[]
Ic dokme- Psikolojik sorunlar
selamlar herkese,
bu bir ic dokme duyurusudur, kismen de hayata karsi bir isyan. oncelikle kendimden bahsedeyim. ben 24 yasindayim, kadin bir bireyim. hayatim boyunca hep bir sonraki adimim belliydi. okumaliydim ve basarili olmaliydim. bundan sikayetci de degilim aslinda, yani su ana kadar yasadiklarim, basardiklarim, elde ettiklerim hepsi guzel seyler. ama benim hayata bakis acimi da fena halde degistirdi. hep en iyisini isteyen bir insana donustum. ic huzurum yok oldu. boylece psikolojik sikintilarim ortaya cikmaya basladi.
lise 2. sinifta anoreksiyaya yakalandim. cok kisa zamanda ciddi kilolar verdim ve hicbir zaman bana yeterli gelmedi verdigim kilolar. en son 39-40 kilograma ulasinca ailemin de destegiyle bunun bi hastalik oldugunu idrak ettim. bu hastaligi asmam uzun surdu ama psikyatristimin ve ilaclarin da etkisiyle toparladim biraz. ardindan cok agir bi depresyon yasadim. 1 yil sonra tekrar toparladim kendimi. bu sure icinde icine kapanik biri oldum.
universite icin munihe tasindim 19 yasimda. ilk etapta cok heyecanli gelen bu olay bi yerden sonra cok yorucu geldi. okudugum okul da ogrencilerini okuldan atmasiyla unlu bi teknik universite. cok zorlandim. duzenli olarak stres altindaydim. okuldan atilmamak icin canimi disime taktim. tatilde ailemin yanina geldim 2 sene once. bi aksam televizyonda haberleri izlerken ankara patlamasinin haberine denk geldim. icime cok fena bi korku yerlesti. surekli teror eylemlerini arastirdim. toplu tasimaya binemedim birkac gun. ucakta yanimdaki adamdan suphelenip, yemek sirasinda catal bicaklari yere attim, belki adam eyleme kalkismadan once bicakla onu oldurebilirim diye. metroya binememe olayi gunluk hayatimi cok etkiledi. bu sirada da staj basvurulari yapip sinavlara hazirlaniyordum tek basina. doktora gitmeye karar verdim. yine ilaca basladim ve kendimi iyi hissettim bir sure.
sonra tez zamani danismanimla ciddi sikintilar yasadim. tekrar yogun bi stres yuklemesinin ardindan anksiyete basladi. tekrar doktora gittim, tekrar ilaca basladim. bu arada ilaci da itiraf etmek gerekirse kendi kafam gore biraktim. iyi hissettigimi dusundum, burada saglik sigortamla problemler yasayinca gitmeyi kestim.
simdi herhangi tetikleyici bir sey olmadan tekrar anksiyete bozuklugu olustu. gelecek kaygisindan cildirmak uzereyim. iyi bi okulda master yapiyorum. alanimi seviyorum ama is bulamamaktan, bulursam mutlu olamamaktan deli gibi korkuyorum. kendimi baskalariyla kiyaslayip uzuluyorum. anksiyete her geldiginde daha da siddetli oluyor. dun istanbuldan geldim tekrar munihe, pazartesi de yeni bi psikyatriste gidecegim.
herhangi bi sorum yok aslinda, sadece yazip paylasmak istedim. kendimi zaman zaman cok yalniz hissediyorum. gecmise bakinca da hep psikolojik sorunlarim olmus. tamamen iyilesmis olmak istiyorum.
sizi seviyorum
bu bir ic dokme duyurusudur, kismen de hayata karsi bir isyan. oncelikle kendimden bahsedeyim. ben 24 yasindayim, kadin bir bireyim. hayatim boyunca hep bir sonraki adimim belliydi. okumaliydim ve basarili olmaliydim. bundan sikayetci de degilim aslinda, yani su ana kadar yasadiklarim, basardiklarim, elde ettiklerim hepsi guzel seyler. ama benim hayata bakis acimi da fena halde degistirdi. hep en iyisini isteyen bir insana donustum. ic huzurum yok oldu. boylece psikolojik sikintilarim ortaya cikmaya basladi.
