Ekşi Duyuru

Uzun olacak, şimdiden söyleyeyim. "Kim okuyacak len bunu?" diyorsanız, sallayın geçin. Öncelikle başlıkta belirttiğim gibi hiç iyi hissetmiyorum, sürekli bir kalp çarpıntısı, ani heyecanlanma ve midemde kasılmalar ağrımalar yaşıyorum. Ayrıca son zamanlarda çevremdeki insanların bana karşı olan görüşlerinin değiştiğini düşünüyorum. Kendimi iyice dışlanmış hissediyorum, sanki insanlar bana olan eski samimiyetlerini kaybettiler ve beni artık istemiyorlar gibi düşünüyorum. Okuldan mezun olduktan sonra son 3 sene dört duvar arasında yaşadım, evde çalışıyorum diyebilirim. Kafamdakileri kelimelere, cümlelere dökemiyorum.

Müzik dinlemekten başka beni rahatlatan bir şey yok. Çevremdeki eski dostlarım bile artık kafam uyuşmuyor. Çoğu zaman artık bunu algılıyorum. Kendimi çok itici hissediyorum. Bazen yapmak istediğim şeyleri yapamıyorum, bir şeyler beni itiyor. Atıyorum o gün yapmam gereken bir iş var ve içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Oturup sadece müzik dinliyorum ve hayal kuruyorum. Midemde sürekli ağrılar oluyor. 2012'den bu yana sık sık alkol alıyorum ki artık ruhumun yorulduğunu hissetmeye başladım alkolden dolayı bu yeri geldi her gün oldu yeri geldi haftada bir, ayda bir oldu. Günde en az 7-8 bardak kahve içiyorum can sıkıntısından.

İçimi hiç rahatlatan bir şey olmadı. Kız arkadaş konusunda ise çok duygusalım. Yaşadığım en ufak bir üzüntü beni yok ediyor, çok hırçınlaştırıyor. Karşı tarafa ani sinirlenebiliyorum ki bu arkadaşlarım içinde aynı. Çabuk parlıyorum, kendime yediremiyorum. İçim içime sığmıyor karşı tarafın kalbini kırmak istiyorum çünkü kendi içimde paramparça hissediyorum. Son zamanlarda bu iyice artmaya başladı, artık çevremde doğru dürüst kimse kalmadığı için bunu buraya açmak istedim. Bilmiyorum, kafam dağınık. Hiçbir şeye odaklanamıyorum. Böyle bazen boş boş bakıyorum ve beş dakika önce ne yaptığımı hatırlamıyorum.

Bu hayattaki geliş amacını ve bu gibi düşünceleri hatta kendimle ilgili olan düşünceleri çok sorguluyorum. Sürekli bir sorgu, kafamın içinde sürekli bir düşünce döngüsü oluşuyor. Ayrıca çok takıntılı ve paranoya bir insanım, karşıdaki kişinin söylediği cümlelerin ardında başka şeyler arıyorum. Davranışları ve karakteriyle alakalı şeyleri birleştirip benim hakkımda ne düşündüğünü önemsiyorum. Ardını arıyorum, olayı araştırıyorum. Karşı taraf benden nefret mi ediyor? Benim hakkımda kötü mü düşünüyor diye sorguluyorum sürekli. İnsanlar hakkında fazla düşünüyorum, bunun farkındayım ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bilsem dahi içimden yapasım gelmiyor.

Hiçbir şey yapmak istemiyorum, bazen durduk yere ağlama hissi geliyor. Dediğim gibi bunları yazmamı bu kadar tetikleyecek şeylerden bir tanesi son yaşadığım olay. Beni yıllardır seven bir kıza, yıllar sonra şans tanıdım. Beraber gezdik tozduk eğlendik. Sonra geçenlerde eski sevgilisi ile "hayatta olmaz" demesine rağmen tekrar barışmışlar sanırım. Emin değilim, sadece tekrar görüştüklerini biliyorum çünkü kız ile 1 ay sonra konuştum. Her neyse, detaya girmek istemiyorum. Sanırım fazla kapıldım, biraz şıpsevdi durumu var bende bunu biliyorum. Ne olursa olsun duygularıma karşı koyamıyorum, erkek arkadaşlarım sürekli bahseder: "Ne kaybedeceksin olum ya, başka kız mı yok? Sen alacağını aldın mı? Aldın. Yol ver gitsin takma bu kadar". Ama benim için böyle olmuyor. Bilmiyorum, belki fazla takıyorum dediğim gibi. Ama ben böyle silip geçemiyorum. Duygusal olduğumu buradan biliyorum, yani öyle sanıyorum.

Çocukluğumda saçlarım dökülürdü. Tırnak yemekten hiçbir zaman vazgeçmedim. Sanırım en başından bu yana geliyor benim için stres, sıkıntı. Her zaman en ufak bir olayda kalbim pat pat hızlı atmaya başlıyor. Bazen düşünüyorum acaba intihar bir çözüm müdür diye? Fakat korkuyorum, yani eğer basit bir yöntemi olmuş olsaydı hiç tereddüt etmezdim. Çünkü sıkıldım, böyle çok klasikmiş gibi geliyor ama yaşamadan bilinmiyor. Gerçekten bu tarz duyguları yaşamak çok değişik bir şey. Yani kafası manyak diyebilirim.

Şunları da ekstra eklemek istiyorum: Bazen kendimi çok duygusuz hissediyorum, çeşitli gore videolar izleyerek kafamı dağıtmaya çalışıyorum. Ayrıca bir çok insana göre sanırım izlediğim şeyler normal şeyler değil. Bana kalırsa gayet normal şeyler fakat bazen izlemekten zevk alıyorum diyebilirim. Yani gore tabirimden anladığınız üzere çeşitli işkence, öldürme videoları vesaire. Kaza olsun herhangi bir şey. Hiçbir şekilde sansür olmadan. Ve bunları izlerken içimde hiçbir duygu oluşmuyor, ne kötü hissediyorum ne de midem bulanıyor.

Ekstra Edit2: Yaklaşık son 2 senedir libidom sıfır. Karşı cinse karşı pek bir şey hissetmiyorum. Yaşamış olduğum ilişkilerde aynı şekilde. Yaşıtlarım cinsel yönden çok iyi hissetmesine rağmen bende böyle bir olay yok. Hayatımda, olmasa da olur diyeceğim şeylerden bir tanesi benim için. Yani sadece var olduğu için diyebilirim. Öyle zaten aktif bir cinsel hayatım yok. Kırk yılın başı, çok çok nadir. Benim için çünkü hayatta böyle bir olay yok. Ben sadece insanların buna mecbur olduğunu düşünüyorum. Yani ölene kadar olmasa da olur. Çünkü hayatta çok daha önemli şeyler var. Hissetmiyorum bu konuda hiçbir şey.

Belki anlatsam sabahlara kadar, hiç durmadan anlatırım ve yazarım. Hiç durmadan ama, neyse sanırım bu kadar yeterli. Ne yapsam bilmiyorum, kayboldum. Gerçekten iyi değilim. Ne olacak böyle?