Ekşi Duyuru

Hayır alamazsın.
45 yaşına kadar yaşayacağını bilemezsin.
Eskisi gibi enerjik olamazsın, hayatın getirilerini bilemezsin. Karşına belki çok iyi fırsatlar çıkacağı gibi engellerde çıkabilir. Sağlık, maddi, manevi...

İmkanlarını yarat ve geriye döndüğünde keşke şöyle yapsaydım deme.

Çocukları annene bırak gidin işte herkes öyle yapıyor. Ne var bu kadar felsefe kasacak. Ay başında Ukraynaya kaçalım diyor kuzen orada okudu, alkol seks ve uyuşturucu ile kandırmaya çalışıyor beni ama hiç çekici gelmiyor açıkçası. Sakin bi yerde kamp yapmayı tercih ederim. 35 de ispanya istiyorsa canın 45 de Danimarka isteyebilir.

bekleme direk yap.

Beklemenin sonu yok, 45 olunca da bi universiteye yerlessinler sag salim sonra giderim diyeceksin

bu tür şeyleri düşünmek insana elem verir, düşünme o yüzden. Birşeyi yapmıyorsan aslında senin de kendi içinde bilmediğin ama yapamamanı sağlayan sebepleri vardır. Yani 35 yaşına gelip bi' anda ''bu yaşıma kadar hiç ülke görmemişim'' demenin faydası yok, yapmadıysan o ya da bu sebeple yapamamışsındır. Bu yaştan sonra ani bir kararla da yapmaya kalkma bence, çünkü bu tür enerjiler motivasyon enerjisidir. evet b' anda istediğin herneyse ona başlayabilirsin bu enerjiyle ama antremanlı olmadığın için işin içindeyken aniden yorulursun, bozuk bir batarya gibi shut-down(hazır lafı açılmışken bi' batarya 600 lira olur insafsızlar apple'a bu konuda ben de çok kırgınım) herneyse.

hayat bizim elimizde olan birşey değil, bundan önce de değildi bundan sonra da olmayacak. Sadece garibanlar bunun farkına varamaz. o da n'apsın hayat işte onu da kandırır. Bulunduğun ya da bundan sonra gireceğin/bulunacağın ''topluluklar'' tamamen birikimlerinin sonucu olacak, çünkü bu yaştan sonra düşünmek faydasız. Düşünmenin bi' yaş sınırı var, kompozisyon yazmak gibi birşey bu. Giriş kısmı aile gayrimenkulü altında farkındasız yaşadığın kısım gelişme kısmı düşündüğün ve ufak-tefek hamlelerinle birikim elde ettiğin-biriktirdiğin kısmı... Sen bu tarafı da geçmişsin. Sonuç olarak çocuklarına bırakacaksın kendini, ailevi problemler-ki çokcası maddiyat temelli olacak bunların birsüre sonra ama dışa vurumları farklı olacak bunlarla vakit öldüreceksin arada bi' tiyatro-sinema-konser yaz tatilleri v.s yapabilirsen ne ala. Git sor senden öncekilere böyle mi oldu diye ''evet böyle oldu'' diyecekler.

illüzyonlar uzaktan seyredip üzerine bir iki espiri yaptıkça keyiflidir, gösteri sona erdiğinde hepimiz normal(bu kelime önemli) olan işlerimize güçlerimize geri döneriz. Dönmeliyiz de, hayat böyle birşey.

Geçenlerde burada bi' arkadaşınız vardı sanırım 60 yaşına yakın bi' yaşı vardı ve ''yeniden başlamak'' mümkün temalı standart ye-sev-dua et iletileri paylaşıyordu. Birşeyleri yenmiş, yaşamış ve ailevi problemlerini kendince kesinliğe kavuşturmuştu. Bundan sonra hayatında yarım bıraktığı şeyleri yapacağım diyordu, Allahını seversen git bak bi' köşede oturuyordur oysa daha 2 ay bile geçmemiştir bunların üzerinden. Çünkü hayat öyle birşey/biryer değil. Hayat tamamen basit mühendislik üzerine kurulu, inanç-hırs-istek bunlar lüzumsuz kavramlar başlatabilir belki istisnai bünyelerde sürdürebilir ama istatistiksel olarak ciddiye alınmayacak kadar az olan kısmı saymazsan reele dayalı hiçbir işe yaramaz.

Sizler ''geldim gördüm yendim'' diyebilecek pozisyonda insanlar değilsiniz, başka insanlar onlar. Zaten potansiyeli bi' şekilde içinde barındıran kişiler, Ali Sabancı mesela girişimci olmuş ne büyük bir hadise şeklinde anlatıyor evet belki ailenin kendi iç dinamikleri içinde büyük bir hadisedir ama bak buradaki illüzyon da o işte, yani sabancı da çalışmak yerine kendi işini kurdu; girişimci oldu. Olay hikayesinin laciverti bir nevi. Bu tip güzel anlatılar ona yakışır. ya da Kıvanç Tatlıtuğ, çok çalışkan çok efendi çok kadirşinas ama onu bu duruma getiren bu özellikleri değil, o zaten bu duruma gelebilecek potansiyeli doğuştan edinmiş bir bünye bunlar sadece o pozisyonda olanlar için edilen iltifatlar. Öyle değildir demiyorum, eminim ki öyledir ama bunların + değer sağlaması ona olduğu seviyede sana ya da bir başkasına olmaz.

