[]
İş değişikliği/endişe/başarısız olma korkusu
Herkese selam,
1.5 yılı aşkın bir süre önce ilk iş deneyimimi edindiğim bir kurumsalda işe başladım, Bir şekilde kendimi geliştiremeyeceğimi, belli bir alanda uzmanlaşamadığımı hissettiğim için mezun olmadan önce de aklımda olan her zaman çalışmak istediğim bir sektöre geçtim. Önceki yer ar-ge iken şimdiki yer ise biraz daha it sayılır. İkisi de marka değeri yüksek yerler.
Mevcut işim iş tanımı gereği oldukça sıkıcı bir işe benziyor; fakat doğru kullanılır, iyi aksiyonlar alınırsa geleceği açık diyebilirim. (GSM firmalarından biri bu arada)
Ama önceki işimle o kadar bağlantısız ki haliyle iki haftadır üstümde bir şok etkisi var, önceki işimde kendimi kanıtlayıp konfor alanı elde etmiştim; ama şimdi tamamen bilmediğim bir iş, ortam, insanlar. Ve ben başaramamaktan inanılmaz korkuyorum. Haliyle bile isteye verdiğim kararım arka planda sürekli "acaba yapmalı mıydım"a dönüyor ve mevcut işime odaklanamıyorum bir türlü.
İş değişikliklerinde bu normal bi süreç midir? Henü genç yaşta aldığım radikal bir karar oldu bu. Nasıl atlatabilirim, önerileriniz var mı?
1.5 yılı aşkın bir süre önce ilk iş deneyimimi edindiğim bir kurumsalda işe başladım, Bir şekilde kendimi geliştiremeyeceğimi, belli bir alanda uzmanlaşamadığımı hissettiğim için mezun olmadan önce de aklımda olan her zaman çalışmak istediğim bir sektöre geçtim. Önceki yer ar-ge iken şimdiki yer ise biraz daha it sayılır. İkisi de marka değeri yüksek yerler.
Mevcut işim iş tanımı gereği oldukça sıkıcı bir işe benziyor; fakat doğru kullanılır, iyi aksiyonlar alınırsa geleceği açık diyebilirim. (GSM firmalarından biri bu arada)
Ama önceki işimle o kadar bağlantısız ki haliyle iki haftadır üstümde bir şok etkisi var, önceki işimde kendimi kanıtlayıp konfor alanı elde etmiştim; ama şimdi tamamen bilmediğim bir iş, ortam, insanlar. Ve ben başaramamaktan inanılmaz korkuyorum. Haliyle bile isteye verdiğim kararım arka planda sürekli "acaba yapmalı mıydım"a dönüyor ve mevcut işime odaklanamıyorum bir türlü.
İş değişikliklerinde bu normal bi süreç midir? Henü genç yaşta aldığım radikal bir karar oldu bu. Nasıl atlatabilirim, önerileriniz var mı?
süreç normal mi?
-evet normal.
-evet normal.
- tosunpasa
(14.10.17 15:10:41)
çok normal hissettiklerin. merak etme şuan işe girdiğin yer de hem henüz 1.5 senelil iş geçmişin olduğunun hem de ordaki ilk günlerin olduğunun farkındalar. haliyle olabildiğince (mantıklı) sorular sorarak işi kapmaya çalışabilirsin. hem insanlarla kaynaşırsın, hem de birine bir şey öğretme duygusunu herkes sever iş ortamında, onlara bu fırsatı sunmuş olursun. hem de işe adaptasyonun artar. emim ol ilk iki aydan sonra çok daha rahatlayacaksın. ilk işini düşün aynen öyle. 5-6 seneye yaklaşmadıkça kimse hemen işe girişmeni beklemez zaten.
- blacksky (14.10.17 22:08:17)
İşinde kendine konfor alanı oluşturmuş, kıdem almış kişiler mutsuz olsa bile, idealleri doğrultusunda ilerlemese bile başka bir sektöre, firmaya geçmezler çünkü buna cesaret edemezler.
Sen etmişssin. Bu yaşadığın normal süreci atlatıp mutlu olacağın sektörde yükselmeye bak.
Sen etmişssin. Bu yaşadığın normal süreci atlatıp mutlu olacağın sektörde yükselmeye bak.
- axl (14.10.17 22:37:45)
O kadar normal bir süreç ki bu, şu an her şey yolunda gitse, her şeyi anlasan, her ortama cıva gibi girip çıksan anormal olurdu.
Öncelikle karar süper bir karar olmuş, konfor alanından çıkmayı göze almak her yiğidin harcı değil. Sadece şu kararı verip uygulamak bile başlı başına başarının ta kendisi.
