[]
Ben Ne Yapacağım? (lütfen)
Belki aranızda bir psikolog vs. vardır. Bilemiyorum. Yazayım dedim. Başka yapacak bişey gelmedi aklıma.
Yaşım genç. 10 yıldır takıntılı olarak bir iş ile uğraşıyorum. Sanatsal bir şey, diyebiliriz buna. (çok ayrıntı vermek istemiyorum çünkü) Bu öyle bir süreç ki, ilkokuldan beri obsesif olarak bu mesele ile yaşıyorum denebilir. Bu durum tabii ki hayatımın merkezine oturdu. Çevremdeki insanları şekillendirdi. Ben de işimde iyi ya da kabul edilebilir iyilikte gösterilmeye başlandım. Çevremde samimiyetle konuşacağım insanlar azaldı çünkü hepsi ile bir çıkar ya da iş ilişkisi kurmuştum. Şimdi bakıyorum da işime yaramayan kimse yok çevremde. Herkes ile bir hesap-kitap var. Ya da herkes benim 'iş' ile bir ucundan alakalı. Bu nedenle onlarla da pek konuşamıyorum bu meseleyi.
Son bir hafta içinde bazı şeyler ani gelişti. Genç yaşıma rağmen 'işim' ile ilgili 2 büyük görev verildi bana. Bu bir fırsat olarak verildi. Evet, ben bunları yapabilirim. Ancak 2 gündür müthiş bir endişe ile uyuyamıyorum. İki gündür bunu kutlamam, sevinçten havalara uçmam gerekmesine rağmen hayata ölü gibi bakıyorum. İçim kurudu. Bir yıl önce böyle bir şey olacağını söyleseler, sevinç ile kendimi jiletlerdim, şimdi 'hay amq başımıza iş aldık' moduna girdim.
Ayrıntıya giremeyeceğim ama 'işimle ilgili' muazzam bir prestijden bahsediyorum. Aldığım sorumluluk da bununla orantılı elbette.
2-3 gündür çok az uyuyabiliyorum. Endişe ile bu oturup sabahlara kadar çalışıyorum. (iş uzun soluklu bir iş, en azından önümüzdeki sene nisan'a kadar sürer) Tüm ayrıntıları düşünmeye çalışıyorum. Ancak bu bana heyecan vermiyor. Üzerimde bir yük gibi hissediyorum.
Şu an düşünüyorum da, bu biraz da 'bu muymuş?' hissi. Bu kadar mı ya da bu kadar 'basit miydi?' O kadar çabalamak, takıntı haline gelmiş bu yaşam ve sonunda işte karşılaştığın şey. Evet, güzel bir sonuç ya da çok güzel bir sonuca giden yolun açılan kapısı. Ancak içimdeki o heyecan öldü. Uzun zaman sonra içimden ağlamak geldi. Oturup ağlayacaktım.
Mutsuzum. Misal bir piyanist, güzel bir eser yapsa mutsuz olur mu? Bir şair kitaplara yok satsa mutsuz olur mu? Biri, onca yıl olmayı arzuladığı konuma yakınlaşsa, mutsuz olur mu?
Kafamı kaldırasım yok. Uyuyasım da yok. Yataktan çıkasım da yok. Beynimde sürekli bu durum dönüyor, iş dönüyor. Eskiden de böyleydi ama bununla baş edebilirdim. Şu an edemiyorum. Uyuyabildiğim zamanlarda ise yine iş ile alakalı kabuslar.
Bu gece dedim ki, dayanamıyorum. İşi reddeceğim.
Bir de: 'her şeyi yıkıp geçeceğim hissi = her şey beni yıkıp geçecek hissi.' Bu ikisi arasında gidip geliyorum, dengesizce.
Bir psikolog ile mi konuşsam yoksa bir 'arkadaş'a içimi mi döksem, düzelir mi her şey?
