[]
İş yerinde yaşadığım sıkıntılar ve geleceğim
Arkadaşlar merhaba, öncelikle bunu nankörlük, babasının bitanesiliği, şımarıklık olarak da görebilirsiniz; fakat bana yapıcı yorumlar yaparak hayatımı düzene sokma konusunda yardımlarınızı bekliyorum.
24 yaşındayım. birçok kişinin iyi olarak nitelendirdiği bir eğitimim var. 1 yıldır çalışıyorum. Aslında çalıştığım yere büyük bir istekle girdim, ilk işim ve öncesinde beyaz yaka deneyimim yoktu.
İşim masa başı, seyahati benim seviyemde neredeyse hiç yok. sabah 8 akşam 5. tamamen excel, finans raporu okumak ve sunum hazırlamak üzerine. Çalışmamın ilk aylarından itibaren ofiste duvarların üstüme gelmesi ve sıkılma problemi yaşamaya başladım. yemek harici 7 saat ve mesaiyle beraber 10 saati bulan süreçte neredeyse ağlamaya varacak şekilde sıkılmalar yaşıyordum. Müdürüm mesai bitimine doğru 2 sefer sonu gelmeyen excel verdiğinde ne yapacağımı bilemeyip doktor randevum bahanesiyle eve gittim; çünkü kesinlikle odaklanamıyordum.
Durum böyle olunca psikiyatriste gittim, major depresyon ve yetişkin tipi hiperaktivite teşhisi konuldu, acil olarak ilaç tedavisine başladım.
İlaç tedavisinden sonra bu tip ataklar geçti; fakat çok mutsuzum. ofiste herkes bana karşı iyi olsa da aynı insanlarla yemek yemekten, aynı muhabbetleri etmekten, aynı dedikoduları dinlemekten, sabah 6'da kalkmaktan, tam kendime bir kahve koyacakken direktörün çağırdığı mantıksız toplantılardan, günde 2 saat yol çekmekten, trafikten, şirketteki bir çok insanın ceo'yu yağlayıp yıkamasından vb şeylerden inanın ki nefret ediyorum ve ara ara böyle gidemeyeceğini düşünerek hayatımı sonlandırmayı düşünüyorum.
Ne kadar para verirlerse versinler başkalarının benim binada bulunma saatini belirlemesini istemiyorum. İstediğim saatte kalkmak istiyorum. sürekli aynı yerde 10 saat bulunmak istemiyorum, o lanet toplantılardan nefret ediyorum, istediğim saatte açık havayı koklamak istiyorum vb şeyler.
Burada eminim ki her yaştan her deneyimden insan var. Bana bir akıl verebilirseniz çok sevinirim, ne yapabilirim ben? Hayat bu şekilde mi gidecek?
Teşekkürler şimdiden.
24 yaşındayım. birçok kişinin iyi olarak nitelendirdiği bir eğitimim var. 1 yıldır çalışıyorum. Aslında çalıştığım yere büyük bir istekle girdim, ilk işim ve öncesinde beyaz yaka deneyimim yoktu.
İşim masa başı, seyahati benim seviyemde neredeyse hiç yok. sabah 8 akşam 5. tamamen excel, finans raporu okumak ve sunum hazırlamak üzerine. Çalışmamın ilk aylarından itibaren ofiste duvarların üstüme gelmesi ve sıkılma problemi yaşamaya başladım. yemek harici 7 saat ve mesaiyle beraber 10 saati bulan süreçte neredeyse ağlamaya varacak şekilde sıkılmalar yaşıyordum. Müdürüm mesai bitimine doğru 2 sefer sonu gelmeyen excel verdiğinde ne yapacağımı bilemeyip doktor randevum bahanesiyle eve gittim; çünkü kesinlikle odaklanamıyordum.
Durum böyle olunca psikiyatriste gittim, major depresyon ve yetişkin tipi hiperaktivite teşhisi konuldu, acil olarak ilaç tedavisine başladım.
İlaç tedavisinden sonra bu tip ataklar geçti; fakat çok mutsuzum. ofiste herkes bana karşı iyi olsa da aynı insanlarla yemek yemekten, aynı muhabbetleri etmekten, aynı dedikoduları dinlemekten, sabah 6'da kalkmaktan, tam kendime bir kahve koyacakken direktörün çağırdığı mantıksız toplantılardan, günde 2 saat yol çekmekten, trafikten, şirketteki bir çok insanın ceo'yu yağlayıp yıkamasından vb şeylerden inanın ki nefret ediyorum ve ara ara böyle gidemeyeceğini düşünerek hayatımı sonlandırmayı düşünüyorum.
Ne kadar para verirlerse versinler başkalarının benim binada bulunma saatini belirlemesini istemiyorum. İstediğim saatte kalkmak istiyorum. sürekli aynı yerde 10 saat bulunmak istemiyorum, o lanet toplantılardan nefret ediyorum, istediğim saatte açık havayı koklamak istiyorum vb şeyler.
Burada eminim ki her yaştan her deneyimden insan var. Bana bir akıl verebilirseniz çok sevinirim, ne yapabilirim ben? Hayat bu şekilde mi gidecek?
Teşekkürler şimdiden.
Üzülerek söylemek isterim ki alışacaksın,yani devam ettiin süre içerisinde zaten sistem seni kendine adapte edicek az kalmış ya dişini sık yada yadası pek yok malesef.
- ecos
(02.08.16 23:33:49)
şehir ve yogun iş hayatının getirdiği sonuclar. bilmiyorum yanılıyor muyum ama aile içerisinde ya da okul hayatı oldukca rahat gecmiş insanlarda tahammül,mücadele gibi seyler oldukca az. yani bu örnekler benim kendi üzerimden verdiğim seyler.
