Ekşi Duyuru

Turk toplumu sorunlu bir topluluk zaten.

antidepresan hiç kulanmadım alkolik de değilim(sosyal içiciyim), ama bunların genelde modern çağın sorunları olduğunu düşünüyorum.

bizim toplumumuzun ayrı sorunları var bence kültür çatışmaları-problemleri, din ve modernlik çatışması vs.

Celal Şengör hep şu kitabı öneriyordu, ebook'unu bulamadım satın alıp okuyacağım. Önsözünü Doğan Cüceloğlu yazmış.
www.kitapyurdu.com (Hasta Toplumlar, Robert B. Edgerton)

halkımızın büyük çoğunluğu mutlu değil.
çevremde de büyük çoğunluğun ekonomik duruma bakmaksızın mutlu olmadığını görüyorum.

Asıl sorun sabırsızlık, tahammülsüzlük, iradenin güçsüz olması.

sivrisinek ısırsa sorun oluyor.
sorunsuz yaşanmak istenen bir hayatın kendisi asıl sorundur.

Kesin hastalikliyiz. Kimse elestiriyi kabul etmiyor. Herkes kendini mukemmel saniyor. Kadinlara karsi, cocuklara karsi, ulkedeki her azinliga karsi igrenc dusuncelerimiz var. Nasil duzeliri bilmiyorum cunku cahillige ovgu kanimiza islemis.

Ben buna bir copy-paste yapacağım.

Kültürümüzde dertler, tasalar öyle bir madalya gibi takılıp geziliyor ki niye bu kadar yüceleştirildiğini anlayabilmiş değilim. Kime dokunsan sana sorunlarını liste yapar önüne sunar. Şöyle anlatayım, bir konferansta bir Kolombiyalı ile denk geldim ve aramızdaki bir konuşmada dünyanın en mutlu 3. ülkesi olduklarını söyledi. Ondan önce de hayatlarımızı karşılaştırdık, oldukça da kötü durumdalardı. Ben ilk "Manyak mısınız, niye mutlusunuz" diyecektim. Sonra "Nasıl mutlu oluyorsunuz" diye kibarcasına çevirdim. "Bir sorun olduğunda gülebilmek çok önemlidir. Biz dertlerimizin nasıl üstünden geldiğimizle gurur duyarız, bu gururu duymak için de sabırsızlanırız. Bunları bunları yaptım, diye anlatırız. Gülenler yukarı çıkabilenlerdir" demişti. Sonra da durdum, iki dakika düşündüm "Manyak olan bizmişiz" dedim. Bizde ne kadar ağır yük kaldırırsan o kadar gurur duyuyorsun, onlar da o yükten ne kadar çabuk kurtulursan ve ne kadar uzun süre hafif kalırsan onunla gurur duyuluyor. Oradakiler, bir dert olduğunda gülerek "Ben bu derdin üstündeyim" diye bakıyorlar ve sürekli gülmek bir gurur kaynağı. Zaten öncesinde dertleri taşıma konusunda master seviyesindeki bir halka 80'lerde de arabesk bir darbe vurunca, "Yıllar yılı dert yolunda ne ilk ne de sonuncuyum" gibi şarkılar da damardan işleyince doktora kadar yapmış kadar olduk. Mizahımız bile öyle, Yılmaz Erdoğan'ın 90'larda "Ağlamasını bilmeyen adamın, gülmesinden bir b.k olmaz" diye bir repliği vardı. "Efkarlanmak" diye başka dillere %100 anlamı korunarak çevrilmeyen bir kelimemiz var. Tamam, Kolombiyalıların da bazı mallıkları var, sel oluyor, köyü yutuyor, bunlar hala gülüyor "Atlatacağız nasıl olsa" diye ama biz neden bu kadar takığız diye düşünmüyor da değilim. Hayır, derdi taşırken yapıcı bir şey de yapmıyoruz. Derde neyin yol açtığını unutuyoruz ama derdin kendisini unutmuyoruz.

@aychovsky çok yapıcı bir deneyim ve çözümleme olmuş.

ben de aslında geçtiğimiz günlerde arkadaşlarımla konuşurken bu kolombiyalı hikayesiyle benzer bir sonuca varmıştım. sıkıntı ve sorun yaşadığımızda toplum olarak bir koyverme ve her şeyden vazgeçme tutumundayız. örneğin bir arkadaşım okulu uzattı, diploma projesi dönemine geldi, okulda 7.senesi. bir taraftan çalışmaya başladı bir ofiste bu dönem ki değerli bir durum bence bu. sonra kaygılanmaya başladı, depresyona girdi, diploma projesini bıraktı ve sonuç: işi bırakma ve ailesinin evine dönme kararı. oysa vazgeçme ve kabuğuna çekilmeyle hangi sorunun çözüldüğü görülmüş? esas olan mücadeledir, mücadele sırasında durumu çöz ya da çözme bir şekilde zamanla sorunlarının üstesinden gelinir. kaderimize çok çabuk razı oluyoruz ve pes ediyoruz. sonra da kendimize acımaya başlıyoruz. oysa daha geniş bir perspektiften bakabilsek, 'neden bunlar benim başıma geliyor' demeyi bırakır, herkesin başına türlü türlü şeyler geldiğini görür ve kendi baş etme yöntemlerimizi geliştiririz.

sorunlara gülüp geçmek çözüm müdür bilemem, ancak onları gözümüzde büyütmek hiçbir zaman çözüm olmadı. mücadele ve süreç esastır, sebep ve sonuç yan ürün.

Büyük şehirlerde, annesi babasından farklı bi dünyaya doğan, sınıf atlayan, ne gelenekçi ne modern olabilen genç yetiskin ve yetişkinler olarak pek çoğumuz doğal olarak sorunlu olmasa da huzursuzuz.

Bi insanın depresyonda olmasının, alkolik ya da bağımlı olmasının altında çok farklı dinamikler var tabii ama karamsâr bir freudyen olarak bence de uygarlasmanin bedeli nevroz, sorunluluk, huzursuzluk, kimlik arayislari, abartayim, artan akıl hastalığı oranı.