[]
sonradan alan değiştirenler
farklı alandan tercih yapanlar,
üniversitede bölüm değiştirenler ya da
mezun olduğu bölümden farklı bir alanda çalışanlar,
nasıl hissediyorsunuz? başından seçimlerinizi o yönde yapsaydınız daha başarılı olabileceğinizi düşünmüyor musunuz? yoksa 'iyi ki değiştirmişim' mi diyorsunuz?
üniversitede bölüm değiştirenler ya da
mezun olduğu bölümden farklı bir alanda çalışanlar,
nasıl hissediyorsunuz? başından seçimlerinizi o yönde yapsaydınız daha başarılı olabileceğinizi düşünmüyor musunuz? yoksa 'iyi ki değiştirmişim' mi diyorsunuz?
Tabii ki aldığım radikal karardan, sonucu başarıyı tam olarak alamasam da gurur duyuyorum
Ve ara ara aklıma düşüyor " iyi ki" diyorum.
Ve ara ara aklıma düşüyor " iyi ki" diyorum.
- c p
(30.06.16 22:45:17)
Benzer bir kararı geçen sene aldım. İlerisi ne olur bilmiyorum ama öncekinden çok daha iyi olacağına neredeyse emin gibiyim.
- sevgikusunkanadinda (04.07.16 15:46:09)
2012'de puanım çok daha fazlasına yetiyor olmasına rağmen kendi isteğimle istanbul üniversitesi ispanyol dili ve edebiyatı'nı birinci sıraya yazdım. sonra hem kişisel sorunlar hem de bölüme ısınamamam dolayısıyla 2013'te italyancaya geçtim. yakın zamanda ülkeden kurtulma şansım hasıl oldu, bunu değerlendirerek önümüzdeki yıldan itibaren ukrayna'da ingiliz dili ve edebiyatı'na başlayacağım.
en başta, ilk tercihimi daha çok düşünüp yaparak 4 senede mezun olabilmeyi isterdim. bunu başarabilseydim, şu an daha okumaya yeni başlayan bir zırtapoz değil de 3-4 bin lira maaş alan işinde gücünde biri olabilirdim. bunun haricinde, ispanyolcada devam etmediğim için gayet memnunum. birinci sınıfta değilse üçüncü sınıfta bırakırdım o bölümü. dilin kendisini seviyorum ama akademide yapacağım iş değil.
italyancayı çok seviyorum. hem daha avrupai olması, hem yaptığım işle alakalı olması hem de tarihe duyduğum büyük ilgi bayağı gazlamıştı beni. yalnız italyanca okurken de işte türkiye'den kaçma fırsatım olunca, bırakmaya karar verdim. pişman olur muyum? zannetmiyorum. ukrayna'da işler çok kötü gitse dahi türkiye'de, hele ki istanbul denen bok çukurunda yaşamayı kesinlikle istemiyorum. o açıdan, "tüh, keşke istanbul'da kalsaymışım" diyeceğimi sanmıyorum. bu baskı, stres ve ümitsizlik ortamında zaten mezun olabileceğime de inanmıyordum açıkçası, daha koskoca 3 senem vardı.
o yüzden ben en başta daha düzgün kararlar verip bir an önce mezun olabilmeyi isterdim ama şu anki durumumdan şikayetçi olduğumu da söyleyemem. hatta bana liseyi bitirdiğimde "4 sene mal mal yaşayıp hiçbir şey yapamayacaksın ama 22 yaşında ukrayna'ya yerleşeceksin" deseler bunu keyifle kabul ederdim sanırım. türkiye'de herhangi bir şey istemiyorum çünkü, kendimi eksik hissediyorum. bunun yobazlıkla, çomarlıkla vs. alakası yok. ülkesini sevmeyen biri de değilim. "ben daha iyisini hak ediyorum" da demiyorum, ukrayna buradan daha dandik bir ülke sonuçta. sadece buradan çıkmam gerektiğini hissettim hep. doğum tarihim 2016'ymış gibi hissediyorum.
en başta, ilk tercihimi daha çok düşünüp yaparak 4 senede mezun olabilmeyi isterdim. bunu başarabilseydim, şu an daha okumaya yeni başlayan bir zırtapoz değil de 3-4 bin lira maaş alan işinde gücünde biri olabilirdim. bunun haricinde, ispanyolcada devam etmediğim için gayet memnunum. birinci sınıfta değilse üçüncü sınıfta bırakırdım o bölümü. dilin kendisini seviyorum ama akademide yapacağım iş değil.
italyancayı çok seviyorum. hem daha avrupai olması, hem yaptığım işle alakalı olması hem de tarihe duyduğum büyük ilgi bayağı gazlamıştı beni. yalnız italyanca okurken de işte türkiye'den kaçma fırsatım olunca, bırakmaya karar verdim. pişman olur muyum? zannetmiyorum. ukrayna'da işler çok kötü gitse dahi türkiye'de, hele ki istanbul denen bok çukurunda yaşamayı kesinlikle istemiyorum. o açıdan, "tüh, keşke istanbul'da kalsaymışım" diyeceğimi sanmıyorum. bu baskı, stres ve ümitsizlik ortamında zaten mezun olabileceğime de inanmıyordum açıkçası, daha koskoca 3 senem vardı.
o yüzden ben en başta daha düzgün kararlar verip bir an önce mezun olabilmeyi isterdim ama şu anki durumumdan şikayetçi olduğumu da söyleyemem. hatta bana liseyi bitirdiğimde "4 sene mal mal yaşayıp hiçbir şey yapamayacaksın ama 22 yaşında ukrayna'ya yerleşeceksin" deseler bunu keyifle kabul ederdim sanırım. türkiye'de herhangi bir şey istemiyorum çünkü, kendimi eksik hissediyorum. bunun yobazlıkla, çomarlıkla vs. alakası yok. ülkesini sevmeyen biri de değilim. "ben daha iyisini hak ediyorum" da demiyorum, ukrayna buradan daha dandik bir ülke sonuçta. sadece buradan çıkmam gerektiğini hissettim hep. doğum tarihim 2016'ymış gibi hissediyorum.
- der meister (04.07.16 16:14:49)
1