şimdi sana desem ki sırtını babana yasla biraz daha hafif seviyede birseyler bul falan bu sana birsey kazandırmayacak. cunku yasın oldukca küçük. türkiye gibi ortamda cv yapman lazım. haftasonların yoksa bence biraz iş ilanlarına göz gezdir. ilaç herseyi çözemiyor
şimdi sana desem ki sırtını babana yasla biraz daha hafif seviyede birseyler bul falan bu sana birsey kazandırmayacak. cunku yasın oldukca küçük. türkiye gibi ortamda cv yapman lazım. haftasonların yoksa bence biraz iş ilanlarına göz gezdir. ilaç herseyi çözemiyor
- fıytfıyt (02.08.16 23:36:30 ~ 23:36:53)
Ehliyetin varsa sürekli gezebileceğin bir bölüme geç. Sabah erken kalkmak çok kötü bir şey. Şunu anlaman gerekiyor ki kendi işini kursan da erken kalkman gerekecek. Ya saat 8-9 gibi erkenden yatmaya alışacaksın ya da memur olabiliyorsan kaçmaya çalışacaksın. Hayat böyle devam ediyor maalesef.
- dissendium
(02.08.16 23:39:47)
Derdini çok güzel anlatmışsın ve çok da haklısın. Büyük bir holdinge yemek veriyoruz. Plazalılar falan... aralarında öyle çirkin insanlar var ki. Canavar ruhlu, hırs küpü.
Mavi yakayı daha çok seviyorum ben, işçi seviyorum. İşini dert etmeni de bir yere kadar anlayabiliyorum çünkü ben de bazen uykumda işle ilgili abuk subuk şeyler sayıklayacak kadar işimi kafaya takıyorum. Yaşlarımız da aynı sayılır. 25 yaşındayım ben de.
Yalnız şunları anlayamıyorum; hayatını bitirme, bunu düşünme cesareti göstermen, işi bırakmakla ilgili tek bir şey söylememiş olman... Sahiden dünyanın sonu mu geliyor nedir? Ne olmuş işi sevmediysen? Yeni bir şeyler ara, maddi durumun el veriyorsa bir şey yapma hatta. Git bi deniz tatili yap. Ne istediğini bulana kadar, o ortamda seni rahatsız eden şeyleri keşfedene kadar bekle. Aha babasının bitanesiliğine doğru gidiyorum :) demem o ki sevmiyorsan bırak.
Mavi yakayı daha çok seviyorum ben, işçi seviyorum. İşini dert etmeni de bir yere kadar anlayabiliyorum çünkü ben de bazen uykumda işle ilgili abuk subuk şeyler sayıklayacak kadar işimi kafaya takıyorum. Yaşlarımız da aynı sayılır. 25 yaşındayım ben de.
Yalnız şunları anlayamıyorum; hayatını bitirme, bunu düşünme cesareti göstermen, işi bırakmakla ilgili tek bir şey söylememiş olman... Sahiden dünyanın sonu mu geliyor nedir? Ne olmuş işi sevmediysen? Yeni bir şeyler ara, maddi durumun el veriyorsa bir şey yapma hatta. Git bi deniz tatili yap. Ne istediğini bulana kadar, o ortamda seni rahatsız eden şeyleri keşfedene kadar bekle. Aha babasının bitanesiliğine doğru gidiyorum :) demem o ki sevmiyorsan bırak.
- petekpare (03.08.16 00:35:48 ~ 00:40:44)
Krem peynir +1
Y kusagi mi oluyorsunuz genel sorununuz bu. Lakin eger bu hisler panik atak seviyesinde ise musteri temsilcisi gibi gun icinde gezebileceginiz bir is bakmaniz mantikli, ne istemediginizi bulmussunuz en azindan, bir sonraki isinizin boyle olmamasina dikkat edin.
Y kusagi mi oluyorsunuz genel sorununuz bu. Lakin eger bu hisler panik atak seviyesinde ise musteri temsilcisi gibi gun icinde gezebileceginiz bir is bakmaniz mantikli, ne istemediginizi bulmussunuz en azindan, bir sonraki isinizin boyle olmamasina dikkat edin.
- kassiopeia (03.08.16 00:59:31)
çalışmak denilen bu yaşadıkların işte. psikiyatr belki senle ilgili olan kısmı değiştirmiş de (gerçi o bir geçiş dönemi olduğundan da öyle olmuş olabilir, yani sende yetişkin tipi dehb kronik haliyle yoktur ama geçiş döneminde onun belirtilerini vermişsindir, major depresyon da öyle; bunları ilaçları bırak diye demiyom ama o ihtimali de kendine bakarak psikiyatrla konuş yahtu düşün) işyerinin yapısıyla ilgili olan kısma yapılcak bir şey yok.
ya dönem döenm çalışıp istifa edip kendine tatiller ilan edicen, ya freelance işler yapıcan. ama onların getirisi de nerden ne zaman iş ve para geliceği belli olmuyo, sürekli kafanda kiralar faturalrı nasıl ödücemler dönücek başlangıçta, ama sonra alışırsın (o da bir geçiş dönemi)
ya dönem döenm çalışıp istifa edip kendine tatiller ilan edicen, ya freelance işler yapıcan. ama onların getirisi de nerden ne zaman iş ve para geliceği belli olmuyo, sürekli kafanda kiralar faturalrı nasıl ödücemler dönücek başlangıçta, ama sonra alışırsın (o da bir geçiş dönemi)
- dafaisss (03.08.16 01:13:23)
1