lise 2. sinifta anoreksiyaya yakalandim. cok kisa zamanda ciddi kilolar verdim ve hicbir zaman bana yeterli gelmedi verdigim kilolar. en son 39-40 kilograma ulasinca ailemin de destegiyle bunun bi hastalik oldugunu idrak ettim. bu hastaligi asmam uzun surdu ama psikyatristimin ve ilaclarin da etkisiyle toparladim biraz. ardindan cok agir bi depresyon yasadim. 1 yil sonra tekrar toparladim kendimi. bu sure icinde icine kapanik biri oldum.
universite icin munihe tasindim 19 yasimda. ilk etapta cok heyecanli gelen bu olay bi yerden sonra cok yorucu geldi. okudugum okul da ogrencilerini okuldan atmasiyla unlu bi teknik universite. cok zorlandim. duzenli olarak stres altindaydim. okuldan atilmamak icin canimi disime taktim. tatilde ailemin yanina geldim 2 sene once. bi aksam televizyonda haberleri izlerken ankara patlamasinin haberine denk geldim. icime cok fena bi korku yerlesti. surekli teror eylemlerini arastirdim. toplu tasimaya binemedim birkac gun. ucakta yanimdaki adamdan suphelenip, yemek sirasinda catal bicaklari yere attim, belki adam eyleme kalkismadan once bicakla onu oldurebilirim diye. metroya binememe olayi gunluk hayatimi cok etkiledi. bu sirada da staj basvurulari yapip sinavlara hazirlaniyordum tek basina. doktora gitmeye karar verdim. yine ilaca basladim ve kendimi iyi hissettim bir sure.
sonra tez zamani danismanimla ciddi sikintilar yasadim. tekrar yogun bi stres yuklemesinin ardindan anksiyete basladi. tekrar doktora gittim, tekrar ilaca basladim. bu arada ilaci da itiraf etmek gerekirse kendi kafam gore biraktim. iyi hissettigimi dusundum, burada saglik sigortamla problemler yasayinca gitmeyi kestim.
simdi herhangi tetikleyici bir sey olmadan tekrar anksiyete bozuklugu olustu. gelecek kaygisindan cildirmak uzereyim. iyi bi okulda master yapiyorum. alanimi seviyorum ama is bulamamaktan, bulursam mutlu olamamaktan deli gibi korkuyorum. kendimi baskalariyla kiyaslayip uzuluyorum. anksiyete her geldiginde daha da siddetli oluyor. dun istanbuldan geldim tekrar munihe, pazartesi de yeni bi psikyatriste gidecegim.
herhangi bi sorum yok aslinda, sadece yazip paylasmak istedim. kendimi zaman zaman cok yalniz hissediyorum. gecmise bakinca da hep psikolojik sorunlarim olmus. tamamen iyilesmis olmak istiyorum.
sizi seviyorum
Yalnız değilsin, seyirdefteri. Paylaştığın için teşekkürler. Biz de seni seviyoruz :)
- bunaldım a dostlar
(20.09.18 20:23:41)
Evet, yalnız değilsin.
Tek tavsiyem var, kendini başkalarıyla karşılaştırmaktan mümkün olduğunca vazgeç.
Tek tavsiyem var, kendini başkalarıyla karşılaştırmaktan mümkün olduğunca vazgeç.
- cikmaz sokaktan cikagelen cocuk
(20.09.18 20:43:47)
Yalniz degilsin.
Psikiyatrik tedavini ihmal etme lutfen.
