Ekşi Duyuru

bak, zamanında iç savaş yaşayan bir ülkede bulundum. geceleri uyuyamaz, perdeden dışarı bile bakamazdım. silah sesleri bir uzaklaşır bir yakınlaşır, evler basılırken ben uyumaya çalışırdım.

sonra bir gün dedim ki "saklansam da öleceğim, saklanmasam da. benim özgürlüğümü ne silah, ne zorbalık kısıtlayamaz. korkarak değil başım dik öleceğim; eğer ölürsem."

o gün dışarı çıktım ve herkes korkarken ben sokaklarda gezdim. şehrin bir ucuna gittim ve açık market aradım. belki bunu yapmak delice ve mantıksızdı. fakat o gün onu yapmalıydım; kendi akıl sağlığım için. eğer yapmasaydım, belki hayatım boyunca o günün sıkıntısını üzerimden atamayacaktım.

ne olursa olsun başını öne eğme. yapılanlar senin değil; yapanların başını önüne eğdirmeli. sakın korkma. asıl ölüm korkunun kendisidir.

bende de böyle bir korku hissi oluştu ama bence çözüm eve kapanmakta değil daha çok dışarı çıkmakta, kamusal alanda daha görünür olmakta. birbirimizi desteklemekte, arka çıkmakta. buna yakın çevremizde başlayabiliriz, belki sonra mahalle, semt, ilçe diye gider kim bilir. olamaz mı?

Onceden saat gec olunca korkmazdim. Karanlik olsa da eğer kalabaliksa cekinmezdim. Ama simdi boyle bise yapmamayi dusunuyorum. Mesela ucagimi gece degil gunduz almayi, bi yere gunubirlik gidince eger donus gece ise oraya gitmemeyi dusunuyorum. Resmen hayat standartlarimi normal olan seyleri degistirmeyi planliyorum. Ucan kustan esen yelden suphelenir olacagim :/

kendini eve kapatmak çözüm değil ancak ıssız yerlere tek başınıza gitmeyin. sadece tecavüzcüler için falan değil bu. suriye'den fakirleri getirip doldurdular ülkeye. insanlar aç, havalar soğuk. aç insanın ne yapacağı belli olmaz.

türkiye en kötü günlerini geçiriyor gerçekten. bu sadece kadınlar açısından değil, erkekler açısından da böyle. elbette erkekler daha çevik ve atik, kadınların bu şansı da yok.

ıssız yerlerden uzak durun. sonra da hayatı akışına bırakın

Sebebi tespit edip sebebi bitirecek olaylara yogunlasin bence.

Bu olaylar 5 sene icinde uce katlanacak.

Son 10 yilda bu tip adi suclar yuzde 1400 artti.

Sorumlu kim? Sorumlu hangi dunya gorusu? Sorumlu hangi din veya dinler

Bunlarin tespiti gerekli.

Er kişisi olarak, farklı bir olay üzerinden değerlendirmeye çalışacağım durumu.

Hayatımda bir kere, çok sert bir gözaltı süreci yaşadım. Hem alındığım yerde, hem de arabada bir alay dayak attılar, zihinsel engelli ve oradaki karambolda gözaltına alındığı apaçık ortada olan bir insana bile yapmadıklarını bırakmadılar, gözlerimle bunu da görmüş oldum. Hayatında bir kere kavgaya karışmamış birisi olarak benim için gerçekten şoktu. Başıma gelebilecekleri en başından beri biliyordum, göze de almıştım ama insan bir anda karşısına çıkınca gerçekten bocalayabiliyormuş.

Sonrasında kalkanları arkasında duran polisleri görünce bile aniden kalbim hızlanmaya başladı, sinir, stres ve korku durumları baş gösteriyordu. Eh, kocaman şehirde bir tane bile polise denk gelmeden yaşayabileceğiniz herhangi bir yer yok. Alanlardan çekilmeye de benim niyetim yok. Dolayısıyla bu problemi çözmek şarttı.

Bu sorunu psikoloğa giderek çözmeye çalışmadım, yardım filan da almadım. Neticede toplumsal bir durumu psikolojik anlamda masaya yatırmak benim için çok anlamsız geliyordu.

Bu esnada iki şeyin bizim için çok önemli olduğunu farkettim: 1- Güvenliğimizi almak 2- Korkunun üzerine gitmek.

Sonuç olarak şu anda kick boks dersleri almaya başladım, çelimsiz bir insanım, bunu tersine çevirmek için düzenli spor yapıyorum. Eğer ki bir sokak arasında sıkıştırılırsam Ali İsmail gibi dövülmeyi, veya o şekilde dövüleni çaresizce izlemek istemiyorum. Ya da açıkça rahatsız edilen bir kadına yardım etmek için polisi aramaya, onların gelme(me)sini beklemeye razı değilim. Hem kendim hem de çevremdekiler açısından, güvenlik için yapabildiğim en makul şey bu oldu.

Korkunun üzerine gitmeyi ise polisten muhtelif yerlerde lafımı esirgemeyerek, alana çıkmayı bırakmayarak ve polisin gözlerinin içine baka baka üstlerine yürümekte buldum. Mesela bir yerde kalkanları çekmiş duruyorlar mı? Yolumu değiştirmek pahasına gidip, bir yandan pis pis bakıp bir yandan da kalkanlarının en dibine adım ata ata yürüyordum. Bu şekilde onların da bir “halt” olmadığını ve kendi gücümün –hele ki insanlar da yanımda olunca- nelere muktedir olduğunu tekrar hatırlamayı başardım.

Size de –mesele aynı olmasa bile- benzer şeyleri tavsiye edeceğim. Korkmayın, kendinizi geriye çekmeyin, ama güvenliğinizi almayı da ihmal etmeyin. Neyi taşımanız, nasıl korunmanız gerektiğini kuşkusuz benden çok daha iyi tahmin edebilir, ona göre davranırsınız.

Korkmayın. Bunların alayı korkudan besleniyor.