Ekşi Duyuru

Olur öyle şeyler bizde de var

her ailede olan şeyler değil mi bunlar?

21 yaşı çok büyütmeyin gözünüzde. Henüz genç yetişkinliğin başı, ergenlikse daha bitmedi tam olarak.
21 ergenlerin "ben ergenliği bitirdim, insanların bana ona göre davranmaları gerekiyor" dediği bir yaş. Dediğim gibi olur öyle, sizin ergende yatıştır zamanla :)

net ergenlik. 25'ten sonra falan düzelir aranız.

21 yaşında insanlar farketmese de hala ergen olabiliyor. 27-28 den sonra daha bi arkadaş gibi olunuyor bence

23 oldu, değişen bir şey yok hacı, öyle kabulleneceksin artık.

21nedir ki.daha çok yol var.28 leri bi gör hele.

yaşla alakası yok. Bence normal bir aile ilişkisi zaten hır gür içinde geçer. Öyle sakin herkesin anlaştığı bir yaşam bana göre değil. (yaş 32)

ya tamam da bi yerde artık seneye üniversite mezunuyum. çoğu yerde yetişkin olarak geçiyorum. ciddi olarak psikolojik problemleri var ikisinin de.

bir de 40 yaşındayken onlar kardeşim oldu. iyice kaldıramıyorlar bazı şeyleri. sinirleri çok yıprandı ama beni de yıprattılar ben de fazlasıyla tahammülsüzüm

şimdi bak sorunların da farkındasın biraz kendini düzelt falan diyeceksiniz de. kolay değil ;_;

hiç geçmeyebilir, ya aileyi eğiteceksiniz bu konuda uzun yıllar, ki yine geçmeyebiliyor, ya da kendinizi uzak tutacaksınız, muhtemel çözümler bunlar olabilir.
21 yaş erken biraz bir de evet, en azından günümüz şartlarında, daha geç geliniyor o aşamalara. bir de aileyle arkadaş gibi olunur illa ki diye bir kural yok, her insanla o seviyeye gelemeyebilirsiniz, anne-baba da olsalar. bir de o kimlikteler onlar, annelik-babalık yaparlar, siz de çocukları olmak gibi bir role sahipsiniz, o ister istemez geçemeyebiliyor, geçmesi gerekmeyebilir de. siz kendi hayatınıza odaklanmaya çalışın ilerleyen zamanlarda da.

@nimberjack kardeşime yapılan saçma şeyler için bile söylendiğimde kabul etmiyorlar. 'eğitmek' namümkün zaten. e sonuç olarak ben de odasından çıkmayan bir insan oldum. ne zaman iletişim kursak kavga çıkıyor cidden odamda kalmayı yeğliyorum ben de.

o zaman da sen hiç yoksun zaten varlığın yokluğun belli değil oluyor. iki ucu boklu değnek

ya o kadar öyle ki bir sürü insanda, valla çok duyulan bi örnek bence bu, ben yaşadım da duydum da en azından. üniversite bitince ufak ufak uzamakta fayda var kendi hayatınıza doğru.

komple yalnız bırakmak değil kastım, kendi yaşantınızı oluşturmaya bakın, uzaktan sevenler derneği kurarsınız, geçinir gidersiniz, uzaklaştıkça ilişki daha iyiye gidebiliyor zamanla.

bir de kardeşi de yalnız bırakmayın ya madem, belki demek ki ona da yazık.

Ebeveynlerin ya da yakınımızda yaşına hürmet bekleyen tanıdıklarımızın bir kısmının yaşlandıkları oranda büyüdüklerini düşünmüyorum, sıkma canını

@nimberjack zaten tek amacım o şu an. ben de öyle düşünüyorum uzaklaşınca taraflar birbirini özleyecek her şey daha iyi olacak. bu seneye kadar rahat bir alan bırakılmadığı için bana resmen bunun hayaliyle yaşıyorum.


@voltmetre ne olcer diyen adam orası da öyle cidden bazen 15 yaşında gibi davranabiliyorlar -_-

