Ekşi Duyuru

Aslında bir ailem bile var denilemez. Henüz 10 yaşımdayken babamı bir trafik kazasında kaybettik. Annem ve babam bir anadolu şehrinde doğup büyümüş, orada evlenmiş ve İstanbul'a göç etmişler. Ben burada doğmuşum. İstanbul'da pek yakın akrabamızın da olmayışı sebebiyle babamın ölümünden sonra hayatımız annemle yalnız geçti. Annemin evlenmeyi düşündüğü erkekler hariç.

Bir sürü hata yapıyordu ve ben bir yetişkin olmadığım için hiçbir şeye müdahale edemiyordum. Adam yerine konmayacak bir sürü erkekle ilişki yaşadı hep evlenme ümidiyle. Hepsi de anneme zarar verdi, hayatımızı kabusa çevirdi. En sonuncusu ise en kötüsü.

3 yıldır bir lokanta sahibiyle takılıyor. Adam tam bir cani. Yeri geldi annemi dövdü, yeri geldi tırnaklarıyla kazandığı paraya el koydu. Resmen işkence ediyor. Ama annem o kadar aptal bir insan ki hala ümit besliyor. Ben hayatımda bu kadar korkunç bir adam görmedim. Olumlu tek bir hareketi bile yok. Ben okumakta olduğum için elime üç beş kuruş para ya geçiyor ya geçmiyor ama o adam annemin bütün parasını sömürüyor. En son annem de bazı huzursuzluklar sebebiyle işi bıraktı. Son dönemlerde aptal saptal haplar da kullanmaya başladı. (Maalesef uyuşturucu haplar) Şimdi tam anlamıyla berbat durumdayız.

Ara sıra haber vermeden Edirne'deki teyzeme gidiyor. Geçen gün yine evde yalnız başımaydım cebimde beş kuruş para yoktu. Yine o şerefsiz erkek arkadaşı geldi kapıyı çaldı. Annemin Edirne'de olduğundan habersiz. Kapıyı açmadım gitmesini bekledim. Ancak gitmedi. Zile ardı ardına basıyordu, kapıyı yumruklamaya başladı. Küfürler savurarak annemin adını da zikrederek aç kapıyı diye bağırmaya başladı. Acayip sinirlendim bir yandan da korkuyordum ama mutfağa gidip elime bir ekmek bıçağı aldım. Öldürüp kurtulmak istiyordum. Hapis yatmaya bile razıydım. Biraz daha kapıya vurduktan sonra gitti. Sinirimden ağladım.

Bu hayattan nasıl kurtulurum?