Ekşi Duyuru

ben aramıyorum.

öyle biri değilim ve sevmiyorum öyle tipleri. kırk yılın başı bir araya geliyorsun, başlıyor işten, kariyerden bahsetmeye. sanki çok önemli bi haltmış gibi.

şirketler 10 tlye ürettiğini 200 tlye satmasaydı para hırsı daha az olurdu en azından.

bana ihtiyacım olan şeyleri versinler para vermeselerde olur.

öyle sanırım. dünyam o kadar küçük ki ben bunu bu yaz ev ararken anladım. adamın nezih sayılacak bir semtte belki ondan fazla dairesi vardı ama elli liranın muhabbetini yaptı. ben utandım. 1000 lira veriyorsam 1050 lira da veririm diyorum ama o diyemiyor. samimiyetle söylüyorum ilginç.

azim ve hırsı karıştırmamak lazım bence.
bir de, azimli olan herkes paraya kitlenerek yapmıyor bunu.
o kafaya koyduğunu yapıyor, parası da arkasından kendi kendine geliyor.
ama kişiyi tatmin eden şey başarı oluyor o noktada mesela.

bir de, zaten başarılı olmak için de şükürcü olmak lazım.
ve yaptığın şeyden zevk almak.

Bunu inceleyenler, insanları Type A - Type B diye ikiye ayırmış.
A tipi insanların sürekli yarış halinde olmaktan, sürekli koşturmaktan hoşlandıklarını ve önemli olanın mal hırsı olsa da olmasa da çok fena yarışma hırsı olduğunu, sabırsız olduklarını ve bu şekilde mutlu olduklarını belirtmişler.
B tipi insanların da 'Sülalem raad' modunda olup 'Oooh, şuraya kurulsak ne rahat ederiz'den keyif aldıklarını ve hayatın tadını bu şekilde çıkardıklarını belirtmişler.
Buna son zamanlarda D tipi insan eklendi. D tipi insanın mutluluk kaynağı daha ilginç: Endişeler. Endişelenmeyince, anksiyete olmayınca, acı olmayınca hayattan zevk alamıyorlarmış.

Çalıştığım şirketin patronu vardı, adam 'Work hard, play hard' derdi. Doğrudan İngilizce söylediği için o şekilde yazdım. Adamı poposunun üstüne koyamazsın, rahat batar ama gece 3'e kadar çalışınca 'Ohh, ne güzel gündü' der. Yaptığı işten zevk alınca bunu yapmak zevk verebilir örneğin. Adamın malı, mülkü de var ama hırsı doğrudan mal hırsı değil. Adam 4 saat uyuyup kalanında çalışmayla mutluluğu yakalamış. Batsa çıksa umrunda değil, yeter ki çalışsın. Onun rahatlama ihtiyacı yok ki, daha doğrusu o çalışırken ve koştururken kendi doğasını yaşıyor ve en rahat hali o. Ben de A tipine yakın bir insanım ama biri bana sevdiğim iş için bile onu yapsa küfrederim ya da somurturum en azından. Akşamları gelip yayılmaya, kaykılmaya, sakinleşip yavaşlamaya ihtiyacım var ama bu da süreklilik kazanırsa hantallık hissederim ve bunalırım.

Nedense insanlar sukretmeli, azla yetinmeli diyen insanlarin hepsi zengin.

Ben tam tersini düşünüyorum. Eskiden insanlar taşınmaz mallar edinmeye daha fazla önem verirdi ama artık gençler pek ev almıyor. Artık seyahat etmeye, değişik tecrübeler edinmeye daha fazla değer veriyorlar.

Bununla ilgili bir makale okudum yakın zamanda. Artık gençler tek bir ev satın alıp sabit olarak orada yaşamaktansa ya da ne bileyim yazlık alıp yazları hep o yazlıkta tatil yapmaktansa sürekli yer değiştirmeyi tercih ediyorlar, keşfedebilecekleri kadar fazla yer keşfetmeyi daha tatmin edici buluyorlar yazıyordu. Ben buna kısmen katılıyorum. Çevremdeki gençler artık ev sahibi olmak için kendilerini paralamıyorlar (zaten evler artık çoook pahalı, ev sahibi olayım desen yıllarca borç ödeyeceksin) onun yerine seyahat etmek için para biriktiriyorlar. Hepsi ufak ve ucuz dairelerde oturuyor, hayatlarını daha minimalist yaşıyorlar, daha az eşya alıyorlar ama daha çok geziyorlar.