Kavga gürültü tantana hiçbir yaşta normal değil, hele ki sürekli oluyorsa. Bunun dışında birbirinizden rahatsız olduğunuz noktaların olması ve bunların zamanla daha da artması, hayatın olağan seyri. Ebeveny-evlat da olsanız bir arada yaşamaya çalışan yetişkin bireylersiniz (veya oluyorsunuz). İstekleriniz, beklentileriniz, doğrularınız yanlışlarınız çok farklı olabilir bu da sorun doğurabilir, gerginlik yaratabilir, birbirine tahammülü zorlayabilir. Sağlıklı olan, büyüyen kuşun yavaş yavaş yuvadan uçmasıdır. Sürekli aynı evde birlikte bulunmamak, sık sorun yaşamanın önüne geçer. Senden yana rahatsız oldukları şeyleri hem sürekli görmediklerinden unutmaya başlarlar hem de sen evde misafir "gibi" olduğundan, rahatsızlık duysalar bile tahammül ederler. Senin açından da aynı şekilde. Anne-babanın kafana takılan davranışlarını daha az görürsün, bir araya geldiğinizde daha kaliteli zaman geçirirsiniz. Aklıma iki örnek geldi; 1- "Yeter Anne"de, yaşlı annesiyle yaşayan orta yaşlı dul/bekar adamın hayatı ama bu eski, bilmiyor olabilirsin. 2- The Big Bang Theory izlemişsindir, oradaki Howard'ın annesiyle olan ilişkisi. Problemler (şayet ergenlikten kalma atar yoksa hala üzerinde), her zaman bir arada olmaktan kaynaklanıyor. O insanlar bir ömür bir arada bulunmak için seni seçmediler, birbirlerini seçtiler. Onların yavruları olsan bile başka bir insansın, yetişkin bir insan. Çocuktun, onlara muhtaçtın, korunmaya kollanmaya ihtiyacın vardı, yol gösteren birileri olmalıydı hayatında, ellerinden geleni yapmışlardır ama artık sorumlulukları bitti. Kendi başının çaresine bakman gerek. Bundan sonra sana yapacakları her şey jesttir, lütuftur. Artık onlardan sevgi, tecrübe paylaşımı vb. dışında bir şey bekleyemezsin. Evlatlar genellikle çocukluklardan kalma alışkanlıklardan dolayı, ebeveynler tarafından yetişkin muamelesi gördüklerinde afallarlar. "Önceden sorun olmuyordu bunlar, şimdi neden oluyor?" diye şaşırabilirler. Bunu da gözden kaçırmamak lazım.

Bir de unutmamak lazım ki debbağ sevdiği deriyi yerden yere vurur. İnsan en çok en yakınlarıyla sorun yaşar, en çok en yakınlarıyla kavga eder. Kimden kaynaklı olduğu önemli olmamakla beraber, sorunlar yaşıyor olmanız, birbirinizi sevmediğiniz anlamına gelmez.

Karman çorman yazdım, yazdığım şeyi ben de beğenmedim ama düzeltecek halim de yok açıkçası. Kısaca şunu söyleyeyim; ne yap ne et, mezun olduktan sonra evden, geri dönmek niyetiyle olsa bile, uzaklaş. Git başka bir şehirde iş bul bir süre orada tek başına yaşa mesela. Emin ol ki bir arada bulunmanız seyreldikçe çok daha iyi anlaşacaksınız. Hem de sen çocukluktan ergenlikten kalma bakış açından kurtulacak, anne babanı (ve kıymetlerini) daha iyi anlayacaksın.

Ben de 22yim su an. Gecen sene eve ciktim dayanamiyordum. Acim pislik icinde yasiyorum maddi olarak cok zorluk cekiyorum ama cok mutluyum.

@plajda baretle dolasan muhendis her iki örneği de biliyorum ve ikisi de 30 yaşlarındalar resmen o kadar kalmayı planlamıyorum yapamam da. ya ben dışarda oldukça eve geç geldikçe -_- yemeğe bile gelmedin -_- anca gez -_- oluyor. yani her türlü laf yiyorum. okulum 1 seneye bitiyor ama haydi 1 sene uzadı diyelim e sonra eve çıkmak için işe girmek gerek mezun olur olmaz bulabilir miyim bilmiyorum 1.5 milyar maaşla da eve çıkmak biraz zor yani sırf evin depozitosu o şekilde. yani biraz para da biriktireyim falan desem en temizinden 3 senesi var bu işin. erkek arkadaşımla çıkmayı planlıyorum şu an ama öğrenciyken mümkün olmadığı kanısına vardım.

o da biraz beni tetikliyor sanırım. 'şimdi onun yanında uyanıp pijamalarla tüm gün mal mal takılmak vardı' düşüncesi hep aklımda sabah akşam. bu daha da mutsuz ediyor çünkü dediğim gibi 3 sene çok fazla ve sürekli dövünerek geçiyor günlerim. hele bu hafta daha da aşağı çekiyor beni mesela 4-5 gün oldu annem konuşmuyor benimle hem huzursuzum hem hala kızgın. geçen sabah kendi kendime bön övö çökmök östöyöröm öhöhöh diye ağladım. depresyona giden yoldayım bence... cidden biraz maddi gücüm olsa zaten durmazdım 6 yaşından beri bunu düşünüyorum adeta

50 yaşına da gelsen problem yaşayabilirsin ailenle yaş ile alakası yok bu durumun, aile ile uyum olmayabiliyor

normal. olur oyle, sonra gecer. siz alttan alin, telafisi mumkun olmayacak kiriciliklardan kacinin.