Ekşi Duyuru

hem var hem yok.
yalnız kaldığım zamanlarda -ki günün büyük çoğunluğu- gerizekalı olduğumu düşünüyorum.
bir topluluk içinde mutlaka zeka gerektiren bir şeylerde ya da mesela eskiden okulda hep parlıyordum arkadaşlarım arasında. o zamanlar güvenim vardı kendime. kısacası diğer insanların yapamadığı ya da çok zorlandığı şeyleri çok basitçe yaptığımı, hallettiğimi görünce kendime güvenim fırlıyordu.

genelde yok, sebeplerim de var.

Bazı konularda var. Bi şeyi başarmak için tek gereken şey çabaysa kendime sonuna kadar güvenirim. Bi şeyi kafaya koyduysam da yaparım. "Yapamazsın" diyenlere inat daha da azimle yaparım. Asla da pes etmem. Bu konuda özgüvenim tam.

Ama mesela insan ilişkileri konusunda pek değil. Pek beceremediğim şeyler çünkü.

Ne konuda? Hayatın hangi alanında? Ayrıca kendine güvenden kastınız nedir?
Bazı insanlar kendine güveni "bir şeyi yapabileceğine inanma" olarak tanımlar; bu da konudan konuya değişir. Dolayısı ile bazı konularda ever, birçok konuda hayır. Bazı insanlar ise "dışarıdan ukalalık ve egodan az, mütevazilikten çok gibi bir karaktere sahipmiş gibi görünme" olarak tanımlıyor. Daha çok hayata karşı ezik bir tutumu olmama gibi ise bu tanım, hayatımın herhangi bir alanında ne kendimle ne başkaları ile ilişkilerimde güven temel unsur değil.

Var. Her türlü.

yok galiba.

Kesinlikle evet. Hem niye olmasın onu anlamıyorum? :)
Her konuda kararlı olmak lazım. Yani inandığın doğruları (zaman zaman yanlış olabilir) uygulayacak ve hayata geçireceksin.
Yanlışlarımız da zaten bize tecrübe olarak geri dönüyor.
Kendini geliştiren (iş, özel hayat, ikili ilişkiler vs.vs.vs adına ne dersen artık) ve bu uğurda belli bir çaba sarfeden insan bunun gereğini yerine getirir, ders alabildiğin müddetçe kendine güvenin de vardır, olur, olmalı.
gerisi hikaye.

Genel anlamda var. 1996' dan beri ailemden ayrı yaşıyorum. Ekonomik ve sosyal açıdan dipleri gördüğüm dönemler olduğundan - ve genelde tek başıma olduğumdan - artık tecrübe mi dersin nasıl adlandırırsın bilmiyorum ama işte bunların hepsinin sonucunda bir gelişme, büyüme oluyor en nihayetinde.

var lakin çok uyuşuklaştığım zamanlarda yok olan bişey.

bazı konularda var bazı konularda yok

Karakterime güvenim tam. Kendimi ifade etmekte, kendimi idare etmekte ya da toplum içinde bir şeyler yapmakta filan iyiyim ama öyle "çok güzelim, ben vazgeçilmezim, çok seviliyorum" gibi konularda hiç yok maalesef :D

var.

aklıma koyduğum her şeyi yaptım. şansın da benim yanımda olduğunu düşünüyorum.

ilkokul 1'i Erzurum'da okudum, okumayı zor söküyor çocuklar, ben de ilgilenmedim ilk başta. hoca babama en gerideki çocuk, çok da yaramaz demiş. babam derse girmiş, beni sıraların üzerinde yakası düşmüş bir halde koştururken bulmuş. sonra evde ağzıma sıçtığını hatırlıyorum. çok kısa sürede okumayı söktüm, 1. sınıflarda ilk kırmızı kurdelayı alan bendim.

