[]
Kafayı yiyorum.
Bu zamana kadar öteledim ama yok, olmuyor.
Babam öldüğünden beri kız kardeşim ve annemle bir başımızayız. Zar zor Ankara'ya getirdim onları ve yanıma aldım.
Okulum bitti, iş başvurusu yaptım, sınavlarını kazandım ve teklif alıp imzaladım.
Banka müfettişi olacağım. İçimdeki sıkıntıyı hep erteledim, yok saydım.
Dün uçağın kapısından geri döndüm ağlaya ağlaya. Koca adam, milletin bakışları arasında yıkıldım resmen. Yapamadım. Hem uçaktan salakça korktuğum için hem uğruna öleceğim iki kişiyi bırakıp gidemediğim için yapamadım.
Bugün "neden gelmediniz?" diye aradılar, yarın sabaha kadar süre verdiler.
Kararsızlıkların içinde boğuluyorum. Ailem her şeyim, onları bırakamıyorum, İstanbul'u sevmiyorum, tutunamayacağımı düşünüyorum.
Ankara'da hep sevdiğim ve kendimi sorumlu gördüğüm insanlar. Ama burada da iş yok. Kariyeri yakıp çöpe atma pahasına ne idüğü belirsiz iş yapılır mı?
Akşama kadar düşüneyim diyorum. Nefes alamıyorum artık. Şu işsiz zamanlarda, 26 yaşımda böyle bir işi çöpe atmak ve "ya başka iş bulamazsam?" endişesi taşımak bir yandan, sevdiğim her şeyi bırakıp mutsuzluktan kafama sıkacağım bir hayatı mı seçmeli?
26 yaşında askere gitmemiş iyi okullu bir iktisat mezunu Ankara'da hiç mi iş bulamaz kendine göre? Mutlaka sürünmeli işler mi yapmalı?
Yoruldum. İki gündür nefes alamamaktan, yemek yiyememekten yoruldum.
Hayatım hep böyleydi. Geçmişi hep diğer insanlardan kat kat fazla özledim. Bir şehirden koparlen hep zorlandım. Hep çok duygusal yaklaştım konulara, hep sarsıldım. Değer verdiklerimi kaybemekten korktum sürekli. Psikolojik bir sorunum olduğu belli, bu anksiyete durumları, mutsuzluk seansları normal olmamalı..
Belki bir akıl veren, çek git diyen, koyarım kariyere kal sevdiklerinle diyen olur mu?
Babam öldüğünden beri kız kardeşim ve annemle bir başımızayız. Zar zor Ankara'ya getirdim onları ve yanıma aldım.
Okulum bitti, iş başvurusu yaptım, sınavlarını kazandım ve teklif alıp imzaladım.
Banka müfettişi olacağım. İçimdeki sıkıntıyı hep erteledim, yok saydım.
Dün uçağın kapısından geri döndüm ağlaya ağlaya. Koca adam, milletin bakışları arasında yıkıldım resmen. Yapamadım. Hem uçaktan salakça korktuğum için hem uğruna öleceğim iki kişiyi bırakıp gidemediğim için yapamadım.
Bugün "neden gelmediniz?" diye aradılar, yarın sabaha kadar süre verdiler.
Kararsızlıkların içinde boğuluyorum. Ailem her şeyim, onları bırakamıyorum, İstanbul'u sevmiyorum, tutunamayacağımı düşünüyorum.
Ankara'da hep sevdiğim ve kendimi sorumlu gördüğüm insanlar. Ama burada da iş yok. Kariyeri yakıp çöpe atma pahasına ne idüğü belirsiz iş yapılır mı?
Akşama kadar düşüneyim diyorum. Nefes alamıyorum artık. Şu işsiz zamanlarda, 26 yaşımda böyle bir işi çöpe atmak ve "ya başka iş bulamazsam?" endişesi taşımak bir yandan, sevdiğim her şeyi bırakıp mutsuzluktan kafama sıkacağım bir hayatı mı seçmeli?
26 yaşında askere gitmemiş iyi okullu bir iktisat mezunu Ankara'da hiç mi iş bulamaz kendine göre? Mutlaka sürünmeli işler mi yapmalı?
Yoruldum. İki gündür nefes alamamaktan, yemek yiyememekten yoruldum.
Hayatım hep böyleydi. Geçmişi hep diğer insanlardan kat kat fazla özledim. Bir şehirden koparlen hep zorlandım. Hep çok duygusal yaklaştım konulara, hep sarsıldım. Değer verdiklerimi kaybemekten korktum sürekli. Psikolojik bir sorunum olduğu belli, bu anksiyete durumları, mutsuzluk seansları normal olmamalı..
Belki bir akıl veren, çek git diyen, koyarım kariyere kal sevdiklerinle diyen olur mu?