Yaşım genç. 10 yıldır takıntılı olarak bir iş ile uğraşıyorum. Sanatsal bir şey, diyebiliriz buna. (çok ayrıntı vermek istemiyorum çünkü) Bu öyle bir süreç ki, ilkokuldan beri obsesif olarak bu mesele ile yaşıyorum denebilir. Bu durum tabii ki hayatımın merkezine oturdu. Çevremdeki insanları şekillendirdi. Ben de işimde iyi ya da kabul edilebilir iyilikte gösterilmeye başlandım. Çevremde samimiyetle konuşacağım insanlar azaldı çünkü hepsi ile bir çıkar ya da iş ilişkisi kurmuştum. Şimdi bakıyorum da işime yaramayan kimse yok çevremde. Herkes ile bir hesap-kitap var. Ya da herkes benim 'iş' ile bir ucundan alakalı. Bu nedenle onlarla da pek konuşamıyorum bu meseleyi.
Son bir hafta içinde bazı şeyler ani gelişti. Genç yaşıma rağmen 'işim' ile ilgili 2 büyük görev verildi bana. Bu bir fırsat olarak verildi. Evet, ben bunları yapabilirim. Ancak 2 gündür müthiş bir endişe ile uyuyamıyorum. İki gündür bunu kutlamam, sevinçten havalara uçmam gerekmesine rağmen hayata ölü gibi bakıyorum. İçim kurudu. Bir yıl önce böyle bir şey olacağını söyleseler, sevinç ile kendimi jiletlerdim, şimdi 'hay amq başımıza iş aldık' moduna girdim.
Ayrıntıya giremeyeceğim ama 'işimle ilgili' muazzam bir prestijden bahsediyorum. Aldığım sorumluluk da bununla orantılı elbette.
2-3 gündür çok az uyuyabiliyorum. Endişe ile bu oturup sabahlara kadar çalışıyorum. (iş uzun soluklu bir iş, en azından önümüzdeki sene nisan'a kadar sürer) Tüm ayrıntıları düşünmeye çalışıyorum. Ancak bu bana heyecan vermiyor. Üzerimde bir yük gibi hissediyorum.
Şu an düşünüyorum da, bu biraz da 'bu muymuş?' hissi. Bu kadar mı ya da bu kadar 'basit miydi?' O kadar çabalamak, takıntı haline gelmiş bu yaşam ve sonunda işte karşılaştığın şey. Evet, güzel bir sonuç ya da çok güzel bir sonuca giden yolun açılan kapısı. Ancak içimdeki o heyecan öldü. Uzun zaman sonra içimden ağlamak geldi. Oturup ağlayacaktım.
Mutsuzum. Misal bir piyanist, güzel bir eser yapsa mutsuz olur mu? Bir şair kitaplara yok satsa mutsuz olur mu? Biri, onca yıl olmayı arzuladığı konuma yakınlaşsa, mutsuz olur mu?
Kafamı kaldırasım yok. Uyuyasım da yok. Yataktan çıkasım da yok. Beynimde sürekli bu durum dönüyor, iş dönüyor. Eskiden de böyleydi ama bununla baş edebilirdim. Şu an edemiyorum. Uyuyabildiğim zamanlarda ise yine iş ile alakalı kabuslar.
Bu gece dedim ki, dayanamıyorum. İşi reddeceğim.
Bir de: 'her şeyi yıkıp geçeceğim hissi = her şey beni yıkıp geçecek hissi.' Bu ikisi arasında gidip geliyorum, dengesizce.
Bir psikolog ile mi konuşsam yoksa bir 'arkadaş'a içimi mi döksem, düzelir mi her şey?
Uyku sorunu için doğal yöntemler kullanabilirsiniz, adaçayı vs mesela.
Hem psikologla hem de arkadaşlarınızla görüşebilirsiniz.
İş önemli ama sağlık daha önemli. Her şey gönlünce olsun
Hem psikologla hem de arkadaşlarınızla görüşebilirsiniz.
İş önemli ama sağlık daha önemli. Her şey gönlünce olsun
- buffy de vampir sayılır
(22.11.15 04:47:17)
Bunu bu kadar ağır yaşamak zorunda değilsiniz. Öncelikle bir psikiyatriste gidip kısa süreli de olsa ilaca başlamanız ve tabii ki psikoloğa gitmeniz gerekiyor.
Anlattığınız sosyal çevrenizde, arkadaşlarınızla ilk etapta paylaşmanızı önermem bilerek ya da bilmeyerek yanlış yönlendirilebilir ve kafa karışıklığınız suistimal edilebilir.
