[]
sevdiklerimi kaybetmekten korkmak vs benim kaybımın acısını yaşamaları
derin korkularımdan birisi. aslında her gün çok baskın şekilde yaşadığım.
çok korkuyorum onları kaybetmekten. ki bu olacak bir gün maalesef. ama onları kaybetmeden önce, onlar beni kaybedebilir. ikincisinin olmasını tercih ederim ama bu da çok mu bencilce?
kaldıramayacağım bir acıyı onlar yaşasın diye değil, tam olarak bu değil. onlar da kaldıramaz. sadece, ben o kadar değerli değilim. hayatına bir şeyler kattığım; varlığımın, kendisi için bir anlamının olduğu herhangi biri olduğunu sanmıyorum. en azından benim hissettiğim kadar.
soru ne, tam olarak bilmiyorum da aslında. çok umutluyum geleceğe dair. kahrolası facebook profilimi birkaç gün önce aktif ettim tekrar ve üç-dört yıl öncesine gittiğimde, bugün değişen bir şey olmadığını gördüm.
varlığımın bir anlamı yok. ama sevdiklerimin varlığı çok önemli. onların, hayatına dokundukları insanlar var; benim yok.
bu tempoda gidersem, birkaç aya, borçlarımı ödemiş olacağım. ve ondan sonra, yaşamayı çok da istemiyorum. çünkü, gelmiş geçmiş en umutlu insanlardan, en olumlu düşünen insanlardan biri olduğumu zannetmeme rağmen... sanırım olmayacak. korkarım olmayacak.
düzelmeyecek. hani, birilerinin hayatı gibi. hep o, örnek gösterilen; "filan şunu yapmış, falan şu olmuş" gibi şeyler...
neden bu kadar zor olmak zorunda ki?
çok korkuyorum onları kaybetmekten. ki bu olacak bir gün maalesef. ama onları kaybetmeden önce, onlar beni kaybedebilir. ikincisinin olmasını tercih ederim ama bu da çok mu bencilce?
kaldıramayacağım bir acıyı onlar yaşasın diye değil, tam olarak bu değil. onlar da kaldıramaz. sadece, ben o kadar değerli değilim. hayatına bir şeyler kattığım; varlığımın, kendisi için bir anlamının olduğu herhangi biri olduğunu sanmıyorum. en azından benim hissettiğim kadar.
soru ne, tam olarak bilmiyorum da aslında. çok umutluyum geleceğe dair. kahrolası facebook profilimi birkaç gün önce aktif ettim tekrar ve üç-dört yıl öncesine gittiğimde, bugün değişen bir şey olmadığını gördüm.
varlığımın bir anlamı yok. ama sevdiklerimin varlığı çok önemli. onların, hayatına dokundukları insanlar var; benim yok.
bu tempoda gidersem, birkaç aya, borçlarımı ödemiş olacağım. ve ondan sonra, yaşamayı çok da istemiyorum. çünkü, gelmiş geçmiş en umutlu insanlardan, en olumlu düşünen insanlardan biri olduğumu zannetmeme rağmen... sanırım olmayacak. korkarım olmayacak.
düzelmeyecek. hani, birilerinin hayatı gibi. hep o, örnek gösterilen; "filan şunu yapmış, falan şu olmuş" gibi şeyler...
neden bu kadar zor olmak zorunda ki?
Dostum sende depresyon var gibi, en yakın hastaneye başvurmanı öneriyorum.
- i was made for you
(03.03.18 05:14:48)
Aynı korku bende de var. Hatta size bir şey daha söyleyeyim herkeste var. Anormal bir durum değil. İnsan her zaman belli bir çizgide, duygu sabitliğinde yaşayan bir varlık değil gün olur çok mutlu olursun, gün olur ölmek istersin ama günün sonunda hepsi geçer. Bunu bilin yeter.
- antipartizan (03.03.18 14:10:35)
ego ve süperego çatışması yaşıyor gibisin.
kendini bu kadar önemsemek... sonra aynaya(toplumun ve kendi çevrenin gözünden geri dönüp kendine) bakarak 'zannettiğin kadar olmamak'la yüzleşmek 'zor'.
egonu da süperegonu da dizginleyip işine bakmayı öğrenirsen içine düştüğün bunalımdan kurtulabilirsin. zira bunalımın temel sebebi büyüteçle kendine odaklanmandan kaynaklanıyor. yani hem ego büyüteciyle hem de süperego büyüteciyle kendi kendini yakıyorsun.
perspektifini değiştirmek için bilinçli bir dönüşüme girmek zorundasın. hem beklentilerini gerçeğe yaklaştırman hem de imkânlarını yeniden keşfetmen gerek.
hayatı bir puzzle ve kendini de bir puzzle parçası gibi birebir uyumlu, keskin sınırlarla algılıyorsan bundan vazgeçmen gerek. kendini köşelerinle, uyumsuzluklarınla, kendine has bazı olumlu ve olumsuz özelliklerinle birlikte kabul etmelisin.
uyumsuzluklarının bir kısmını gerekiyorsa törpülersin, bunun yanısıra kendi kendinde ve karşındakilerde saygı uyandıracak bazı özelliklerini parlatmayı öğrenmelisin. varsa tutkularına yönelebilirsin.
depresyondaysan kısa vadede bazı ilaçlarla vücudunun bozulan hormon dengesini düzeltmen gerekebilir, fakat uzun vadede ilerleme kaydetmek istiyorsan yaklaşımını veya bakış açını değiştirmek zorundasın.
kendini bu kadar önemsemek... sonra aynaya(toplumun ve kendi çevrenin gözünden geri dönüp kendine) bakarak 'zannettiğin kadar olmamak'la yüzleşmek 'zor'.
egonu da süperegonu da dizginleyip işine bakmayı öğrenirsen içine düştüğün bunalımdan kurtulabilirsin. zira bunalımın temel sebebi büyüteçle kendine odaklanmandan kaynaklanıyor. yani hem ego büyüteciyle hem de süperego büyüteciyle kendi kendini yakıyorsun.
perspektifini değiştirmek için bilinçli bir dönüşüme girmek zorundasın. hem beklentilerini gerçeğe yaklaştırman hem de imkânlarını yeniden keşfetmen gerek.
hayatı bir puzzle ve kendini de bir puzzle parçası gibi birebir uyumlu, keskin sınırlarla algılıyorsan bundan vazgeçmen gerek. kendini köşelerinle, uyumsuzluklarınla, kendine has bazı olumlu ve olumsuz özelliklerinle birlikte kabul etmelisin.
uyumsuzluklarının bir kısmını gerekiyorsa törpülersin, bunun yanısıra kendi kendinde ve karşındakilerde saygı uyandıracak bazı özelliklerini parlatmayı öğrenmelisin. varsa tutkularına yönelebilirsin.
depresyondaysan kısa vadede bazı ilaçlarla vücudunun bozulan hormon dengesini düzeltmen gerekebilir, fakat uzun vadede ilerleme kaydetmek istiyorsan yaklaşımını veya bakış açını değiştirmek zorundasın.
- idexo (03.03.18 14:46:35)
1