Sevdiklerin orada da yanina gelir.gelemez mi?kizlardesin belki okuyordur bilmiyorum ama bir kac sene sonra o da yanina gelir.
- safsafinaz
(14.09.15 16:40:01)
belki soylediklerimden memnun kalmayacaksin ama maalesef gercekler bunlar. hayatta her sey insanin istedigi gibi olmuyor. hep tercih yapmak zorunda kalacaksin. iliski, is, aile vs. ne zaman duygularini işinin icine sokarsan, o zaman hatalar baslar.
umarim her sey gonlunce olur
umarim her sey gonlunce olur
- evimin paspasi
(14.09.15 16:44:24)
abi ankara istanbul nedir ki? çok dramatize etmişsin bence. bir yüzünü yıka kendine gel. canın sıkıldı mı arabayla 5 saatte ankara'dasın. yani ben de amerika'ya falan gidiyorsun sandım. saçmalama, ilk otobüs veya uçağa atla, git işine. baktın her şey yolunda, ailen de gelir yanına.
- fayfim (14.09.15 16:46:01)
iş hayatımızın günümüzün 2/3'sini oluşturuyor. işte mutsuzsanız bu eve de yansıyor. (tabii olumsuz olarak) ailenizi istanbul'da da yanınıza aldırabilirsiniz. iş konusunda kendinize güvenmiyorsanız (ankara'da iyi bir iş bulurum düşünceniz yoksa) gidin. hem belki ilerleyen zamanda ankara'da kadro açılır ve dönersiniz sevdiğiniz şehre.
- kakao (14.09.15 16:48:15)
hocam çok üzüldüm.
aynı şeyi 1 sene önce ben yaptım ve şuan çok mutluyum. sen de yap, annenlere para gönderebildikçe kendini dhaa iyi hissedeceksin.
aynı şeyi 1 sene önce ben yaptım ve şuan çok mutluyum. sen de yap, annenlere para gönderebildikçe kendini dhaa iyi hissedeceksin.
- tchuck (14.09.15 16:49:22)
tek kisiyi yalniz birakacak olsan yine dusunulur ama 2 kisiler. yalniz kalmayacaklar. ayrica dunya kucuk. ankara istanbul dedigin kalkip 2 saate gidebilecegin yer. istanbul icinde bile 2 saatte gidemedigin yerler var amk. bence git derim.
- cilgin fantezilerin adami (14.09.15 16:53:44)
Naçizane önerim; git işe başla, sonuçta kafana silah dayamıyorlar 2 ay sonra yada 3-5 ay, artık ne zaman sikerler dersen döner gelirsin. ama baktın alışıyorsun zamanla, atlar haftasonları hızlı trenle gider görürsün sizinkileri.
Ben devamlı şehir değiştiriyorum, devamlı ailemi, arkadaşlarımı yada sevgilimi geride bırakıyorum, devamlı ağlaya ağlaya gitsem de sonradan alışılıyor, böyle gaza gelip sikerler dediğim bir kez oldu onda da hayatımın pişmanlığını yaşadım iş olayları yüzünden.
bir de bir psikiyatriste görün eğer anksiyete bozukluğun olduğunu düşünüyorsan. bana ilk teşhis ilkokulda konulmuştu 28 yaşındayım hala mücadele ediyorum o illetle, kendini harap etmenin alemi yok.
Ben devamlı şehir değiştiriyorum, devamlı ailemi, arkadaşlarımı yada sevgilimi geride bırakıyorum, devamlı ağlaya ağlaya gitsem de sonradan alışılıyor, böyle gaza gelip sikerler dediğim bir kez oldu onda da hayatımın pişmanlığını yaşadım iş olayları yüzünden.
bir de bir psikiyatriste görün eğer anksiyete bozukluğun olduğunu düşünüyorsan. bana ilk teşhis ilkokulda konulmuştu 28 yaşındayım hala mücadele ediyorum o illetle, kendini harap etmenin alemi yok.
- yonge and bloor (14.09.15 16:59:18)
Ciddi ciddi düşünüyorum evet. Psikiyatriste görünme olayını da mecbur erteleyeceğim işi okeylersem.
- burberry (14.09.15 17:04:04)
Bence de çok dramatize etmişsin. 3 ay sonra sikerim deyip dönemez misin, krallar gibi dönersin. Rahat ol. Profesyonel ol. İktisat mezunu olarak beğendiğin bi iş bulmakta şanslısın. Git.
Baktın çok bunaldın 5 saat yol, çok uzak değil.
Baktın çok bunaldın 5 saat yol, çok uzak değil.
- roket adam (14.09.15 17:04:43)
İş çok hevesli olarak yapacağım bir iş değil ki. Mecburiyetten, herkes giriyor herkes yapıyor diye sınavına girdiğim bir iş yani. Yoksa daldan dala, şehir şehir dolaşma hayranı da değilim. Ama insanlar öyle bir işliyor ki kafama "girmezsen ölürsün, hayatında başka iş bulamazsın, aç kalırsın, bitersin" fikri canlanıyor.
