Ekşi Duyuru

Başedemiyorum, çok sıkılıyorum, geriliyorum, üzüntülü halim oluyor. O yüzden sürekli etrafımda birilerini bulunduruyorum.

ağlıyorum. biraz geçiyor.

yalnizligi kendine ayirdigin özel bir vakit olarak düsünmeni tavsiye ederim. ben öyle yapiyorum.

yalnızlık o kadar içime işlemiş ki, artık arkadaş ortamlarında çok bunalıyorum.

Yalnızlık şu ana kadarki en son dert ettiğim şey oldu. Bence insanlarla baş etmekten çok daha kolay ve huzurlu bir şey. Schoppenheur'un da dediği gibi sadece içsel olarak sıkıcı insanlar kendilerinden sıkıldığı için yalnızlıktan korkar ve çareyi başka insanlarda arar. Belki bu teselli gibi görülebilir uzaktan ama değil. Kendini yaşamak için yalnızlığı sevmek kaçınılmaz. Özgürlük yalnızlıkla başlar.

Yalnız kalacağımı bilmesem çevremdeki insanların %90'ınını hayatımdan çıkarırım. Herkes çok gereksiz.

kendi kendime muhabbet ediyorum. kulaklığımı takıp tek başıma müzik dinleyerek tempolu yürüyorum(bunu tavsiye ederim). kendime küfür ediyorum falan fıstık.

insan denen hayvan diğer memeli hayvanlar gibi değildir; yalnızlık ve doğa ile baş edemez. öyle bir dünya yok. kim ki ben baş edebiliyorum diyor anla ki o kişi yalnızlık kusuyor ama egosunu bastıramadığından, güçlü görünmek için mutsuz palyaçoyu oynuyor.

yalnızlık kusuyorsun, camı açıp haykırmak istemenin nedeni bu, o safrayı atmak..
tüm arkadaşlarım evlendi, geceleri erken uyuyamıyorum. yalnızık hissediyorum. tam bu konuyu sormak için başlık açacakken senin sorunu gördüm!

gündüz iş güç koşturma derken zaman geçiyor ama geceler ıssız. ilk başlarda hoşuma gidiyordu. kitap, film, dizi, puzzle, seks vs. ile geçiyordu. sonra onlar da kesmemeye başladı. bi dönem bol bol ot içip belgesel izledim, kafa güzel hayaller kurup bir şeyler yaratmaya çalıştım. sonra bu dönem de miadını doldurdu.

şu aralar camı açıp bağırma durumları yine geldi. artık ''evlenmeliyim'' diyorum. evet, evlenecem. beklentiyi düşürdüm, ''çocuğuma bu kadın anne olur'' dediğim ve asgari müşterekte anlaşabildiğim, yeterli olgunluk ve bilinçte birini bulup evlenecem. çocuk yapacam. hayattaki beklentileri yüksek tuttuğumuzdan bok gibi yalnızlık kusuyoruz. kafamızda tasarladığımız ve metropollerin bize dayattığı saçmalıklar yüzünden yalnızlık kusuyoruz. yaşasak yaşasak 65-75 yıl yaşayacaz en çok. yarısı gitmiş, göreceğimizi gördük, beklentileri düşürüp bir aile kurarak yalnızlığa kesin çözümü bu şekilde yaratacağım. yalnız bırakmayacağım ve yalnız kalamayacağımız tek seçenek aile kurmak. onun dışında ölümüne yalnızsın kalabalıklar içinde.

bol şans..

Çok benzer bir soru sormuştum zamanında. Bence yalnız kalamayanlar, sırf bu yüzden de evlenmek istemeyenler olarak bi yaşam alanı kuralım toplaşıp :))

Duygularıma tercüman olmuşsun resmen Fayfa.. Ağzına, kalemine sağlık.

Evet ben de tek çıkış yolu olarak evlenmeyi görüyorum. Yalnızken yeteri kadar küfrettik hayata evlenelim iki kişi küfredelim doğalgaz faturasına, çocuğun okul taksidine, ev kredisine.

Çevremde onda mutsuz evlilik var, bekarlık sultanlık diyen bin kişi tanıyorum, ama dediğin gibi asgari müşterekte anlaşabildiğim bi insanla evlenmek en mantıklısı geliyor.

Dürüst ve sadık. Başka bi beklentim de Yok artık evleneceğim kişiye dair.
Acaba beş yıl Sonra nerede, kiminle olacağız çok merak ediyorum ama umarım biz de ucundan kıyısından tutunabiliriz.

dayanırdım her şeye ben şu yokluğun olmasaydı'

yalnızlığı seviyorum aslında ama bir yere kadar. kafa dengi dost, arkadaş da lazım; gezip takılabileceğin, muhabbet edebileceğin.

seveceğin ve sevileceğin bir hayat arkadaşı da...

gün içinde öylesine muhabbet ettiğin, birlikte zaman geçirdiğin insanlar da tam kafa dengi değilse, o daha büyük işkence.

bir de bu cahil, yobaz, kaba kuralsız toplumda yalnız olmak var ki; o belki en ağırı.

tercih edilmis yalnizlik da tercih edilmemis yalnizliga donebiliyor... cunku baska tercihlerin baska yan urunleri filan var.

basetmiyorum ben. yasamama devam ediyorum. geciyor, sonra yine geliyor, yine geciyor...

mesela şöyle:

- 2 kardeşim var, ikisi de benden büyük, evli ve ailelerini kurmuş vaziyetteler.
aynı muhitte oturuyoruz. iki günde bir mutlaka görüşürüz.

- arkadaşlarımın hemen hepsi evlendikleri için ister istemez bir mesafe girdi aramıza.

- ben ailemle yaşıyorum, ama onlar da yaşlı oldukları için çok fazla ortak paylaşımda bulunamıyoruz, genelde ben onların yaşına çıkmak zorunda kalıyorum, onlar benim yaşıma inemezler şu zamandan sonra


o yüzden bazen inanılmaz derecede yalnız hissediyorum, özellikle soğuk kış gecelerinde ve haftasonları (özellikle pazar günleri - pazar: aile günü)

benimki tercih edilmiş bir yalnızlıktı ama bence boktan birşeymiş. keşke zamanında kendi yuvamı kursaydım diyorum, hala geç kalmış değilim tabi ki, çok çaktırmadan arayıştayım. bazen çaktırıyorum da ama umrumda değilmiş gibi davranıyorum :) bunlar hep egodan.

Kendimi yalnız hissediyor muyum? Evet.

İlk başta memnun gibiydim. Sonra sıkılmaya başladım ancak bir noktadan sonra insan alışıyor. Hatta öyle ki, fazla kalabalıklara tahammül edemez hale gelebiliyor. Yalnızlık çok kötü değil ama isteğe bağlı olanı, sadece istediğin anlarda yapabildiğin şekliyle olanı kötü değil. Ama yine de, uzun vadeli yalnızlık insanı kıskaç gibi sarıyor ve yabanileştirerek bu durumdan kurtulmasını da engelliyor.

Yalnız mıyım? Evet. Alıştım mı? Evet. Memnun muyum, mutlu muyum? Genellikle işime geliyor, ancak, mutluyum diyemem.

Önemli olan az ve öz bir çevrenin olması diye düşünüyorum. Yalnızlık ağır yüktür, herkes kaldıramaz. Lakin, sırf yalnız kalmamak için saçma sapan insanlara bel bağlamaya yine de değmez.

çalışıyorum; kendimden biraz da olsa uzaklaşıyorum..