Ekşi Duyuru

Of ben tek başıma tatile geldim ve sanırım depresyona girdim. Çünkü yabaniyim ve çok yalnızım. Tek başına tatile gitmeyin arkadaşlar yalnızlığınızı yüzünüze tokat gibi çarpıyorlar. Herkes çok eğleniyor.

Şimdi efenim ben en son 5 sene önce falan yeni biriyle tanıştım galiba. Ben yeni birileriyle tanışamıyorum. İstiyorum aslında ama istemiyormuş gibi davranıyorum sanki. Tek başımayken birinin yanıma gelip konuşmak istediğini anladığımda hemen telefonumla ilgileniyorum, telefonla konuşuyormuş gibi yapıyorum. Böyle bir salaklık işte. Ki birilerinin benim yanıma gelip konuşmak istemesi durumu da çok sık gelmez başıma.
Niye derseniz bilmiyorum. Panikliyorum. Muhabbeti ilerletemem diye korkuyorum. Karşımdaki sıkılır diye korkuyorum. Benimle ilgili kötü bir şey düşünür diye korkuyorum. Hep başkalarının benim hakkımda ne düşündüğüyle ilgilenen bir insan oldum zaten. Ama hep cool görünmeye çalıştım. Bir de mesela alkol kullanmam ben, ne bileyim herkesin yapabildiği şeyleri yapamam yüzme bilmiyorum, bisiklete binmesini bilmiyorum vs gibi. Muhabbet ilerler de e sen hiçbir şey beceremiyorsun, yaşamıyorsun ki sen yorumlarını duymak istemiyorum ki çok duydum böyle şeyleri. Bu arada kendi arkadaş ortamımda gayet eğlenceli bir tipim aslında. Öyle hiç konuşmayan bir köşede oturup muhabbete dahil olmayan biri canlanmasın gözünüzde. Sadece yeni insanlarla tanışamıyorum. Ve tek başıma yapamıyorum bunu. Yanımda arkadaşlarım olsa yeni biriyle tanışır muhabbet ederim. Daha rahat hissediyorum o zaman çünkü.
Takdir edersiniz ki sevgilim yok ve hiç olmadı da. Yaş oldu 28.
Ben bu yabanilikten nasıl kurtulucam? Ben hayatı yaşamıyor muyum cidden? Niye böyleyim? Nasıl düzelicem? Ya da düzelmesi gereken bir şey mi bu yoksa ben de böyleyim diye kabullenmeli miyim?
Karman çorman bir anlatım oldu kusura bakmayın.