Bunca zamandır içinde bulunduğunuz yapıyı bu denli derinleştirmeden bir psikolog ile görüşseydiniz bu kriz durumunu daha kolay atlatabilirdiniz ancak hiçbir zaman geç değildir. Sakin olun ve bir uzman ile görüşün.
Anlattığınız sosyal çevrenizde, arkadaşlarınızla ilk etapta paylaşmanızı önermem bilerek ya da bilmeyerek yanlış yönlendirilebilir ve kafa karışıklığınız suistimal edilebilir.
Bunca zamandır içinde bulunduğunuz yapıyı bu denli derinleştirmeden bir psikolog ile görüşseydiniz bu kriz durumunu daha kolay atlatabilirdiniz ancak hiçbir zaman geç değildir. Sakin olun ve bir uzman ile görüşün.
- buraya yalniz uyanmak icin geldim
(22.11.15 07:23:05)
oo film mi cekiyosun kanka hayirli olsun:)
basarisizlik korkusu mu acaba seninki?
basarisizlik korkusu mu acaba seninki?
- rentts (22.11.15 07:57:07)
psikolojik desteğe pek gerek olduğunu sanmıyorum. bu konuyu kendin çözebilirsin bence. yok yapamıycam/yapamıyorum dersen o zaman gidersin.
yaşadığın duygu durumu normal. bir konuda zirveye çıkmanın hazzı ve sancıları, heyecanları bunlar.
günlük hayatta neredeyse her gün bu duyguların benzerlerini daha ufak boyutlarda yaşıyoruz. kiminin farkında bile değiliz. senin yaşadığın şeyin boyutu oldukça büyük. hayatına amaç addettiğin konuda zirve yaptığını düşünüyorsun. bunu da yapınca zirveyi göreceğim ya sonra ne olacak diyorsun.
sen başarma sürecinin bitmesini istemiyorsun. yıllardır uğraştığın şey onu başarmaktı, başardın. şimdi başarmak amacı kalayınca yerine ne koyacağını bilmiyorsun. içindeki heyecanı öldüren şey bu, bu bitmesin, ben böyle iyiydim diyorsun.
öte yandan onca yıldır arzuladığım konuma geldiğinin, buradan dönüş olmadığının farkındasın. o zirveyi göreceksin, kaçışın yok. işi reddetsen de bundan kaçış yok çünkü artık biliyorsun, zirvedesin. bu iş olmasa başkası olacak sonuçta. yataktan çıkmaman biraz geciktirecek sadece.
nasıl aşabilirsin? çok da zor değil. önceilke yaşadığın duygu durumunun normal olduğunu bilcen. sonra o işi yapacan. en güzelinden yapacan. tadına vara vara yapacan. hakettin çünkü bunu.
sonra uğraş konun ne bilmiyorum, onu geliştirmenin, belki başka boyutlara taşımanın sürecine girebilirsin. aslında bu iş olayı da başka bir boyut. o konuda da deneyimlenip ilerleyeceksin. yeni deneyimler edineceksin.
benim nacizane tavsiyem; bundan sonrası için hayat amacını tek unsurun üzerine oturtma, yumurtaları en az iki sepete koy. yani başka uğraşlar/ amaçlar da edin. bu kez takıntılı olmadan :)
edit: ben olaya @buraya yalniz uyanmak icin geldim gibi bakmamıştım, şimdi okuyunca baştaki "psikolojik desteğe gerek olduğunu sanmıyorum" sözümü geri alıyorum. yardım almanda fayda var.
yaşadığın duygu durumu normal. bir konuda zirveye çıkmanın hazzı ve sancıları, heyecanları bunlar.
günlük hayatta neredeyse her gün bu duyguların benzerlerini daha ufak boyutlarda yaşıyoruz. kiminin farkında bile değiliz. senin yaşadığın şeyin boyutu oldukça büyük. hayatına amaç addettiğin konuda zirve yaptığını düşünüyorsun. bunu da yapınca zirveyi göreceğim ya sonra ne olacak diyorsun.
sen başarma sürecinin bitmesini istemiyorsun. yıllardır uğraştığın şey onu başarmaktı, başardın. şimdi başarmak amacı kalayınca yerine ne koyacağını bilmiyorsun. içindeki heyecanı öldüren şey bu, bu bitmesin, ben böyle iyiydim diyorsun.
