Ekşi Duyuru

Sabah 6.30da kalkıp akşam 5.15e kadar çalışıyorum. Ailemle yaşıyorum ve vücudumun en kaldıramadığı şey erken uyanmak. Tüm gün eve gelip uyuma hayalleriyleyim ama evdeki curcuna hiç bitmiyor. Ya kardeşim (12) bir şey yapıyor kavga gürültü bağırış oluyor (sabaha karşı 4te uyandığım oldu kavgaya) ya da babam şu an olduğu gibi ben uyumaya çalışıyorken müzik açıp, kuşlarımızı kafeslerinden çıkartıp onlarla ıslık çala çala oynuyor. Kaç defa konuştum, anlattım ve hatta ağladım dayanamıyorum diye. Her seferinde "ne yapalım sen erken kalkıyorsun diye biz cenaze evi gibi mi oturalım burada? Dikkat ediyoruz zaten" vs dendi. Çözümü odamı salon ve mutfaktan ayıran ara kapıyı kapatmakta bulmuştum ama 3 hafta önce babam resmen cinnet getirerek "BU NE BÖYLE KENDİ EVİMDE HAPİS KALIYORUM, ORAYA GEÇECEĞİM KAPIYI AÇ KAPA AÇ KAPA SÖKECEĞİM BU KAPIYI" falan şeklinde bağrınıp kapıları sökmeye kalktı. Kimse beni sikine sallamıyor en son 5 6 ay önce annemle bu konuyla ilgili konuştuğumda bana "siktir git o zaman bu evden" demişti... Yani çözüm olarak bana konuş demeyin, ayrı eve çılmak çözüm olabilir ama 7 yıllık bir ilişkim var ve kendisiyle eve çıkamaktayım aile durumlarından dolayı ve evlilik vs gibi muhabbetler olursa eğer gereksiz masraf yapmış olacağım ayrı eve çıkarak, ayrıca evim iş yerine çok yakın o nedenle bunu da bahane olarak öne süremiyorum. Eh "size de gürültünüze de başlarım" diyip gidersem komple hayatımdan silmem gerekecek bunu da yapmıyorum. Ama şu an ağlayarak yatağı yumruklayıp buraya bunu yazmaya geldim. Artık psikolojimin ağzına sıçılmış durumda. Ara kapıyı kapatmıştım son olaydan sonra ilk defa, 3 dakika geçmeden gelip açıp kardeşime bir şey diyip salona gitti ve kapıyı arkasından kapatmadı. Gidip kapatırsam yine olay olacak biliyorum ve şu an şarkısına, sesine, sigara sararken çıkan gürültüye (makine var çatçatçat yapan) tahammül etmeye çalışıyorum ama gerçekten dayanamıyorum. Tıpa alabilirim ama alarma kalkamam diye korkuyorum. Başka hiçbir çözüm gelmiyor aklıma. İnanılmaz saygısızlar ve kendisinin söylediği tek şey, o çalışırken ben lisedeydim, neymiş saçımı yıkıyormuşum o uyurken... Yaklaşık 16 yaşındayken yaptığım şeyin intikamını almaya çalışır gibi görünen 50 yaşında bir adam ve psikolojisi bozuk, her şeyden bıkmış yine de bu konuda babamı haklı gören bir anne var elimde. Ben ne yapayım?

Cidden sevgilim olmasaydı çoktan intihar etmiştim. 25 yaşındayım nerdeyse ve 25 senem de böyle psikolojik olarak zorlanarak geçti. Beni hayata bağlayan tek şey erkek arkadaşım ve bazen öyle bir duruma geliyorum ki, "o olmasaydı da gözümü kırpmadan her şeye bye diyebilseydim" diyorum.