Onun disinda spor ya da meditasyon gibi ya da farkindalik egzersizleri yaparak anksiyeteni azaltmaya calis. Kendine her zaman zihnini rahatlatacak firsat tanimaya calis, seni sakinlestiren hobilerden uzaklasma. Biraktigini fark edersen.
Psikiyatrik tedavini ihmal etme lutfen.
Onun disinda spor ya da meditasyon gibi ya da farkindalik egzersizleri yaparak anksiyeteni azaltmaya calis. Kendine her zaman zihnini rahatlatacak firsat tanimaya calis, seni sakinlestiren hobilerden uzaklasma. Biraktigini fark edersen.
- red g (20.09.18 20:50:28)
Kişilik yanında çevresel faktörler de çok önemli bence. Rekabet ve başarı odaklı bir çevren var muhtemelen ve bu durum seni de böyle şekillendirmiş. Yani çok başarı odaklı birinin birden çok rahat birine dönmesi beklenemez tabii ama rahatlatıcı bir şeyler her zaman mümkün bence.
Kesinlikle meditasyonu tavsiye ederim. Bir sürü app var, her gün düzenli yaptığında inanılmaz rahatladığını ve zihnini kontrol altına alabildiğini görüyorsun.
Ve spor, en kolayından bu sabah ya da akşam yürüyüşleri olabilir. Kulaklık takıp yüksek motivasyon verebilecek müziklerle birlikte. Bunun yanında yoga da eklenirse çok daha fazla yardımı olur.
Hepsinden çok, kaygılı olduğun bir durum için kendine en kötü senaryoyu kurup, en kötü böyle olur, benden kıymetli mi diyebilirsin. Ben de benzer kaygıları yüksek lisans tezim için yaşıyordum. Çok uğraştım bir noktada sağlığımın da etkilendiğini gördüm. Babamın hep söylediği bir söz vardı "hiçbir şey senin tatlı canından kıymetli değil" diye. Ben de kendime öyle dedim ve bıraktım. İş hayatında da açıklamasını yaptım bir şekilde ve bana zararı olmadı. Sonunda ölmedim, kıyamet de kopmadı.
Çok güzel bir yaştasın. Klasik belki ama tadını çıkarmaya bak. Seni mutlu eden şeylere zaman ayır, stres veren şeyleri en kısa sürede bitir/tamamla ya da hayatından çıkar bir şekilde. Kendini 40 yaşında bile hala aynı durumda görmek isemiyorsan tabii.. ömür böyle geçmez, ilaçla devam etmek de ne kadar sağlıklı?
Kimseyle de kıyaslamaya gerek yok. Çok başarılı olmak çok mutlu olmak demek değil. Sen olabileceğin kadar mutlu olmaya bak, hayallerini gerçekleştirmeye çalış, gerisi boş gerçekten..
Aşırı başarılı ama psikologlardan çıkmayan mutsuz bir çocuk yerine; hayat dolu, yüzünde güller açan, kendiyle hayatla barışık mutlu bir çocuğum olmasını tercih ederim. Kimsenin ne dediği gerçekten hiç de önemli değil. Anahtar kelime "mutluluk"
Mutluluklar:)
Kesinlikle meditasyonu tavsiye ederim. Bir sürü app var, her gün düzenli yaptığında inanılmaz rahatladığını ve zihnini kontrol altına alabildiğini görüyorsun.
Ve spor, en kolayından bu sabah ya da akşam yürüyüşleri olabilir. Kulaklık takıp yüksek motivasyon verebilecek müziklerle birlikte. Bunun yanında yoga da eklenirse çok daha fazla yardımı olur.
Hepsinden çok, kaygılı olduğun bir durum için kendine en kötü senaryoyu kurup, en kötü böyle olur, benden kıymetli mi diyebilirsin. Ben de benzer kaygıları yüksek lisans tezim için yaşıyordum. Çok uğraştım bir noktada sağlığımın da etkilendiğini gördüm. Babamın hep söylediği bir söz vardı "hiçbir şey senin tatlı canından kıymetli değil" diye. Ben de kendime öyle dedim ve bıraktım. İş hayatında da açıklamasını yaptım bir şekilde ve bana zararı olmadı. Sonunda ölmedim, kıyamet de kopmadı.
