüne tembelim. Çoğu kolayca halledilecek işi erteleye erteleye çıkmaza sokma gibi bir yeteneğim var.

iş görüşmelerinde sorulduğu zaman verilen cevaplar bunlar, gömerken övme... abiler yapmayın cidden bunlar mı sadece?

tembelim +1 erteleme +1
doksaniki kardeş sen ben misin :-)

Çabuk parlıyorum
Üşengecim
Dağınığım

@der meister +1, okurken kendim yazmışım gibi hissettim. Kontrolümde olmayan ufacık şeylerde bile inanılmaz gergin ve mutsuz oluyorum. Bir olayı/konuyu tüm boyutlarıyla bilmeden hakim olmuşum gibi hissedip varsayımla hareket edemiyorum. Tümevarım yeteneğim sıfır. Yorucu bir hayat oluyor tabii, o yüzden daha rahat olmak isterdim açıkçası. Param olsa bile bunlara kalıcı çözüm bulunacağına inanmadığım için yardım alır mıyım, bilmiyorum. Normal bir insanın bunu "mış" gibi yapmadan anlayabileceğini düşünmüyorum çünkü.

@der meister - @piremses +2

çok bencilim
neredeyse her konuda ilk önceliğim kendim
ve öfkem bazen çok kontrolsüz olabiliyor

Üşengecim, girişken değilim, hayatın hiçbir alanında adım atmıyorum. Hayat geçip gidiyor ve ben bir köşede hobilerimle ilgileniyorum, film vs. izliyorum. Aktif biri değilim. Hem sosyalleşsem keşke diyorum hem de insanlar beni aradığında açmıyorum, mesajlarına ertesi gün falan dönüyorum, görüşmüyorum kimseyle.

Daha çalışkan, hırslı ve arkadaş canlısı birisi olmayı isterdim.

Ekstra bir şeyler yazayım.

Kendimi ikna edemiyorum. Hep bir üst sınır var. Benim içinde beynimde bir anahtar deliği var. Bir türlü açılmıyor. Anahtarı çeviriyorum çeviriyorum, kilit dönmüyor. Dönmediği için kendimi ikna edemiyorum. Dönse kendimi ikna edeceğim. Bununla birlikte Kilit dönse bütün gizemler çözülmüş ve bütün soracaklar cevaplanacak sanki.