öte yandan onca yıldır arzuladığım konuma geldiğinin, buradan dönüş olmadığının farkındasın. o zirveyi göreceksin, kaçışın yok. işi reddetsen de bundan kaçış yok çünkü artık biliyorsun, zirvedesin. bu iş olmasa başkası olacak sonuçta. yataktan çıkmaman biraz geciktirecek sadece.
nasıl aşabilirsin? çok da zor değil. önceilke yaşadığın duygu durumunun normal olduğunu bilcen. sonra o işi yapacan. en güzelinden yapacan. tadına vara vara yapacan. hakettin çünkü bunu.
sonra uğraş konun ne bilmiyorum, onu geliştirmenin, belki başka boyutlara taşımanın sürecine girebilirsin. aslında bu iş olayı da başka bir boyut. o konuda da deneyimlenip ilerleyeceksin. yeni deneyimler edineceksin.
benim nacizane tavsiyem; bundan sonrası için hayat amacını tek unsurun üzerine oturtma, yumurtaları en az iki sepete koy. yani başka uğraşlar/ amaçlar da edin. bu kez takıntılı olmadan :)
edit: ben olaya @buraya yalniz uyanmak icin geldim gibi bakmamıştım, şimdi okuyunca baştaki "psikolojik desteğe gerek olduğunu sanmıyorum" sözümü geri alıyorum. yardım almanda fayda var.
- hayat aklini konusacak bir filozof uret (22.11.15 08:32:49 ~ 13:49:05)
Cogumuz yasariz bunu. Yardim al, isinle ilgili.
- nooneatall (22.11.15 08:32:54)
İş hayal kırıklığına uğrattıysa üzgünüm ama bu süreçte kendini başka bir şeye versen çok daha büyük hayal kırıklığı olabilirdi. Bence her şey yolunda sadece çok yorulmuşsun. Bu.
- selamun aleykum kitty (22.11.15 08:55:36)
Takıntı, ilişki kuramama, bir yıl önceye göre değişen duygu durum, heyecan duyamama, tekrarlayan rahatsız edici düşünceler, uykusuzluk, aynı konu üzerinde görülen kabuslar, başarısızlık korkusu, başarı konusunda ambivalan düşünce ve beklenen son bozulan işlevsellik.. psikoloğa gitmenin gerekli olduğunu söylemek için illa öyküyü kriter kriter anlatmak mı gerekiyor?
Anlattıklarınızı kendi bakış açısıyla değil dsm kriterlerine göre duyacak biri sizin için çok faydalı olacaktır. Kendi kendinize şimdilik atlatabilseniz bile bu çok zor bir yol ve tekrarlama riski yüksek neden bunu seçesiniz ki?
Dipnot: işteki yükselişler birinin narin narsisizmine dokunur ve yapacak başka şey kalmadı diye ölüm korkusuna sebep olurken bir başkasının sosyal izolasyon şemasına, obsesyonuna takılabilir. Her yaraya aynı ilaç sürülmez.
Anlattıklarınızı kendi bakış açısıyla değil dsm kriterlerine göre duyacak biri sizin için çok faydalı olacaktır. Kendi kendinize şimdilik atlatabilseniz bile bu çok zor bir yol ve tekrarlama riski yüksek neden bunu seçesiniz ki?
Dipnot: işteki yükselişler birinin narin narsisizmine dokunur ve yapacak başka şey kalmadı diye ölüm korkusuna sebep olurken bir başkasının sosyal izolasyon şemasına, obsesyonuna takılabilir. Her yaraya aynı ilaç sürülmez.
