Ekşi Duyuru

hayatımda, gerçekliğini hissettiğim tek şey ağrıydı. onu da ağrıkesicilerle yok ediyordum. hayatımın tüm gerçekliğini yok etmek derdindeydim.
kendimi tamamen unutmak değil, tarihten silmek derdindeydim. ruhumda en ufak bir acı, mutluluk, sevgi, hüzün, aldatılmışlık, karamsarlık kısacası hiçbir şey kalmayacaktı. tüm duyguları ve fikirleri, temizlik delisi annemin tüm eve çamaşır suyuna bulaması gibi ; bir çırpıda yok edecektim. kendimi dezenfekte edecektim.
nasıl etmeyeyim ki? tüm insanlar gibi kirli, yozlaşmış ve hastaydım. ben, dünyaya geldiğimde de hastaydım, çocukken de , şimdi de.artık tek bir amacım vardı, o sonsuz boşluğa yavaş yavaş süzülürken ben; ölüm diye adlandırıyorsunuz siz. oraya doğru yola koyulmuşken, kendime dair bir şeyi götürmemeye niyetim vardı. ölüm kayığında süzülen bir günahkar değil, bir boşluk olacaktım.
ağrı kesiciler bitiyordu bazen, ağrılarım artıyordu. kendimi ve bedenimi hatırlamaktan nefret ediyordum. bedenim, berbat bir zihni taşıyordu. berbat zihnim, berbat anıları taşıyordu. berbat anılar, içinde başrolde bir sefili, beni taşıyordu.
sahi, nasıl unutabilirdim her şeyi, vadideki zambak gibi katı ve acıtan bir şeye nasıl dokunabilirdim? nasıl tüm gözlerden ve zihinlerden uzak olabilirdim? sonunda bulmuştum.
bulduğum şey, yavaş yavaş beni yok etmeye başlamıştı. çok mutluydum. tüm hafızam , çamurdan bir heykel gibi yağan yağmurda yok oluyordu.
zihnim ve anılarım yok oluyordu. bu sırrı da size vermek istemiyordum. yalnızca ben yok olabilirdim. o boşlukta kimseyi istemiyordum.