2. sınıfta babamın şark görevi bittiği için, tekirdağ'a taşındık. burada çocuklar çarpım tablosunu öğrenmiş. ben bi halt bilmiyorum. hoca da öğrencileri sıralara çalışkanlık sırasına göre diziyor. ilk derste bana tahtada bir kaç işlem sordu, bilemedim. en arkaya beni oturttu orospu. azmin elinden hiç bir şey kurtulmaz, bir kaç haftada en ön sıraya geçtim. yıl boyu her hafta yapılan testlerin tamamından 25/25 yaptım, dönem arasında beni bir üst sınıfa geçirdiler.

ertesi sene samsun'daydık, ah babacım! ertesi sene bir ilçesinde, ertesi sene bir başka ilçesinde. her defasında kendimi kanıtlamak durumunda kaldım ve yaptım. orta bir'de din dersinde, beni hiç sevmeyen bir çocuk sıramın altına kopya kağıdı koyup, ihbar etmişti. hoca ne dedimse kabul etmedi, sıfır verdi. dersin beş gelmesi için ne yapmam gerektiğini sordum, ezberlediğin her sure için beş veririm, ortalamanı yükseltebilirsin dedi. onlarca sure ezberleyip sınıfta okudum ve beş geldi ders. her sınıfta başkan seçildim. anadolu lisesi sınavında ve öss'de derece yaptım.

orta iki'de (konya'da) koşu takımı vardı okulun, çok havalıydılar. her takımın da kemik kadrosuydular. beden hocamız çok ünlü bir antrenördü. notları yarış derecesine göre verirdi. çelimsiz bir çocuktum sene başında. ilk 4'ümü ilk yarışta almıştım. sene sonunda okul koşu takımında ve hentbol takımındaydım.

şans faktörü için, öss'de nasıl olduysa bir soruda takıldım matematikte ve süre yetmeyecek gibiydi. sınavın son on sorusu felsefeydi ve 2 dk vardı. bildiğim bir taktik, felsefe sorularında önceden verilen bir iki paragrafın son cümlelerini oku, onların ana teması cevaptır. hiç sorulara bakmadan, cevaplar arasından bunları buldum ve 10'da 10 geldi. sınavda 700 küsürüncü olmuştum :)

şimdi de iş ve borsa konusunda çok iyi durumdayım, en korktuğum şey, topluluk önünde konuşmak, onu bile çok güzel yapıyorum.

Her insan gibi. Diplerim de var zirvelerim de.
Ayy kimse bilmesin bu rezaleti dedigim kayiplarim da var mumkun olsa da herkes duysa dedigim basarilarim da.
Insan iliskilerinde fazlasiyla, hatta ben bile sasiririm, etkileyici oldugum anlar da var, bok cuvali gibiyim bu gun bitsin nolur dedigim anlar da.
Bunu mu yapamadin mehehae denen yanlarim da var, gercekten nadir insanlarin sahip oldugu bir kac ozelligim de.

Kaybetmekten hata yapmaktan hic ama hic korkmadigim icin ozguven sahibi oldugumu iddia etmeyecegim, ders cikarmasini bilirim. Basarilarimin ya da olumlu ozelliklerimin degil, kaybedislerimin, basarisizliklarimin, hatalarimin beni egittigini biliyorum.

Var da diyemem yok da diyemem, cunku tek ben yasamiyorum bu dunyada. Etrafimdaki insanlarin da birer degisken olarak kabul edildigi sosyal sistem var. Kendimi sabit kabul ederek analiz yapamam.

Var,gitar çalıyorum,solistlik yapıyorum,edebi derecelerim var,şükür elim yüzüm düzgün,karakterim herkes tarafından onay görür;kendime güvenim tam.

kendime güvenim oldukça yüksektir. çünkü başarabileceğim ve başaramayacağım şeyleri bilirim. bilmediğim konuları ise bilmiyorum der, derhal araştırırım. öyle bir güvenle bilmiyorum derim ki bilmiş olsam daha az etki uyandırır.
ayrıca insan ne yaşarsa yaşasın kendine olan inancını, güvenini yitirmemeli. başarmak isteyen insanlar tabii.