Dramatize etmekten çok, kendi içimde vermem gereken bir kararın yarattığı çelişki bu. Hiç istemediğim bir hayata başlamak yerine biraz da Ankara'yı zorlamayı düşünüyorum sadece. Olmazsa İstanbul orada zaten, kaçmıyor.
Dramatize etmekten çok, kendi içimde vermem gereken bir kararın yarattığı çelişki bu. Hiç istemediğim bir hayata başlamak yerine biraz da Ankara'yı zorlamayı düşünüyorum sadece. Olmazsa İstanbul orada zaten, kaçmıyor.
- burberry (14.09.15 17:58:57)
başlamak zor gelir ama başladıktan sonra alışacaksın. bir de eski bir müfettişten sana tiyo;
ailenin evi ankara'da olduğu için büyük bir ihtimalle ankara teftişlerine seni gönderecekler. muhtemelen istanbul'dan sonra en çok şubenin ankara'da olduğunu düşünürsen öyle gözünde büyüttüğün kadar ayrı kalmayacaksın.
bizim banka haftasonu gidiş - dönüşleri de karşılıyordu eğer öyleyse haftasonu ankara'ya uçakla daha rahat gider dönersin. iyi bir maaş ve parlak bir kariyer seni bekliyor. iyi düşün
ailenin evi ankara'da olduğu için büyük bir ihtimalle ankara teftişlerine seni gönderecekler. muhtemelen istanbul'dan sonra en çok şubenin ankara'da olduğunu düşünürsen öyle gözünde büyüttüğün kadar ayrı kalmayacaksın.
bizim banka haftasonu gidiş - dönüşleri de karşılıyordu eğer öyleyse haftasonu ankara'ya uçakla daha rahat gider dönersin. iyi bir maaş ve parlak bir kariyer seni bekliyor. iyi düşün
- yimirta (14.09.15 18:45:53)
parasız her şey daha zor olacak, emin ol. güzel bir kariyer yap kendine, uzun vadede hepiniz daha rahat yaşayıp daha mutlu olacaksınız.
- benim adim kerim hepinizi severim (14.09.15 21:31:57)
yeni nesilde hiç büyümüyor koskoca erkek adamsın, git işini düzene sok evini vs ayarla yerini sağlam edince aileyide alırsın. bu kadar, gözünde diğer duygusal olayların büyütmesine bakma basit ve net, git işini yap aileni de rahat ettirirsin, artık eve sen bakacaksın alış buna
- Big bada bum bum (15.09.15 00:01:13)
üzüldüm.
git dene. bir şey olmaz korkma. ailen için güçlü ol.
odtü uluslar arası okuyup istanbul'da banka müfettişliğine başlayan tanıdıklarım vardı. 15 sene önce başladı ikisi de. şimdi deli para kazanıyorlar.
yılma. inançlıysan dua et. seni çok rahatlatır emin ol.
istanbul'da işe başlarsan aileni de alırsın yanına. hemen olmazsa da türkiye'de en kolay ulaşım hattındasın. sık sık gider gelirsin.
bak ben erzurum'dayım. çalışıyorum 3 senedir. anamı bıraktım geldim. şubattan beri gidemiyorum. kadın ayakkabı alacak para bulamıyor kendine. bizde de baba şerefsiz.
daha ne hayatlar var.
ailen için güçlü ol. okumuşsun, donanımlısın, gençsin, anasını zikersin istesen ortalığın. sen üzülürsen ailen de üzülür. kovala fırsatları... illaki bulacaksın sonunda istediğini.
git dene. bir şey olmaz korkma. ailen için güçlü ol.
odtü uluslar arası okuyup istanbul'da banka müfettişliğine başlayan tanıdıklarım vardı. 15 sene önce başladı ikisi de. şimdi deli para kazanıyorlar.
yılma. inançlıysan dua et. seni çok rahatlatır emin ol.
istanbul'da işe başlarsan aileni de alırsın yanına. hemen olmazsa da türkiye'de en kolay ulaşım hattındasın. sık sık gider gelirsin.
bak ben erzurum'dayım. çalışıyorum 3 senedir. anamı bıraktım geldim. şubattan beri gidemiyorum. kadın ayakkabı alacak para bulamıyor kendine. bizde de baba şerefsiz.
daha ne hayatlar var.
ailen için güçlü ol. okumuşsun, donanımlısın, gençsin, anasını zikersin istesen ortalığın. sen üzülürsen ailen de üzülür. kovala fırsatları... illaki bulacaksın sonunda istediğini.
- ya ben lan neyse (15.09.15 00:20:43 ~ 01:20:25)
1
