Ekşi Duyuru

ben 5 - 6 sene önceden beri böyle düşünüyorum. insanlar üstüme üstüme geliyor yürürken. trafik desen tam bir kaos. ömrümün geri kalanında orada yaşamayı düşünmüyorum ve bu benim elimde. ama bi ayağımın istanbulda olmasını seviyorum. oradan vazgeçemem.

valla doğru zamanı bekliyorum öyle diyeyim sana. iktisadi özgürlüğümü elime aldım son 2 yıldır. fakat üniversiteden kalma kyk adlı illetin borçlarını ödemekteyim şu anda. sabit bir gelir olmadığı müddetçe veya çok paran olmadığı müddetçe biraz ütopik görünüyor gözüme bu bir yerlere kaçma gitme işi. ama hayal edip kendini ona göre planlayıp özellikle de ne yapacağına karar verip bu işi bir "biznıs" bir "gelir kapısı" olacak şekilde projelendirirsen "gitmek" kişisel huzurun açısından en önemli şey. ama projelendirmeyip ne olursa olsun ben gideceğim diyip dımdızlak gitmek biraz bile bile lades demek gibi geliyor bana. o yüzden bu aralar ve önümüzdeki yıllar maddi manevi şekilde kendimi hazırlayıp bir de kendime oralarda geçimimi sağlayacak şekilde bir zanaat geliştirirsem gitmemek için hiçbir engel yok kendi adıma konuşmak gerekirse.o yüzden de size naçizane tavsiyem. ne ile gelir sağlayacağınıza karar verin o konun üzerinde profesyonelleşin, bu arada bu projeyi hayata geçirecek maddi birikimi yapın ve gidin.

doğru zamanı bekliyorum +1.

doğru zaman asla gelmeyecek diyenlere de buradan selam ederim. bekle beni memleketimin ıssızlığı, az kaldı.

Büyük konusmayayim ama bu sene kpss yı kazanırsam sehirdisina atanıp kurtulmayı planlıyorum bu illet yerden. Otuz senelik İstanbulluyum, sehirdisindayken boyuk seerli havası atmak dışında bir halta yaramadı. Anneannem "Burada Allah yok, peygamber yok." der mesela, katılmamak elde değil. Mega köy. Hiç sevmem İstanbul'u da İstanbul asiklarını da. Adam bağcılarda oturuyor, kız kulesine, cihangir tepesine falan methiye düzuyor. "Abi, deniz görmeden yaşayamam" falanlar. İfrit oluyorum.

kesinlikle öyle, hafta sonu yolda yürümek bile imkansız artık özellikle son 3-4 senedir. imkanım olsa bir gün durmam yerin dibine batsın amma ve lakin nasıl ve nereye giderim malesef bir fikrim yok henüz.

benim için doğru zaman korkarım hiç gelmeyecek

- yaş 43 ama maalesef bir birikimim yok
- istanbul'dan başka yerde para kazanma ihtimalim çok düşük
- trafikten muafım ama çok da avantajlı sayılmam çünkü "bu şehirde" bisikletle işe gidip geliyorum.

ha bekar olsaydım bir dakika bile durmazdım.

İstanbul'a giden ne kadar çok arkadaşım varsa ya geri döndü ya da dönmeye çalışıyor. Sayılarıda 3 değil 5 değil. Ben son ana kadar gitmeme taraftarıyım açlıktan ağzım kokana kadar dayanıcam.

Eylül ayında sektör değiştirip İstanbul'dan ayrıldım. Şu anda dönme planları yapıyorum çünkü eski işimi yapmak istiyorum. Aynı işi başka şehirde de yapabilen varsa çok mantıklı. Bir de İstanbul'daki çevren kültürlü ve akıllıysa onu da ararsın. İç Anadolu cayır cayır yanıyor çünkü.

valla çok kötü istanbul. bundan 4-5 yıl önce iş bakarken ya annemlerin yanında (daha küçük bir şehir) iş bulacaktım ya istanbul, malesef diyorum bakın istanbul seçmişim. hiçbir albenisi yokmuş meğer. arkadaşın olunca dahi insanın içinden görüşmek gelmiyor zira biyerden biyere gitmek ölüm.

doğru zaman +1

istanbul'da yaşamak zengin değilsen çekilecek dert değil. elit muhitlerde, misal boğaz'da yaşayacaksın, sabah 9-6 mesaiye gitmek zorunda olmayacaksın vs, ancak öyle yaşanır burada. kalan %90'ı çöp bu şehrin.

yalnız gitmek isteyenlerin de hepsi ege'ye gitmek istiyor, o nasıl olacak bilmiyorum. huzurla yaşanacak yer çok az türkiye'de. keşke biraz nüfus kontrolü yapabilseydik, üredikçe ürüyoruz.

valla biz 5 ay önce izmite taşındık çok da memnunuz. ben çalışmıyorum ama eşim sancaktepede çalışıyor. izmitten 1 saat sürüyor. ama kadıköy, göztepe falan oralarda oturunca da 1 saat sürüyordu. istanbula gelmek istesek 1 saatte oradayız, burdan bursaya gitmek istesek 1 saatte bursadayız. trafik derdi yok sıkış tepişlik yok.

İstanbul'a aşığım.

ben bu konuda çok doluyum. istanbul'un anasını skiyim.

şehir olarak güzel de, orada yaşamaktan nefret ediyorum. üniversite için gittim, 3-4 sene debelendim, baktım okuyacağım da yok nihayet geçtiğimiz hafta temelli ayrıldım o sikik şehirden. bir aksilik olmazsa lviv'e yerleşiyorum ağustos'ta, olursa da gölcük'te kalıp kocaeli üniversitesi'ne giderim herhalde.

gürültüden akşam pencereyi açamıyorum istanbul'da. kavgasız gürültüsüz, skildiğimi hissetmeden geçirebildiğim tek bir gün olmadı. öğrenci için kalacak yer desen ekstra zor. ya çok zengin olacak ya da sığır gibi yaşayacaksın. her şey ama her şey pahalı. ha ulaşımı çok ucuz mesela ama ölümcül. kaldı ki, bir yerden diğerine ulaşman 74 saat ve 2-3 aktarma falan sürüyor genelde.

küçük/orta büyüklükte şehrin, minik ilçelerin gözünü seveyim abi. bak şu an bunları denizi, dağları ve günbatımını terasta izleyerek yazıyorum. şu an sadece kuşların ve mahallenin çocuklarının seslerini duyuyorum. bu daire kiraya verilse sanırım 600 liraya falan gider. aynı standartlara istanbul'da sahip olabilmek için en az 3-4 bin lira vermen lazım. şu kafa rahatlığını, şu ucuz ve sakin yaşamı gördükten sonra okul için istanbul'a dönmek benim için ölüm oluyordu her seferinde.

benim kesin kararımdır: türkiye'de kalırsam gölcük'e, burası olmuyorsa o ayarda küçük bir yere yerleşeceğim. ukrayna'da yaşarsam lviv veya ivano-frankivsk'te kalmaya çalışacağım, zinhar kiev'e yerleşmeyi düşünmem mesela. gezmeye giderim. şansım yaver ötesi gider de 8-10 sene sonra okulu bitirip baltık ülkelerine gidebilirsem, benden mutlusu yok. düşünsene başkenttesin ve bissürü imkan var, buna karşılık şehirdeki insan sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. keşke bütün büyük şehirler riga, tallinn, vilnius gibi olsa.