Çok güzel bir yaştasın. Klasik belki ama tadını çıkarmaya bak. Seni mutlu eden şeylere zaman ayır, stres veren şeyleri en kısa sürede bitir/tamamla ya da hayatından çıkar bir şekilde. Kendini 40 yaşında bile hala aynı durumda görmek isemiyorsan tabii.. ömür böyle geçmez, ilaçla devam etmek de ne kadar sağlıklı?
Kimseyle de kıyaslamaya gerek yok. Çok başarılı olmak çok mutlu olmak demek değil. Sen olabileceğin kadar mutlu olmaya bak, hayallerini gerçekleştirmeye çalış, gerisi boş gerçekten..
Aşırı başarılı ama psikologlardan çıkmayan mutsuz bir çocuk yerine; hayat dolu, yüzünde güller açan, kendiyle hayatla barışık mutlu bir çocuğum olmasını tercih ederim. Kimsenin ne dediği gerçekten hiç de önemli değil. Anahtar kelime "mutluluk"
Mutluluklar:)
- lambada (20.09.18 21:27:17)
herkese cok tesekkur ederim cevaplariniz icin. yalniz olmadigimi biliyorum ama okumak ayri bi hos hissettirdi. Spora ara vermistim, tekrar baslicam.
@herif Hayati Yeniden Kesfedin'i okudum yakin zamanda. Bakis acima katkisi oldugunu dusunuyorum ben de.
@herif Hayati Yeniden Kesfedin'i okudum yakin zamanda. Bakis acima katkisi oldugunu dusunuyorum ben de.
- seyirdefteri (20.09.18 21:36:50)
Anksiyete diyecektim zaten soylemissin. Kaygi boyutun cok yuksek. Tamamen iyilesmen cok zor, birincil hedefin kontrol altina almak olmali.
Turkiye'de boyle alakasiz bir algi var ancak bunu kitaplarla masallarla asamazsin. Senin beyin kimyan normal insanlardan farkli, bunu dengeye koymak icin ilac almalisin.
Turkiye'de boyle alakasiz bir algi var ancak bunu kitaplarla masallarla asamazsin. Senin beyin kimyan normal insanlardan farkli, bunu dengeye koymak icin ilac almalisin.
- perfectum (20.09.18 23:35:16 ~ 23:36:47)
psikiyatriste hiç gitmedim, nasıl bir yol izleniyor bilemiyorum ama psikologa gitmeni tavsiye ederim. ilaçla iyi hissedip sonra bıraktığın bir döngüye girmişsin gibi geldi bana. birisiyle gidip konuşsan daha faydalı olabilir mi acaba?
iş her türlü bulunur ya, almanya diyorsun, master diyorsun. türkiye'de çalışacaksan her türlü girersin iyi bir yere. karşılaştırma konusunda rahata tak bence, tr hatta dünya nüfusunun %90'nından daha eğitimli ve donanımlı durumdasın :)
iş her türlü bulunur ya, almanya diyorsun, master diyorsun. türkiye'de çalışacaksan her türlü girersin iyi bir yere. karşılaştırma konusunda rahata tak bence, tr hatta dünya nüfusunun %90'nından daha eğitimli ve donanımlı durumdasın :)
- mattiadestro (20.09.18 23:44:58)
perfectum +1 ayrıca çok gençsiniz, lütfen zamanınızı gereksiz belirsiz hele ki gelecekle ilgili kaygılarla mahvetmeyin. İleride yaşayarak göreceğiniz gerçek sıkıntılara gücünüzü saklayın, çünkü o zaman ne çocukmuşum nelere takılmışım diyeceksiniz, hepimiz gibi.
- mslny (21.09.18 00:45:08)
1
