Ekşi Duyuru

Geç öğrenen bir arkadaşımızsın. Aynen öyle. En sıkı fıkı dostluk bile 1 iş değiştirip 6 ay zaman geçirdikten sonra yok oluyor.

Is arkadasi diye spesifik bir sey yok bence. Biri kafa adamsa, arkadas olabilecegin biriyse uzayda da olsan saglam arkadas olursun. Bu uzay arkadasliklari cok iyidir anlamina mi geliyor. Hayir. Karsindaki adam duzgun.

yalan olmasa da ziyan bence iş arkadaşlıkları, bana hep zararı dokundu en azından. bunla beraber iş hayatında edindiğin arkadaşlıklar zorunluluktan edindiğin arkadaşlıklar oluyor, o yüzden iş ortamından bir şekilde koptuktan sonra da kimsenin aramasına sormasına normal gözle bakmam, bakamam mümkün değil.

şöyle bir örnekle argümanımı güçlendireyim. yöneticimle abla kardeş gibiyiz görünürde, gerçekte de hani iş arkadaşlığından öte saçma bi' samimiyet söz konusu. işte herhangi biri yapsa kıyamet kopacak olayları ben sürekli yapıyorum, hiç ciddiye bile alınmıyor gibi gerizekalı durumlardan bahsediyorum. neden böyle oldu ben de bilmiyorum. ben bu kadına belki dört kere istifamı verdim, dördünde de yırttı attı allah belasını versin. istifa vermem gerekecek büyük durumlar haricinde de hep böyle yazık yalnız kalacak filan diye üzülüp gidemiyorum salak gibi. ölüyorum anlasana diyen bihteri çok iyi anlıyorum artık öyle bir ruh halindeyim. gitsem razı değiller, kalsam akıl sağlığım yitti gidiyor. velhasılı ben bugün bir şekilde işten ayrılsam asla aramam, o beni arasa telefonlarına çıkmam. belki ben vefasız bir camış, duygusuz bir moronum. belki de işten nefret ediyorum, iyi ki kurtuldum diye düşünüyorum. bunların hiçbiri ya da hepsi olabilir. aranmadım diye kızmam, aramadım diye kızılmasına da müsaade etmem. iş hayatı adı üstünde her şeyden önce iş hayatıdır, içerdiği her konu da samimiyetten fersah fersah uzaktır. biraz dağıldık ama doluymuştum demek ki. eyyorlamam bu kadar.

beni de yaz...
arada sadece nadiren dışarda görüştüğüm 1 2 kişi oluyor...

evet aynen öyle. hatta sana bir tespit daha: maaş gününü yaptiği işten daha fazla önemseyenlerden de uzak dur. arkadaşlık, samimiyet olarak pek bir şey veremezler.

Aynen öyle. Tamamen çıkar arkadaşlığıdır, herkes satar birbirini

benim en iyi arkadaşlarım iş arkadaşlarım. ama üniversitedeyiz, ofis ortamı değil, öğrencilik de devam ediyor, onun etkisi fazladır eminim.

200 300 tane iş arkadaşım olmuştur. bunların topu topu 6 7 tanesi ile hala görüşürüm.

mesela fabrika dönemimden sadece 1 kişi var. geri kalan 6 kişi de gemide beraber çalıştığım insanlar. gemilerde bide farklı oluyor olay. sürekli beraber ve yapacak bişey bulamadığın için yemekten tut, içkiye, bilgisayar oyunlarına, gezmelere tozmalara kadar kanki gibi oluyorsun. ama maalesef öyle oluyormuş bende bunu biraz geç öğrendim.

iş arkadaşlığının şöyle bir durumu var maalesef, aynı ekibe düştüğün insanlarla geçmişin, zevklerin, hayata bakış açın %99 uyuşmuyor. ama aynı işi yaptığın ve aynı sıkıntılara sahip olduğun için, e taş da olmadığından zaman içinde bir arkadaşlık kuruyorsun. ama bu arkadaşlığın temeli kişiliklerinize değil de tamamen spesifik konumunuza dayanıyor. e haliyle konum değişince arkadaşlığın da bir manası kalmıyor.

ben 4 senedir falan çalışıyorum. aynı yerde çalışmasak da dışarıda tanışsak arkadaş olabileceğim sadece 2 insanla tanıştım. ama sorarsan bir sürü arkadaşım olmuştur, ama ne gereği var.

ya olayı iş arkadaşı bilmemne arkadaşı diye sınırlandırmak saçma geldi bana. söyledikleriniz tüm arkadaşlıklar için geçerli bence. insanın yakın arkadaşının iş yerinden olabileceği gerçeği de yabana atılmamalı bence.

normal bir durum. gözden ırak olan gönülden de ırak olur derler, doğrudur. bence tek istisnası çocuk yaşta edinilen arkadaşlar. çünkü onlar daha naif, daha temiz, çıkarsız. daha paradan puldan, kariyerden, gösterişten ve benzeri şeylerden çok uzakken tanışıp kaynaşıyorsunuz. tek derdiniz kız/erkek kavgası oluyor.

iş arkadaşlığı biraz "birlikte çalışmaya mecburuz, bari keyif almaya çalışalım" mantığından hareketle kurulduğu için fiziken uzaklaşıldıktan sonra ister istemez soğumaya başlıyor. hatta aynı kurumun farklı bir şubesine geçtiğinizde bile böyle olabiliyor. bana da çok kez olmuştur ama elbette istisnaları vardır. hala uzun aralıklarla ama düzenli görüştüğüm arkadaşlarım var. ama çocukluk arkadaşlarıyla yılda bir bile görüşsek hiçbir soğukluk olmadan kaldığımız yerden devam edebiliyoruz. 24 saat birlikte olsak dahi sıkılmıyoruz. iş arkadaşlarıyla böyle olamıyor çoğu zaman.

iş arkadaşlığı yalan diyemem ama biraz zaruri olduğu için çok uzun ömürlü olamıyor bana göre.

is arkadaslarimdan, daha once isten ayrilan arkadaslarimdan, hatta isten cikip yeni ise giren arkaslarimin calistigi isyerinden tanistigim ve gorusmeye devam ettigim 10 kisilik is arkadasi kadrom var. Genelde disarida gorusuruz.
Kafa yapisi onemli aga.

İnsan hayat çabasının içinde unutuyor. "Aramadılar, sormadılar" demişsin ama iş hayatına girdiğinde zaten 10 ay birkaç hafta gibi geçiyor. En yakın arkadaşımla 3-4 ayda bir görüşünce "Ya biz geçen hafta konuşmamış mıydık. Yapma be, o kadar geçti mi" diyoruz, üstelik hala her şeyimizi biliriz. Bu tarz kopmalar iş hayatına başladıktan sonra, eğer iş hayatı yoğunsa hayatın kendi fıtratında var. Hem iş arkadaşı ve düz arkadaş çok fark etmiyor. Yakında olanla daha çok görüşüyorsun, uzakta olan arkadaşınla yılda bir görüşüyorsun ama bir şekilde yakın hissediyorsun. İş de insanın ikinci evi, zamanının çoğunu orada geçiriyor insan. Haliyle, o ortamdaki kişiyle daha sıkı fıkı oluyor insan.

Bir de 30'lu yaşların başı demişsin; bir kısmı evli ve çocukludur. Onların merhaba diyecek zamanı ve hali olmaz.

En yakınlarımdan bazıları iş arkadaşım ve işi değiştirdim. Artık her gün, her hafta görüşemeyiz. Herkesin kendi hayatı ve koşuşturmacası var ama buluştuğunda her şey kaldığın yerden devam ediyor.