Ekşi Duyuru

sabah sabah 2-3 şey okudum da, sinirim kalktı gene.

biri mehmet pişkin hakkında "ya madem öleceksin, bi de islam'ı deneseydin belki aradığın umut ondaydı, bi namaz kılmayı deneseydin belki huzur bulurdun, bulmazsan tekrar as kendini ama bi deneseydin" demiş.

biri de farklı bir konuda, asırlık geyik olan "düşen uçakta ateist kalmaz" muhabbetini dile getirmiş.

şimdi ben bu muhabbetlere harbiden gıcık oldum. çünkü anladığım kadarıyla bu ülkede ateizmin bir tercih olduğu falan zannediliyor. belki deizm bir tercih olabilir, bir din mensubu olmamayı tercih edebilirsin ancak ateizm gibi tamamen "inanmama" durumuna bağlı bir şeyi nasıl olur da değiştirilebilir bir şey gibi görüyorsunuz?

bakın bunu harbi soyuroum. size göre sahiden, islam'ı "deneme" ihtimalimiz var mı yani? gerçekten buna inanıyor musunuz? bir süre kur'an okuduğumda namaz kıldığımda ve dini olayların içinde yer aldığımda yavaş yavaş bir yaratıcıya inanabileceğimi mi düşüünyorsunuz mesela? inanç dediğiniz şeyin ne olduğunun farkında değilsiniz sanırım. gerçekten.

birkaç konu hakkında konuşacağım; kendimi bildim bileli yaratıcıya falan inanmıyorum. hiç. ilkokul birde de, bugünkü halimde de hiçbir zaman yaratıcıya inanmadım çünkü bu benim elimde olan bir şey değil. böyle bir şeye inanmak benim için mümkün değil. yani, nasıl anlatayım. kanatlarım yok ve uçamıyorum. bu kadar basit yani. sizin "bi de islamı denesen" demenizin, bir kuşun karşıma geçip "hep merdivenden iniyorsun bi de uçmayı denesen" demesiyle arasında hiçbir fark yok.

bunları iyi niyetle yazıyorum, çünkü anladığım kadarıyla ateistliğin ne olduğu hakkında cidden fikriniz yok.

şu cümle benim için kişisel bir cümledir, her ateist aynı şekilde düşünüyor veya hissediyor olmayabilir: eğer bir tercih şansım olsaydı, yaratıcıya inanmayı tercih ederdim. bugün çektiğim bir çok zorluğun üstesinden gelmiş olurdum. ancak bu mümkün değil, bilmiyorum belki beynimin bir noktasına darbe alırsam ya da etkisi var mıdır bilmiyorum ama hafızamı kaybederesm yani ufak bir reset yerse bilincim, inanabilirim. ancak mevcut bilincimle bu mümkün değil arkadaşlar.

2 ay önce asansörle inerken asansörden "güm" diye ses geldi, düşeceğini düşündüm ve panikle "allaaah" diye bağırdım mesela. bunu gerçekten "iman ettim" diye yorumlayabilirsiniz, ama işin aslı pek öyle değil. dil dediğimiz şey bir alışkanlık. orada dilimizdeki panik halini dışarı vurdum, o an bile tanrıya onun varlığına veya beni kurtarmasını dilediğime dair en ufak bir düşünce biel geçmedi kafamdan. aslında o an üzüldüm de biraz amk, keşke dileyebileceğim biri olaydı diye.

neyse son paragraf konudan biraz bağımsız oldu.

ama ufak bir özet geçmek gerekirse: bazı özenti arkadaşları saymazsak, (aslında bir yaratıcıya inanan ama onu "reddeden" arkadaşlardan bahsediyorum, ki bu ateizm değildir. farklı bir adı vardır ama o adı ben bilmiyorum, birazdan bilen biri söyler.) ateizm pek düşündüğünüz gibi bir şey değil. bir tercih de değil, bir kazanım da değil. kanatsız doğmak gibi bir şey işte. elinizde olmayan sebeplerden biri. gerçi kanatsız doğmak yanlış bir ifade oldu. mavi göz ve yeşil göz gibi düşünebiliriz, siz öylesiniz, ben böyle. ne sizde ne de bende bir eksiklik var. her ikimizde de "inanca" dair değiştirebielceğimiz bir şey yok.

yani "kafanı bi secdeye koysan belki hoşuna gidecek" dediğiniz o hissiyat bizde yok arkadaşlar. kafamı secdeye koyduğumda, beynime doğru artan kan basıncı dışında hissedebileceğim ne yazık ki bir şey yok. asansör düşerken, uçak infilak ederken de aynı.

değiştirmek için bu kadar uğraşmayın.
ve anlamaya çalışın.