Ekşi Duyuru

Genelde bencil olarak nitelendiriliyorum ama aslında tam aksine bencil değil, yardım etme hastalığından muzdarip bir hal içinde yaşarım. Fakat, olaylara yaklaşımım; ''bu konuda ne yapabiliriz'' üzerine olduğu için eğer kuramsal bir konu da değilse faydasız diyaloglara pek cevap veremiyorum, yani mesela üniversite sınavından çıktıktan sonra sorular üzerine konuşmanın akabinde sınava dair olan devam konuşmaları üzerinde fazla duramıyorum, insanların eğer olumlu/olumsuz bir zarar-gereksinim hissetmedikleri durumda, ''off açıklanmadı, açıklandı mı'' yaklaşımları beni boğduğu için cevaplama gereği de duymuyorum, sonra ''duvara karşı konuşuyoruz'' diyebiliyorlar. küfürleşiyoruz.

Yİne aynı şekilde, hısım akraba ilişkilerinde de problemin çözümüne dair değil de ''ben de dedim ki ona; hanım hanımmmm sen bi' bana bak'' diyaloglarını sallamadığım dinlemediğim için yargılana/yadırganabiliyorum.

Yine ikili ilişkiler üzerine basit mühendislik konularında dahi; ''abi bizimki çok farklı'' yaklaşımlarına ''tamam'' dediğimden; 'abi sana da birşey anlatılmıyor' deniliyor.


Defaat ve defaatle de söylemişimdir, ben üzerine hamle yapamayacağımız gücümüzün yetmeyeceği şeyler üzerine konuşmaktan hoşlanmıyorum zaman kaybı geliyor bana diye ama insanlar onlara hak vermemizi, onları bu konuda desteklememizi filan bekliyorlar.


Ya da mesela, bi' adam normalde kötü fakat bir konuda haklı ise o haklı dediğimde hasan şaş refleksiyle karşılaşıyorum. insanlarda çok fazla ikiyüzlülük ve taraftar anlayışı seziyorum. Dövüşüyoruz.


Problem burada değil, soru tam olarak şurada doğuyor. Bu yaklaşımla başlanılan bir iş ellerine yüzlerine bulaştırıldığında beni durumu kurtarmam/olayı çözmem için taraf yapıyorlar. Yani ''sen ne dersen onu yapacağız'' cümlesi dökülüyor ağızlarından, zaten eldeki veriler zayıf, hatta veri alamıyorsun konu hakkında sadece yanlı yaklaşımlar aktarılıyor ama problem çözümü için ağzının içine bakıyorlar. Bu durumda karışmıyorum ben başında gelecektiniz de diyemiyorum. En son ''bana yalan söyledikten sonra sizi kurtarmamı beklemeyin'' dedim, konu nerelerden çıktı nerelere geldi, sevgi-saygı-ilişkiler-insanlık filan aman tanrım yürüdükçe yürüdü.

Yani, ya duruma en baştan dedikoduları da dinleyerek sürekli içinde olmak gerekiyor ya da bu şekilde bir refleksle karşılaşıyorum. şöyle temiz veri verip işine gücüne devam edecek bi' yakınlık yok insanlarda.


Bu sosyal çevre ile mi alakalı, yoksa insanlığın temel davranış biçimiyle mi, yahut belirli bir yaştan sonra insanlar güven duygusunun eksilmesiyle mi bilmiyorum.

Fakat bunu insanlara anlatmanın optimum bir yolu yordamı yok mu