Verdiğimiz kararların, özellikle radikal olanların, meyvesini elde edene kadar belirli bir zaman geçiyor. Radikal karar alan herkesin düzeni oturana kadar bir her şeyin kötü gitme hikayesi, bir 'Alışamıyorum / ne yapacağım' süresi vardır. Üstelik daha iki hafta olmuş, daha verdiğiniz kararın gerçekleştiğini yeni yeni anlamışsınızdır ve bir 'Ne halt ettim ben' düşüncesi, bir soğuk duş etkisi yeni gelmiştir. Panik normal.
Yalnız, şu anksiyete işi biraz sıkıntılı. Anksiyeteden çalışamıyormuşsunuz. Geçenlerde bir çalışma okudum (geçenlerde dediğim 5 ay oluyor), Alzheimer için en önemli savaşın konfor alanından çıkmak olduğunu söylüyordu ama öyle 'Eve giderken başka yollardan gidin' gibi değil; 'Öyle çok acısın ki, kendinize gelemeyin', 'Ortalıkta dımdızlak kalacak kadar' gibi. Beyni canlı tutmanın en iyi yolunun canını yakacak kadar konfor alanından çıkmak olduğunu söylüyordu. Şimdi, 'E hani beynim çalışacaktı; benimki panikten, üzüntüden, kaygıdan tutuldu' diyorsunuzdur.
Bol bol nefes egzersizi yapın işe gitmeden önce, kasları sıkıp gevşetin falan. Bu ara fiziksel aktiviteyi arttırın. Unutmayın ki maraton koşuyorsunuz; işe yüklenin ama birdenbire her şeyi öğrenmeyi beklemeyin. Kendinizi boğup saçı başı dağıtmayın. Bunaldıkça kendinizi telkin edin, daha sonra sakin sakin, usul usul çalışmaya dönün. Bu yaşadıklarınız çok çok çok normal. Hissettikleriniz çok çok normal. Başarılı olacaksınız bunda da günü gelince. Kötü hissettiğinizde hislerinizi yazın, kağıda dökün. Kendiniz gibi başkaları varsa onlarla konuşun.
Öncelikle karar süper bir karar olmuş, konfor alanından çıkmayı göze almak her yiğidin harcı değil. Sadece şu kararı verip uygulamak bile başlı başına başarının ta kendisi.
Verdiğimiz kararların, özellikle radikal olanların, meyvesini elde edene kadar belirli bir zaman geçiyor. Radikal karar alan herkesin düzeni oturana kadar bir her şeyin kötü gitme hikayesi, bir 'Alışamıyorum / ne yapacağım' süresi vardır. Üstelik daha iki hafta olmuş, daha verdiğiniz kararın gerçekleştiğini yeni yeni anlamışsınızdır ve bir 'Ne halt ettim ben' düşüncesi, bir soğuk duş etkisi yeni gelmiştir. Panik normal.
Yalnız, şu anksiyete işi biraz sıkıntılı. Anksiyeteden çalışamıyormuşsunuz. Geçenlerde bir çalışma okudum (geçenlerde dediğim 5 ay oluyor), Alzheimer için en önemli savaşın konfor alanından çıkmak olduğunu söylüyordu ama öyle 'Eve giderken başka yollardan gidin' gibi değil; 'Öyle çok acısın ki, kendinize gelemeyin', 'Ortalıkta dımdızlak kalacak kadar' gibi. Beyni canlı tutmanın en iyi yolunun canını yakacak kadar konfor alanından çıkmak olduğunu söylüyordu. Şimdi, 'E hani beynim çalışacaktı; benimki panikten, üzüntüden, kaygıdan tutuldu' diyorsunuzdur.
Bol bol nefes egzersizi yapın işe gitmeden önce, kasları sıkıp gevşetin falan. Bu ara fiziksel aktiviteyi arttırın. Unutmayın ki maraton koşuyorsunuz; işe yüklenin ama birdenbire her şeyi öğrenmeyi beklemeyin. Kendinizi boğup saçı başı dağıtmayın. Bunaldıkça kendinizi telkin edin, daha sonra sakin sakin, usul usul çalışmaya dönün. Bu yaşadıklarınız çok çok çok normal. Hissettikleriniz çok çok normal. Başarılı olacaksınız bunda da günü gelince. Kötü hissettiğinizde hislerinizi yazın, kağıda dökün. Kendiniz gibi başkaları varsa onlarla konuşun.
- aychovsky
(15.10.17 03:52:57)
1
