[]
Kaybedilen arkadasliklar
Cevremdeki insanlara cok fazla anlatamadigimdan biraz olsun buraya yazip rahatlamak istiyorum.
Bundan 1 yil kadar once ben okulu bitirip is hayatina atilip, kendi ayaklarimin ustunde durmaya calisirken annem babamdan ayrilma karari aldi ve ayrildilar. O gunden bu yana annemlerin hayat duzeni oturmus degil. Ablam her sey de oldugu gibi bu konuda da umursamaz oldugu icin annemle ikimizin omuzlarina kaliyor bu yukte.
Babam ise ayrilma doneminde baya agir bir cokus surecine girdi. Verem teshisi konuldu, tedavi asamasindayiz. Asiri derece de alkol ve sigara bagimlisi biri oldugu icin bu surec daha sancili ilerliyor. Hem psikolojik olarak hem de bedenen bitik durumda. Bu tabii ki aileden kimsenin cok da umrunda degil. Senelerce alkole bagimli yasayip ailesini umursamadigi icin bir ceza olarak goruyorlar ona bunu. Hem yeni hayatini kurmasi hem de bu hastaligi atlatmasi icin sadece ben varim diyebilirim yaninda.
Aradan aylar gecti, dort dortluk olmasa da annemlerin hayatina bir sekil verdik. Babam oncekine nazaran daha guclu ve kendince hayata tutunmaya calisiyor bir yerden. Ancak ben yiprandim.
Dedigim gibi koca aile de kimse bu konuda orali olmadigi icin her seye kosma ve aile icerisinde kopru olma yuku bana biraz agir geldi sanirim, dengesizlestim. Bunun basta ben farkindayim ancak engel olamiyorum
Bu donem ne kadar istemsiz de olsa insanlarla arama bir duvar ordum. Kimseyi umursamadim, benle iletisim kurmak isteyeni de sallamadim. Tek dusuncem annemle babamin hayatini oturtmakti. Ancak arkama donup baktigimda en yakinim dedigim insanlarla birbirimie selam bile vermez hale geldigimizi gordum. Bu Beni oldukca salladi acikcasi. Cogundan ozur diledim, toparlayabildigim kadariyla iliskilerimi toparlamaya calistim.
Ancak oyle bir noktaya geldim ki artik davranislarimi kontrol edemiyorum. Ozur diledigim insanlari kirdigim noktalardan tekrar tekrar kiriyorum, tekrar onarmaya calisiyorum. Insanlarin "napiyorsun kaczynski ya napiyorsun.." "neden boyle oluyor?" bakislarini gorebiliyorum ama normale donemiyorum.
En son bunu yaptigim arkadasa bu konuyu actim ve beni bu konu da maruz gormesini istedim. Anlayisla karsiladi. Ama bu olayin tekrar yasanmayacagiyla ilgili kimseye soz veremiyorum. Empati yapiyorum, birisi beni bu sekilde gunah kecisi konumuna koyucak... bilmiyorum.
Abi kafayi yiyorum.
Bundan 1 yil kadar once ben okulu bitirip is hayatina atilip, kendi ayaklarimin ustunde durmaya calisirken annem babamdan ayrilma karari aldi ve ayrildilar. O gunden bu yana annemlerin hayat duzeni oturmus degil. Ablam her sey de oldugu gibi bu konuda da umursamaz oldugu icin annemle ikimizin omuzlarina kaliyor bu yukte.
Babam ise ayrilma doneminde baya agir bir cokus surecine girdi. Verem teshisi konuldu, tedavi asamasindayiz. Asiri derece de alkol ve sigara bagimlisi biri oldugu icin bu surec daha sancili ilerliyor. Hem psikolojik olarak hem de bedenen bitik durumda. Bu tabii ki aileden kimsenin cok da umrunda degil. Senelerce alkole bagimli yasayip ailesini umursamadigi icin bir ceza olarak goruyorlar ona bunu. Hem yeni hayatini kurmasi hem de bu hastaligi atlatmasi icin sadece ben varim diyebilirim yaninda.