Alçakgönüllü diye bir söz var mesela; yani adam zaten yüksekte de hani alçakgönüllülük edip ötekine gülümsemiş. Aaa ne kadar da alçakgönüllü adam bizimle oturdu yemek yedi ? diyor öteki de. ironik ama farkında değil garibim.

Bunları kendini yorma diye anlatıyorum, bazısı böyledir kendini yorma boşver dersin anlamaz illa kendi deneyecek illa kendi yenilecek sen öylemisin değil misin bilmiyorum ama ihtimal işte...

düşünme, yapabileceklerine odaklan ama gerçekten yapabileceklerine. Geçenlerde bi' arkadaşım ben aslında ferrari alabilirim demişti de ''hastir lan demiştim'' aslında teorik olarak haklı, sahip olduğu para onu alabilir ancak bunu sürdürebilir bir kültürü ve maddi kaynakı yok. tekne almak gibi birşey bu. Alırsın sıkılır satarsın. (bkz: anlayamazsınız)

Ülke görmek istiyorsan mesela, bekleme çocukları ananeye ya da onun veliliği altında bi' yaz kampına 10-15 gün ardından siz de bi' turla 10-15 gün roma prag viyana yapıştırın. Zaten yolda telef oluyorsun ama eğleneni çok. Yapılabilir şeyler üzerine ''kafa yor'' onun dışındakilerde düşünme. Çocuklar ileride büyürse senin istediklerini istemeyece de bilirler. 8 yaşında -15 yaşında her neyse ''anne çok sıkıldım hadi evimize gidelim'' de diyebilir. hiç tad almazsın. ya da 25 yaşında bi' önemi yok. Herkes kendisi bir birey/dünya.

Düşünme.

niye bekliyorsun anacım?

45 yaşında aynı tadı alırsın, annem 60 yaşında o kadar ülke gezdi, her birinden ayrı tadlar aldı. ama niye bekliyorsun? bırak çocukları bize, git keyine bak. sonra da ben bebeyi sana bırakırım, ödeşiriz. yarın çok geç olabilir, hayatını yaşa...

doğduğum şehirde yaşıyorum, cocuklara bakan bir ablamız var, ondan baska da kimsem olmadığı için, anneneanne babannne vs gibi cocuk bırakma lüksüm yok, belki de bu sebepten de biraz, lan nolacak bu işler böyle dıye de hayıflandım. bebeleri bize bırak diyenlere de teşekkür ederim çok naziksiniz :)
ben ise yazılanları okuduktan sonra, bir on sene öncesini düşündüm, 25 yaşındayken de böyleydim lan ben dedim kendi kendime, bu aslında hayata bakışımız ve yaşama enerjimizle alakalı bir şey. misal babamı düşündüm, 60 yaşında bile flört eden bir adamdı kendisi, hatta tripler yiyince "ya baba salla allasen" diyerek geyik yapıyorduk.
olanaklar dahilinde ne yapılır şu an buna odaklanmak daha mantıklı, gelecekte ise valla gelen gelsin ben gidiyorum diyeceğim sanırım :)

bu arada bebeler biraz büyükse onları da al gitsene. ben kızı alıp bu yaz çadır attım sağa sola öyle 25 gün it gibi gezdik. dönünce kendisine şişme yatakla uyku tulumu aldırdı, öyle sevdi.

çadır komşusu olalım, bebeler oynasın. balık falan bakarız, ne bileyim. değişiklik iyidir.

Sen 10 sene sonraki yaşındayım. Şöyle söyleyeyim dengeyi bulmak gerek. Çocuk var diye gezmeyi ötelemedik. 4-5 gün çocuktan ayrı kalabildik anne&ablam sağ olsun. Bu arada yurtdışı dözviz kurları sebebiyle çocukla gezmek için biraz tuzlu oluyor. Bir de o kadar küçük çocuk hatırlamıyor bile birkaç sene önce gittiği yeri. TR içinde gezeceğimiz zaman da çocukları alıştırdık ufak ufak. Yakından başlayıp uzaklara kadar gittik. Küçükken alışmayınca büyüdükleri zaman daha zorluk çekersiniz. Dediğim gibi yavaş yavaş ama sakın ötelemeyin.

45 yaşına kadar yaşayacağını nereden biliyorsun? +1
Belki yarın öleceksin. Hayat ertelemeye gelmez çünkü ertelemenin sonu yok.

ülke görmekten öte ne ürettin ? ne başardın ? bilime sanata insanlığa ne gibi katkın oldu ? bunları sorgula bence.

elin ecnebisi çocuklarını alıyor kucağına geziyor dere tepe, sen niye yapamayacakmışsın ki
, ne eksiğin ne fazlan var yapabilenden?