- buraya yalniz uyanmak icin geldim (22.11.15 10:39:42)
@buraya yalnız uyanmak için geldim & hayat aklini konusacak bir filozof uret
psikolojik destek almak konusunda da endişelerim var. aslında bir nevi önyargı. 1. benim bir şeyim yok ve gidersem bir şekilde karşımdaki beni şımarık, sorun yaratmaya çalışan bir beyaz türk görecek hissi. 2. karşımdakine dürüstçe bir şey anlatırsam içimde hissettiğim utanç ve çıplaklık duygusu (buraya anonim yazarken böyle olmuyor, bu nedenle insanlar yazıyor internete belki) 3. karşımdakini (psikologu) bir iktidar olarak baştan kabul edeceğim ve böylelikle zaten bir iki bariz kaygıyı dile getirmenin ötesinde tam olarak açılamayacağım.
halen görüştüğüm en eski bir kız arkadaşım geçen haftalarda ciddi olarak psikolojik destek almam gerektiğini söyledi. ancak bunu bir hakaret ya da 'sen sorunlusun' diyerek değil, insanlar ile olan ilişkimi yakından takip eden biri olarak ve tamamen samimi bir dil ile söyledi.
Ancak gidip ne diyeceğim doktora? ben bir iş aldım ve şimdi endişeleniyorum. biraz uyku sorunum var ve biraz takıntılarım, mı diyeceğim. Bu bana yeterli gelmiyor ve yine, bu sefer de atlatırım diye düşünüyorum. ya da bok çukuruna düşüyorum da fark etmiyorum.
psikolojik destek almak konusunda da endişelerim var. aslında bir nevi önyargı. 1. benim bir şeyim yok ve gidersem bir şekilde karşımdaki beni şımarık, sorun yaratmaya çalışan bir beyaz türk görecek hissi. 2. karşımdakine dürüstçe bir şey anlatırsam içimde hissettiğim utanç ve çıplaklık duygusu (buraya anonim yazarken böyle olmuyor, bu nedenle insanlar yazıyor internete belki) 3. karşımdakini (psikologu) bir iktidar olarak baştan kabul edeceğim ve böylelikle zaten bir iki bariz kaygıyı dile getirmenin ötesinde tam olarak açılamayacağım.
halen görüştüğüm en eski bir kız arkadaşım geçen haftalarda ciddi olarak psikolojik destek almam gerektiğini söyledi. ancak bunu bir hakaret ya da 'sen sorunlusun' diyerek değil, insanlar ile olan ilişkimi yakından takip eden biri olarak ve tamamen samimi bir dil ile söyledi.
Ancak gidip ne diyeceğim doktora? ben bir iş aldım ve şimdi endişeleniyorum. biraz uyku sorunum var ve biraz takıntılarım, mı diyeceğim. Bu bana yeterli gelmiyor ve yine, bu sefer de atlatırım diye düşünüyorum. ya da bok çukuruna düşüyorum da fark etmiyorum.
- buak (22.11.15 21:27:31)
psikolog orada sana yardım etmek için var. senin üzerinde tahakküm kurma gibi bir niyeti olmaz, seni yargılamaz.
hayatının ipleri yine senin elinde olacak.
doktora gidince sıkıntılarını anlatırsın, kendini anlatırsın. o da seni dinler. olay bu. büyütme o kadar kafanda.
hayatının ipleri yine senin elinde olacak.
doktora gidince sıkıntılarını anlatırsın, kendini anlatırsın. o da seni dinler. olay bu. büyütme o kadar kafanda.
- hayat aklini konusacak bir filozof uret (22.11.15 21:48:03)
1.şımarık olsanız n'olur? 2.Bahsettiğiniz çıplaklıktan utanmayı açacak olursak, aslınız görülürse sevilip saygı duyulmayacak biri olduğunuzu mu düşünüyorsunuz? Neyin utancı? 3.Terapi odasında otorite olmaya gelen psikologtan zaten fayda gelmez. Orası sizin siz psikoloğu kim yaparsanız o, o olur.Sizin açınızdan bakılması gereken şey otoriteye karşı bu pasif agresif tutumun nereden geldiği?
Yeterli olmakla ilgili her şeyi bir kenara koyup iyi olmaya odaklanmanız şu fani dünyada daha önemli olsa gerek.
Yeterli olmakla ilgili her şeyi bir kenara koyup iyi olmaya odaklanmanız şu fani dünyada daha önemli olsa gerek.
- buraya yalniz uyanmak icin geldim (23.11.15 22:40:50)
1
