Ekşi Duyuru

ya aşırı dürüstlük mü desem, enayilik mi desem bilmiyorum. bir de bu tanımlayamadığım duruma anksiyete bozukluğu da eklenince tam oluyor.

küçüklüğümden beri (ortaokulda bile) okula gitmeyince hep vicdan azabı çekerdim. bu şimdilerde de yakamı bırakmıyor. üniversitede bir tık daha rahattım sanki, ama işe başladığımdan beri o saçma huzursuzluk geri geldi. gerçekten hasta olup işe gidemeyecek durumda olduğum zamanda bile uyuduğum uykudan bir şey anlamıyorum. sabah kalkıp 10/10 derecesinde kötüyse durumum ve gidemeyeceğime karar verip yatıyorsam, öğlene doğru uyandığımda durumum 8veya7/10'a gerilediyse "ay gidebilirmişim aslında ya abartmış mıyım sabah sanki?" falan diyorum.

dün işe gitmedim, biraz da sevgilimin kanıma girmesiyle oldu lakin şöyle bir durum var, yöneticim yok, departman değiştireceğiz ama daha değiştirme vakti gelmedi, o vakit gelene kadar da resmen boşuz. pazartesi seçim ertesiydi, tepem atıktı hiç çalışacak gibi değildim mesela ama iş de yoktu. iş yerlerimiz istanbul'un siktir edilmiş ücra köşelerinde olduğu için "bir beşiktaş yapalım yeaaa, kadıköy'e akalım yeaa" yapamıyoruz işe başladığımızdan beri. dün de hem keyfimiz sikik hem de iş yok diye küçük bir "kaçamak" yapalım dedik ama yemin ediyorum burnumdan geldi. olan bir şey de yok he. şimdi geldim işe, bir tane bile mail gelmemiş "onu yapalım, şunu değiştirelim pls." şeklinde. kimse ihtiyaç duymamış, nerdesin demedi.

ama ben... ilk olarak planım rapor almaktı, kadın rapor vermedi ve hastalığıma inanmadı (diş ağrım vardı fakat dayanılmayacak gibi değildi) bu durumda bana iki seçenek kaldı, yılda 3 gün olan mazeret iznimin 2.gününü harcamak ya da ücretsiz izin kullanmak. kesilecek para da max. 100 lira ama saçma sapan takıldım, "param kesilsin istemiyorum ama mazeret iznimi de harcamak istemiyorum" şeklinde bir kafaya girdim. "bir daha ihtiyacım olursa bu doktor bana rapor da vermeyecek" dedim. "mazeret girersem ve ya ilerde lazım olursa ne yaparım?" dedim. dedim de dedim yani, cidden bir ara kalbim deli gibi atıyordu en son da ağladım zaten.

hani aq manyak mısın? zaten ihtiyacım vardı azcık takılmaya, üstelik yoğun olacağız 1-2 haftaya böyle bir şansım yok, kaldı ki 8 aydır çalışıyorum ilk defa yaptığım bir şey bu, hani azcık düşünme, bir dilim pastanı ye kahveni iç mutlu mutlu dön evine motive olmuş şekilde di mi? ama yok...

bu neden kaynaklanıyor? şirketi inanılmaz sahiplenmiş falan da değilim bu arada. büyük de bir yer hani ben gitmeyince iş falan aksaması gibi bir durum yok. çocukluktan gelen bir şey olduğunu düşünüyorum çünkü annemlere de "ben x yerdeyim ehe" diyip z yere gidince yine aynı stresi yaşardım. ya da ne bileyim hep doğruyu söylemeye çalıştığım için problem yaşadım. eğer arkadaşlarla içmeye gidilecekse "ben x,z,y ve w ile bilmemnerdeki bara gideceğim yarın" dedim ve "hayır ne barı ya siz deli misiniz, yok bir yere gitmek" cevabıyla karşılaşıp kıçımı kırıp oturdum. halbuki "yeaa kızlarla alışverişe gidicez yarın" desem gider/gelirdim sonra da anlaşılmazdı bu durum. tamam bende de zaten anksiyete bozukluğu var BENCE (teşhislenmedim) ve takıntılı, obsesif bir insanım ama yetiştirme tarzına da bok atabilir miyiz bu durumda?

çocuklarımıza azıcık yalan söylemeyi de öğretebilmeliyiz bence. dün sevgilim halimi görünce "azıcık bencil olmaya çalış, biraz zevk al" falan dedi. niçin böyleyim ben allah aşkına? biri bin yapmakta üstüme yok resmen.

azcık ağzıma yüzüme vurun ama sonra sakinleştirin lütfen beni.