Ekşi Duyuru

Öncelikle OKB, takıntı gibi rahatsızlıkları olan arkadaşların konuyu okumamasını öneriyorum. Çünkü kendim başkalarının takıntılarını görüp o takıntıları ben de yapmaya başlıyorum. Ara ara da böyle dengesiz konular açıyorum farkındayım ama ailem ve arkadaşlarımla konuşamadığım için burda da anonim olduğumuz için içimi dökmüş oluyorum, her neyse.

Son 1.5 aydır evden çıkma sayım 10u geçmemiştir, bakkala gitme vs dahil. Okulum uzadı, haftasonu okula başlıyorum ama staj işlerini bile halletmedim ki yarın teslim için son günmüş :) Ben daha defterimi bile yazmadım ve biletim de cumartesi gününe :) Böyle işimi her zamanki gibi son zamanlara sıkıştırınca dünyada benden işe yaramaz başka insan olamaz diye düşünüyorum. Staj başvurusu son günlerde yapıldı, staj defteri işi en sona bırakıldı ki sayılmama durumu var, derslerimi 4 senedir akıllanmadım 5. senem yine son güne bırakırsam bu okul pek bitecek gibi gelmiyor. Bir hayattan vazgeçmişlik, boşvermişlik tembellik var ki sormayın. Bu son zamanlarda olan bir şey de değil. Kendimi bildim bileli böyle sorumsuz bir insanım ben. Böyle olmamda validenin etkisi çok büyüktür. Annem(eminim herkesinki öyledir ama) çok çok iyi ötesi bir insan. Yani bize karşı en azından. Ben doğduğum zaman kreşlerde vs ilgilenmezler diye işini bırakmış. Kendisi bir ton sıkıntılar içinde büyüdüğü için, bizlerin üstüne çok düştü, maddi imkanları her zaman sonuna kadar kullandı, en kötü durumumuzda bir dediğimiz iki edilmedi ama bu beni oldukça tembel ve problem çözme yetisi gelişmemiş bir insan yaptı. Tüm suçu anneme de atmış olmayım belki genetik olarak tembelliği de yatkınım bilmiyorum.

Takıntı yaptığım bazı konular var. İnsanların her hareketini bir nedene bağlamaya çalışıyorum gerizekalı gibi. Ufacık şeyleri çok fazla büyütüyorum, beynim arkaplanında sürekli kaygılanacak bir konu hazırda bekliyor ve ne zaman biraz olsun rahatlasam bir iç ses başlıyor. Sanki mutsuz olmak için programlanmış gibiyim. Mutlu olmaya başladığım anlarda(nadir de olsa anlık mutluluklardan bahsediyorum) kafaya takıp büyüttüğüm saçma sapan problemler aklıma geliyor. Duruyorum duruyorum fiziksel görünüşüme bir şeyler bulmaya başlıyorum. Sanki kusursuz olma zorunluluğundaymışım gibi hissediyorum, tabii ki kimse öyle olamaz, ama bu saçma salak düşünce var. Telefonum şu an eski bir telefon. Bozulan telefonumun sağlam olduğu dönemlerde günde 60-70 defa ön kamerayı açar yüzümdeki kusurlara bakardım. Günde en az 20-25 kere aynaya bakarım. Mesela burnum çok büyük bir burun olmasa da hafif bir şekil bozukluğu var. Önden belli bile olmaz belki ama yandan çok kötü buluyorum ben. İnsanlar benimle konuşurken acaba oraya bakıyor mu diye düşünmekten konuşacağım konuyu unuttuğum oluyor. Artık insanların yüzlerine öyle bir açıdan bakıyorum sadece kusurlarını görüyorum, ve bu korkunç bir durum. Bunlar kesinlikle ben istemeden oluyor. Hatta en başta dediğim gibi başkalarının takıntılarını gördükçe o taıntılar bende de başlıyor. Geçen gördüğüm bir duyurudaki şeyi hala unutamıyorum ve hala o takıntıya sahibim. Hani bir şeyi düşünme dersin de düşünmek zorunda kalırsınız ya işte bunlar birike birike kafayı yedirtecek hal aldırdı artık bana. Hayattan keyif alamıyorum kendimle barışık bir insan değilim. Soru da soralım siz takıntılarınızla nasıl başediyorsunuz ?