Ekşi Duyuru

benim güzel kardeşlerim.

kafadaki açmaz çözülmüyor çözülemiyor. ihtimal dahilinde olarak sizlerin içinde de yaşadıklarımı yaşayan vardır belki, otuz bir yaşında iki yıllık evli bir insan olarak mutluluğu bulabildiğimi söylemeyi çok isterdim ama yok. şimdi refleks olarak madem olmadı boşan denir benim gibilere yalnız bazı korkular var ki artık kabus olmaya başladılar. boşanırsam karımın hayatını tam anlamıyla mahvedeceğim. beni seviyor, sevdiğini söylüyor ve bunu gösteriyor da. Zaten sevdiğini de hissediyorum. bende ona onu sevdiğimi söylüyorum sorduğunda, ama ne yazık ki yalan söylüyorum. Sevmiyorum ben desem abartısız üç gün hasta gibi gezer. allah belamı versin ki başta bende sevdiğimi sanmıştım. toyluk mu heves mi bilmem baya aşk gibiydi. fakat o zamanlarda biraz daha farklıydı. kafa olarak farklı fikri tabakalardan geliyoruz, bazı yönlerden sosyal geçmişimiz de farklı. Maddi açıdan bir uçurum yok, olsada önemsizdi zaten. olur bu kızla dedim sancılı bi değerlendirme sürecinden sonra. şimdi ise beklemediğim cevaplar hareketler sergiliyor. kabuğu soyuldu sanki. o anlayışlı iyi niyetli saf temiz zeki güçlü kişilik yok ortada, vallahi de yok. ailemle beklediğim iletişimi kurmadı, içten içe bir geri durma var. bana çok yakın diğer herkese uzak gibi. ve bunun gibi işareti verilmemiş beni şaşırtan eylemler. soruyorum yok diyor ben hep buydum. düşünüyorum içimden hayır diye bağırıyorlar. bu değildi. henüz çocukta yok boşanalım desem kaldıramayabilir. öyle bi aile yapısından ve çevreden geliyor ki boşanmış kadın başaramamış kadın, bi adamı elde tutamamış, taşlanacak kadın. Bunu ona yapamam. Ailesi zerre umrumda değil bugün hayatımdan çıksalar farketmez. ama kendisi umrumda. ayrılsak kendimden iğrenicem. şu anda da hayatımdan iğreniyorum. kaza yapan araba gibi gidiyor benim için. o hareketli ben durgun. uzun sözün kısası evlenip boşanan dostlar sonrasında hayat daha mı zorluyor, siz olsanız ne yapardınız kafanıza filan sıkardınız, dişinizi mi sıkardınız.