Ekşi Duyuru

bir noktada bakışınız hatalı. refah elde edebilmek, mutluluk bunlar bağlantılı. 2 mazlow görüp hemen heyecanlanmayın. doğruluk payı var ama temel basamaklar zaten elinizde.

siz en üstteki 2 basamaktasınız. kim ne derse desin. bu bahsettikleriniz başka problemlerin nedeni aslında.

ben de ailesinden bir şey kalmayacak olan, akraba kavramında hep yararlanılacak taraf olan, evi arabası etc si olmayan biriyim.

neyse para mutluluk getirmiyor. yardım ediyor, ama paranın getireeği sorunlarınızda var, korku mesela. yada para sahibi olunca yapacaklarınızı daha sonra ileride yapamazsanız mutsuzluğunuz daha da artacak.

okuduğum kadarıyla bir çok bilgiyi kafanızda yanlış yönlendirmişsiniz. kira boşa gitmesi meselesi mesela çok basit bir yatırım çözümlemesi ile halledilecek bir şey. toplu taşımayı yönlendirerek kullanabilirsiniz gibi. bu sırada vaktinizi değerlendirmek gibi. kirada iseniz niye toplu taşıma kullanıyorsunuz gidin işe yakın yerde oturun mesela.

sistem niye araç almaya zorlasın? niye arabaya ihtiyaç duyuyorsunuz? araç ile gidilmeyecek yerlere gitmeyin. bunun nedeni işte o üstteki iki basamakta olmanız. araç alma isteği.

neyse daha yazarım ama mantelite değiştirmeniz gerek bence.

zengin ipneler konuyu kaydırmıyor, insanlar her şeye sahip olmak istiyor, ben neyim, neredeyim, neler yapabilirim, zekiyim ama çalışmıyorum ama niye çalışmıyorum, gibi soruların cevaplarını kendine dürüstçe vermiyor. ne kadar emek o kadar başarı.

Açık olmak gerekirse parayla mutlu olabilecek bir insanım.

Çok haklısın. Parayla mutluluk olmaz lafını ancak hayatı boyunca sıkıntı çekmiş halen durumu iyi olmayan biri söylerse bir nebze anlarım. Para önemsiz diyen biri parasız kalsın bak nasıl önemli oluyor. Para derken illaki ev arabada değil kastettiğim. Çok ufak detaylarda ortaya çıkar bunlar.

@kurnaz toplu taşıma da kitap okumak iş çıkış ve giriş saatlerinde pek mümkün olmuyor malum. iş yerinin yakınına taşınmakta çok kolay değil. kiralar daha yüksek olabiliyor, eş başka yerde çalışıyor oluyor vs.

@kurnaz, verdiğim 3 örnek de direk çalışmayla (emek) bağlantılı şeyler. işe gidebilmek için toplu taşımaya biniyorum. işyerimin bulunduğu semt lüks denebilecek bir seviyede. her gün kiralık ilanların sayfalarını aşındırıyorum, lakin pahalı. kirayı karşılasam birikim yapamayacağım. birikim yapamazsam gelecekte emek gücümü kaybettiğimde temel ihtiyaçlarım için kenarda yatırımım olmayacak.
bindiğim araç yukarıdaki resimle aynı. kitap okuyaman o ortamda. cepten telefonu bile çıkaramıyorsun çoğu zaman.
söylediklerinde haklılık da var elbette. biraz da elimdeki işten sıkıldığım için yazdım duyuruyu (procrastination). pesimist değilim hayata karşı :)
çalışmaya devam.

@yons emeği yanlış yere veriyorsun.

Ev bakmak, işe otobüsle gitmek, yürümek gibi şeyler geleceğini değil bugününü kurtaracağın şeyler.

Emeği kafana yapman gerek. Sallıyorum 6 sene sonra doktor olacağım gibi.

Ted'de bir konuşmada bununla ilgili bir araştırma ve verilerini paylaşmışlardı. Yoksulluk sınırının altındayken parasızlık mutsuzluk getiriyordu, belli bir sınırdan sonraysa para ile mutluluk arasında bir bağlantı kalmıyordu, ilişki sabitleniyordu.

Ben ilkokuldayken pek malımız, mülkümüz yoktu. Annem ve babam işçi olarak çalışıyordu, kazandıkları 3-5 kuruşu gelecek için biriktiriyorlardı. Kutu gibi bir evde 5 kişi yaşıyorduk. Sonra liseye başladığım sene bizim için bir dönüm noktası oldu, babamın o zamana kadar yaptığı doğru yatırımlar, çok çalışmaları ve tutumlu olmaları sonucunda kendi işimiz, müstakil bir evimiz ve jeepimiz oldu. peki daha mı mutlu olduk? yoo. artık ailecek dışarıda yemek yiyebiliyorduk arada bir, yazları beş yıldızlı otelde tatil yapabiliyorduk ama öncesine göre daha mutlu filan olmadık hiç. ailemden dolayı böyle bir tecrübe yaşamış olmam hayata bakışımı çok etkiledi elbette. şu an yapacağım işi cebime girecek paraya göre seçmiyorum, evleneceğim adamın statüsü, varlığı umurumda değil. giyeceğim kıyafetleri, yemek yiyeceğim yerleri de popisine göre seçmiyorum. hatta doğru dürüst kıyafet alma, restoranlarda yemek yeme hevesim yok.

çünkü mutluluk sahip olduğumuz dört duvarda, üstümüzde taşıdığımız kıyafetlerde, beş yıldızlı otellerde değil. paranın mutluluk getireceğini sanan alt ve orta direk insanlar bunun farkında değil.

peki mutluluk nerede? herkes kendi mutluluğunu yaratır. benim için mutluluk bilgide, üç satır yazı yazıp yeni bilgi üretmede, sevgilimle çadırda kamp yapmakta, ailemle balkonda çay içmekte.

parayla mutlu olunmaz sözü fakirleri oyalamak için üretilmedi. asıl para kazanıp tüketmenin mutlu edeceği sanrısı insanlar para kazanmak için yırtınsın ve kazandığını harcasın, sistemden de çıkamasın diye üretildi. siz de bunun bir örneğisiniz.

" Türk-İş, her ay düzenli olarak yaptığı “açlık ve yoksulluk sınırı” araştırmasının Eylül ayı sonuçlarını açıkladı. Buna göre dört kişilik bir ailenin sağlıklı, dengeli ve yeterli beslenebilmesi için yapması gereken aylık gıda harcamasını ifade eden açlık sınırı 1386,22 TL; gıda harcaması da dahil yapılması zorunlu diğer aylık harcamaları ifade eden yoksulluk sınırı ise 4 bin 515,37 TL oldu. Bekar bir çalışanın aylık yaşama maliyeti ise 1711,50 TL olarak gerçekleşti. "

yoksulluk sınırının altındaymışım :(

cevaplar için teşekkürler, fakat benim parmak bastığım nokta para ile lüks bir hayat yaşama arzusu, aşırı tüketim yönünde değil. bu yönde düşünen de çok ama insanların çoğunluğunun refah seviyesinin altında bir hayat sürdürdüğü için mutsuzluk çektiğini düşünüyorum. daha temel ihtiyaçlar olarak düşünün. barınma, ulaşım, gıda, sağlık, eğitim, daha sonra sosyal aktivite.
iskandinav ülkeleri belki iyi bir örnek olabilir bu sava. ekonomik refah seviyeleri iyi ve mutluluk endeksinde başı çekiyorlar. arap ülkelerindeki gibi abartı lüks bir hayat yaşadıklarını sanmıyorum.
tr.wikipedia.org