Aradan aylar gecti, dort dortluk olmasa da annemlerin hayatina bir sekil verdik. Babam oncekine nazaran daha guclu ve kendince hayata tutunmaya calisiyor bir yerden. Ancak ben yiprandim.
Dedigim gibi koca aile de kimse bu konuda orali olmadigi icin her seye kosma ve aile icerisinde kopru olma yuku bana biraz agir geldi sanirim, dengesizlestim. Bunun basta ben farkindayim ancak engel olamiyorum
Bu donem ne kadar istemsiz de olsa insanlarla arama bir duvar ordum. Kimseyi umursamadim, benle iletisim kurmak isteyeni de sallamadim. Tek dusuncem annemle babamin hayatini oturtmakti. Ancak arkama donup baktigimda en yakinim dedigim insanlarla birbirimie selam bile vermez hale geldigimizi gordum. Bu Beni oldukca salladi acikcasi. Cogundan ozur diledim, toparlayabildigim kadariyla iliskilerimi toparlamaya calistim.
Ancak oyle bir noktaya geldim ki artik davranislarimi kontrol edemiyorum. Ozur diledigim insanlari kirdigim noktalardan tekrar tekrar kiriyorum, tekrar onarmaya calisiyorum. Insanlarin "napiyorsun kaczynski ya napiyorsun.." "neden boyle oluyor?" bakislarini gorebiliyorum ama normale donemiyorum.
En son bunu yaptigim arkadasa bu konuyu actim ve beni bu konu da maruz gormesini istedim. Anlayisla karsiladi. Ama bu olayin tekrar yasanmayacagiyla ilgili kimseye soz veremiyorum. Empati yapiyorum, birisi beni bu sekilde gunah kecisi konumuna koyucak... bilmiyorum.
Abi kafayi yiyorum.
senin bu dönemden sadece kendi çabalarınla kazasız belasız çıkman zor görünüyor. bence bir uzman yardımı almalısın. psikolojik olarak çok yıpranmışsın belli ki.
- mesglsn sanirm bn yatiyrm
(25.12.15 01:53:00)
Bence de uzman şart, maddi olarak durumun el verirse mutlaka bir uzamana danış. "Family first" modunda olman zamanında ailen için çok büyük fedakarlık, helal sana ama tabii seni yemiş bitirmiş, bu açıdan artık kendine bakmalı, ruh halini toplamalısın. Sıra senin sıran, dostlarına açık açık durumu açıklamış olman güzel. Duyarsızlaşması insanın doğal bu gibi süreçlerden sonra, fazla takma, su akar yolunu bulur, kalan dostlar senindir, yeni dostlar hoş gelsinler. Ama dediğim gibi bir uzaman şart. Kal sağlıcakla...
- neosphere
(25.12.15 02:41:20)
bu konuyla ilgili diğer duyurunu da okudum, ben seni ve içinde bulunduğun durumu çok iyi anlıyorum. bütün bu ailenle yaşadıkların seni travmatize etmiş bence ve bu süreçte yalnızlaşmışsın. aile içinde senin çektiğin sıkıntıyı kimse çekmediği için aile içinde de seni anlayan biri yokmuş gibi hissediyorsun belki, zaten baban konusunda da yalnızmışsın. arkadaşlarına gelince de bütün bu süreçte onlara hiçbir şey anlatamadın muhtemelen, ya da çok az. çünkü anlatsan da anlamayacaklardı ya da dinlemek bile istemiyceklerdi seni.. onların yanındayken sadece neşeli olman bekleniyordu belki ve sen içinde bir sürü sıkıntı ve dert olduğu halde iyiymişsin gibi davranarak uyum sağlamaya yani bir nevi rol yapmaya çalışıyordun. aslında onlara karşı yabancılaşman o kadar doğal ki, duvarlar örmen.. belki o zamana dek dostun olarak gördüklerin de vardı, yakın olduğunu düşündüğün. ama bütün bu süreçte kimsenin seni gerçekten umursamadığını hissettin belki ve içten içe kırıldın onlara. yani bilinçaltında onlara tepkili olman, ilişkini koparmak istemen o kadar doğal ki.. sakın kendini suçlama bütün bunlar için, senin hiçbir suçun yok! asıl suçlu olan onlar belki de? sen bu kadar zorluk yaşarken senin yanında olabildiler mi gerçekten? sana destek olabilselerdi şu an bu noktada olur muydun mesela? yazdıklarımda aşırı kaçan yerler var mı bilmiyorum ama benzer şeyler yaşadığım için aşağı yukarı böyle şeyler olduğunu tahmin ediyorum. sen herkese destek olmaya çalışırken kimse sana destek olmamış, hepsi bu bence.
