Ekşi Duyuru

bu konuda çok ama çok doluyum. yazı yanlışlıkla çok uzun olabilir, bazı dalların derinine inmem gerekebilir. kusura bakmayın.

buradan biliyorsunuzdur arkadaşlar. annem nikah ve bebek şekerleri üretiyor. ben de internet üzerinden satmasına destek oluyorum. çok şükür işleri iyi gidiyor, paradan ziyade kafasını boşaltıyor, o daha önemli aslında.

konu ise şununla ilgili; biz, bizi takdir etmelerini, yardımcı olmalarını falan beklerken teyzemler bir anda tüm gücüyle bu işe girdiler. ve bu konuda benim moralim bozuk, çok ama çok sinirliyim. bu yazıyı bir fragman olarak alın. konunun ana başlığı buydu. şimdi içeriği anlatayım size.

annem, yıllarca temizlikçilikten tutun bir çok vasat iş yaptı. kölelik yaptı, öyle söyleyeyim. kendi üstüne bir çöp alacak parası bile olamadı. 3-3.5 sene önce annem "ben bebek şekeri falan yapıcam belki satar" diyerek, bu işlere başlamıştı. cebinde para vs. olmadığı için, numune çıkartabilmek için 20cm'lik kumaşlar alıyordu, 3 kuruşluk malzemeler alıyordu, terzilerden artan kumaşlarla model çıkartmaya çalışıyordu. yani öyle bir yokluk içinde, nasıl tarif edeyim.

neyse, o dönem çalışmayan anneme bir iş geliyor, yine kölelik işi. annem işe gitmemek istiyor "ben çok güzel şeyler yapıyorum bunları satacağım" diyor, ama o dönem teyzemler olacak şerefsizler "ne demek gitmicem, bırak bu hayalleri, git işte fıstık gibi 800tl para var" falan diye konuşup kadını zorla o işe soktordular. kölelik yaptı yine aylarca, sonra mecburen işten çıkmak zorunda kaldı.

ben de o sırada askerden dönmüştüm. ona söz verdiğim gibi bir tane site açtım ve içine ürünlerini koydum, çirkindi fotolar falan ama işte başlatmıştım. ayda yılda bir iş alıyordu. teyzemler tarafından da iş bulmaması tepki çekmeye devam ediyordu.

neyse arkadaşlar. bu kısmı hızlı atlatacak olursak.
ben bu süreçte anneme olabildiğince yardımcı oldum. malzeme alacak tek kuruş parası yokken numuneler üretmişti, yardımcı olabildiğim kadar oldum.

sonra facebooktan reklam vermeyi öğrendim, ona reklam verdim "ilk 2 ay parasını ben karşılarım iş alamazsa, sonrasına bakarız" diyordum. 2. günü ilk işini alıp 1 sene boyunca düzenli bir gelire sahip oldu. ben ona daha çok yardımcı olmaya başlayınca onun ürünleri daha çok sattı. geçimini rahat sağlayacak kadar kazanıyordu, geçmişten kalan borçların ıfalan da ödeyebiliyordu. sonra onları yanıma istanbula getirttim, biraz daha iyileştirmeye çalıştım işlerini.

-------

bu sırada ben kuzenimin bir projesinde yazılımcı olarak çalışıyordum. onlarla birikte sabahladım, köle gibi çalıştım, yazılımcılık dışında aptal saptal "ayak işlerine" bile yardımcı oldum. özverili bir şekilde çalışmayı sürdürdüm. aklınıza gelemeyecek yardımlar yaptım, mücadele ettim. kendi iş yeirm olsa bu kadar uğraşırdım.

bu not da önemlyidi

--------

sonra bir şey oldu arkadaşlar.
teyzemlerden bir tanesi bu yaz boyunca annemle konuşup duruyordu. bunu nasıl yaptın, şunu nasıl yaptın, nerden buluosun kız bu malzemeleri vs. diyerek konuşup duruyordu.

yaz sonunda; o teyzem nikah şekerci açmaya karar verdi.
diğer teyzemle birlikte.

ve bunlardan birinin oğlu olan, yanında çalıştığım kuzenimin de yardımlarıyla.
"ben böyle bir şeyi asla kabul etmiyorum. göz göre göre annemin işini yapıyorlar" dediğimde, "onlar farklı bir şeyler yapıyor" diye çıkıştılar bana.

bu taraflar cidden canımı acıtıyor uzatamayacağım.
onlar için uğraştığım, köle giib çalıştığım kuzenim; göz göre göre yıllarca ezik gibi yaşamış, bok temizlemiş annemin 2 kuruş para görüp artık gecekonduda değil de normal bir apartman dairesinde yaşamasını sağlayacak işinin çalınmasına ön ayak oluyordu. fotoğraflar çekildi, metinler yazıldı, ürün isimleri bulundu... dört bir koldan bütün sülale, annemin işini kopyalayıp para kazanmak için aç kurtlar gibi saldırıyordu kısaca.

çok ağrıma gitti amk.
çok. size tarif edemem, hala içten içe depresyon yaşıyorum.
ben bunlara karşı çıkınca; fesatlığım, açgözlülüğüm, şımarıklığım gibi konulara daldılar. nasıl tarif edeyim yani. annemin üstüne geldiler "milyonlarca insan yapıyor bu işi, sana neee" diyerek üstelediler.

bu arada evet, milyonlarca insan yapıyor. ama işin orası öyle değil.
bunlar paraya ihtiyacı olan insanlar değil. bunlar yalnızca; annemin para kazanması zoruna giden, onun yaptığı işi ciddiye almayan insanlar.

işte burası ağrıma gidiyor zaten.
ben onların işi başarılı olunca mutlu olup yardımcı olmaya çalışırken; onlar yıllarca bok temizleyen annem başarılı olunca "kıskançlık" duymuşlar. onun becerdiği işe girip biz de para kazanırız, diye düşünmüşler meğer ya. inanamıyorum yani.

annem hep ezik kalmalıymış, biraz para kazanınca (emin olun sadece yaşayacak kadar kazanıyor, ay sonunda cebinde bir kuruşu kalmıyor), insanların ona bakışı da değişmiş. onun yaptığı işi önemsemiyorlar, onun yaptıklarını ciddiye almıyorlar, onun kazandığı parayı çok görüyorlar.

onlarla beraber sabahlayıp işlerini geliştirmeye yardımcı olduğum kuzenim,
annemin modelleri birebir çalınırken, annemle aynı iş yapılırken onlara önayak oluyor.

çok ağrıma gitti amk. demek insanlar fakirlere yalnızca fakirken katlanıyor bunu anladım.
cidden annemi para kazanırken görmeye tahammülleri yokmuş.

içimi döktüm buraya.
gidip dükkanlarını yakasım, hepsini öldüresim var. o kadar zoruma giden, onurumu kıran başka bir şey olamaz. bizimle beraber sevinmelerini düşnüdüğüm sülalem, bize karşı cephe almış sırf "para kazanabildik" diye.

geçrekten kötü şeyler yapasım var. tarif edecek cümle kelime bulamıyorum arkadaşlar.
siz olsanız ne yapardınız?

bu arada yorum yapacaklara ön not belirteyim: işin parası falan umurumda değil. onların müşterileri farklı bizimki farklı. burada ağrıma giden şey, bizimle birlikte mutlu olması gereken insanların, para kazanmamız zoruna gitmiş gibi kendi işimize salça olup kendilerine pay koparmaya çalışmaları.

başka bir şey değil.