Ekşi Duyuru

sabahtan beri 7 göbek akrabalarım, arkadaşlarım kutladı annem babam kardeşimden ses yok. eşim de sabah bişey demeden gitti sonra watsaptan yazmış bir mesaj öyle kutlamış. annem aradı yalnızca kardeşine söyle eve gelirken ekmek almayı unutmasın ben ulaşamadım dedi kapattı. babamdan hala ses yok. kardeşimin de dahil olduğu watsap grubunda bütün kuzenlerim yazmış, kardeşim görmesine rağmen bişey dememiş. facebookta girmiş bişeyler paylaşmış orda muhakkak görmüştür yine yazmamış. babam da eminim ki görmüştür amcamların falan kutladığını o da sallamamış. zaten dün kandil için görüştüğümüzde de biz hepimiz işten geç çıkıcaz pazar günü anneler günüyle beraber kutlarız aradan çıkar dediler, peki dedim ben de mecburen.

hiç sanmıyorum ama hadi diyelim ki anlaştılar, akşama sürpriz yapıp bize gelecekler kutlayacağız falan, eee beni bütün gün umursamamış gibi yapıp üzdükten sonra napiyim ki ben akşam yenilen pastayı, üflenen mumları. onun yerine vakitlice arayıp iyi ki doğdun, iyi ki varsın demek çok daha güzel değil mi? ben öyle yapıyorum mesela, yemişim sürprizini deyip arıyorum sevdiklerimi. mesaj bile fazla mesafeli geliyor direkt arayıp söylüyorum imkanım varsa yüz yüze görüşmeye çalışıyorum ilk fırsatta.

genel olarak zaten doğum günlerini gereksiz ve depresif bulan biriyim. hiç umduğum gibi bir kutlama yaşayamadım. en basiti geçen sene de işten güçten yorgun argın geldim, saat 7ye doğru annem aradı size yemeğe geliyoruz diye o yorgunlukla mutfağa girip 6 kişilik yemek hazırladım koştura koştura. hediye alma olayı da pek olmaz aramızda, asla bugün senin günün modunda olmadılar zaten de ne bileyim insan bazen bir gün bile olsa gerçekten değer verildiğini hissetmek istiyor. ben bugüne kadar ne doğumgünlerini, ne anneler gününü, ne babalar gününü kutlamasız geçirtmedim onlara. muhakkak hediye, pasta aldım mutlu etmeye çalıştım. ben de bir kez olsun çiçekçi benim için gelsin ya da kargocu bir kez olsun benim satın almamış olduğum bir şey getirsin bana istiyorum.

gittim kendi hediyemi bile kendim aldım bugün. çok zamandır görüp beğendiğim atlı karınca şeklinde pembe müzik kutusu vardı ne gerek var deyip duruyordum, bari ben şımartayım kendimi dedim. ailemden de hiç ümidim yok sürpriz yapacaklarına dair, aynı evdeyken bile pek umursamazlardı çünkü ama yine de az da olsa beklenti içindeyim ve bu beklenti beni daha da yıkacak gecenin sonunda biliyorum. eşim de iş çıkışı spora gidip öyle gelecekmiş evde yemek yeme yemek ısmarlayacağım sana dedi. sağlıklı yaşam önemli tabi dedim.

yine de hayat güzel. ailem üzse de telefonlarım susmadı, mesaj kutularım doldu taştı, işyerinde arkadaşlarım dilim dilim pastalar yedirdiler bardak bardak kahve ısmarladılar bana. iyi dostlar biriktirmişim.

yine de ailem için de keşke iyi ki doğsaymışım...