- gloomystorm (25.12.15 03:50:48)
benim yakın bir arkadaşımın sorunlu bir süreci olduğunu ve bizleri refüze ettiğini düşünsem, çekerim bir kenara, arkadaşım bak bizleri kırıyorsun farkında olmadan, yalnız kalmaya ihtiyacın varsa tamam saygı duyalım ama bu derece içine kapanman iyi değil, gel etme eyleme, arada en azından birimizle dertleş, bir şey lazım olunca da bizi ara derdim.
o bu süreçte saçmalarsada hepimizin böyle süreçleri oluyor, hiç birimiz android değiliz, mükemmelde değiliz der beklerdim sürecin geçmesini. yani demem o ki, arkadaşlarınız bu durumu anlayışla karşılayacaktır. sizde biraz daha enerjinizi psikolojinizi ve davranışlarınızı toparlamaya yöneltin. en son yaptığınız gibi, açıkca arkadaşlar bir geçiş sürecindeyim, arada bir çıkışlarım olabilir lütfen mazur görün, en kısa zamanda toparlanacağım deyip niyetinizi ortaya koyun...zaten zorlu şeyler yaşamışsınız, negatif bir bakış açısıyla yok beni günah keçisi konumuna koyacaktı falan diye daha da hırpalamayın kendinizi. bu derece farkındayken mutlaka halledebilirsiniz bence bütün bunları.
ama burda şöyle bir nokta var, bazı insanlar bu tarz süreçlerini bahane edip bu durumdan besleniyorlar, öyle biri için aynı toleransı göstermezdim. arkadaşlarınız belki de emin olamıyorlardır bunları aşmak istediğinizden.
o bu süreçte saçmalarsada hepimizin böyle süreçleri oluyor, hiç birimiz android değiliz, mükemmelde değiliz der beklerdim sürecin geçmesini. yani demem o ki, arkadaşlarınız bu durumu anlayışla karşılayacaktır. sizde biraz daha enerjinizi psikolojinizi ve davranışlarınızı toparlamaya yöneltin. en son yaptığınız gibi, açıkca arkadaşlar bir geçiş sürecindeyim, arada bir çıkışlarım olabilir lütfen mazur görün, en kısa zamanda toparlanacağım deyip niyetinizi ortaya koyun...zaten zorlu şeyler yaşamışsınız, negatif bir bakış açısıyla yok beni günah keçisi konumuna koyacaktı falan diye daha da hırpalamayın kendinizi. bu derece farkındayken mutlaka halledebilirsiniz bence bütün bunları.
ama burda şöyle bir nokta var, bazı insanlar bu tarz süreçlerini bahane edip bu durumdan besleniyorlar, öyle biri için aynı toleransı göstermezdim. arkadaşlarınız belki de emin olamıyorlardır bunları aşmak istediğinizden.
- Phoebe (25.12.15 08:40:39 ~ 07.01.16 12:37:22)
1
