Ekşi Duyuru

hiç bi şeye.

şaşırtıcı bi şey gördüğümde bile tepkim "hmm ok, iimiş"ten hallice.

minimal bir insandım hep. fazla istekleri olmayan, kendini ailesine bile yük gören, sevildiği halde "insanlar neden beni sevsin ki" psikolojisinde dolaşan biriydim. belki bu sebepler yüzünden de soğuk biriydim. geriye, olaylara baktığımda anlıyorum, beni sevenler varmış ama ben hep mesafeli durmuşum onlara. hala bu böyle. eski msn konuşma kayıtlarıma baktım da, insanların benle muhabbeti, benim onlara tepkim hep araya mesafe koyucu şekildeymiş. karşımdaki insana sanki ondan pek hoşlanmıyormuşum gibi bi samimiyette davranmışım.


istediğim üniversiteye ilk tercih ile girdim, bölüm birincisiydim girerken (ama bölümün puanı düşüktü, o yüzden bunu başarı olarak görmedim). derslerden keyif aldım. okulum istediğim şehirdeydi. hazırlığı güzel bitirdim. ilk sene ortalamam yüksekti. hocalarla ve arkadaşlarla diyaloğum iyiydi. her şey planladığım gibi gitmişti. istediğim aktivitelere katılmıştım. evim istediğim gibiydi. balkonu vardı. okula bisikletle gider gelirdim. bi erasmus mevsuzu oldu. sınava girdim, gitmeye hak kazandım. aslında bu paragrafa yazacağım daha çok şey var da cümleleri toparlayamadım. her şey iyi gibi görünüyor ama sanki "bunları yaptın mutlu olmalısın" şeklinde bi direktif varmış gibi hissediyorum. yani aslında bu istediklerim, aslında istediklerim değil. yalnızca istediğimi sandığım şey.

ikinci sınıfı okumak için yurtdışına geldim. geleli iki hafta olmadı daha. alıştım buraya. ufak tefek sorunlar çıktı, hallettim,k. arkadaş edindim, gezdik, eğlendik.

ama tüm bunlara rağmen heyecan yok. eyfel.e gidince adettendir diye fotoğraflar çektik. "soran olursa gösteririz (!)" diye. louvre.a falan gittik, versaile şatosunu gezdik falan... bunlar tee küçük çocukken duyduğum, tv.da gördüğüm şeylerdi. bu ülkeye gelmek de en büyük hayallerimden biriydi. duymam gereken "heyecan" nerede? bilerek ve isteyerek notre dame katedralini görmedim. çünkü en merak ettiğim yer orasıydı. bir bilgisayar oyunun son görevi gibi. bu son görevi yaparsam oyun kapanacak, gibi.

hayal kurmaya üşeniyorum. aslında gerçekleştirilmesi belki daha minimal ama daha zor olan düşünceler var kafamda. ama onları dile getirmek ve kelimeye dökmek istemiyorum. onlar için "hayalim" ya da yapmayı istediğim şey demek istemiyorum. zor geliyor. hayal kurarsam gerçekleştirmeye çalışmak zorundaymışım gibi hissediyorum belki de, bilmiyorum.


heyecanla birlikte umarımı da kaybetmiş oldum. cevaplamam gereken iki satır mail, okunması gereken iki satır resmi sayılabilecek cümle o kadar sıkıyor ki canımı, bu işi yapması yalnızca iki üç dk alacakken ben günlerce erteleyebilyorum. umursamıyorum. son güne bırakıp sorunlarla karşılaşabiliyorum, rezillik çekebiliyorum ama yine de umursamıyorum. 20. yaşım bi kaç ay önce bitti yalnızca. 20 deyince çok çocuk hissettim kendimi.


çabuk sıkılıyorum artık. aylardır belki de yeni bi film izlemedim. ama daha önce izlediğim flimleri teker teker açıp izledim. friends.in iki bölümünü saklamıştım bilgisayarıma, onlarca kez izledim onları. youtube.u ilk keşfettiğim zamanlarda beğendiğim videoları kaydetmiştim. hala arada bi onları açar izlerim, yüzlerce kez oldu belki. ama yeni bir şeye başlamak -bir filmle bile- zor geliyor. tabiri caizse yeni bi hayale başlamak çok daha zor.

göndermeden önce yazdıklarımı okudum da, istemekle ilgili sıkıntılarım var sanırım. herkesin istediği şeyleribelki de default olarak ben de istiyorum. istekleri hayal vasfına koyuyorum. oysaki benim ruhum farklı bir şey arıyor, belki de. fight clup.a döndü olay birden. bu istekler ve bana ait olmadığı için heyecan duymuyorum demek ki, öyleyse ne istediğimi nereden bileceğim? "kendini tanı, evreni tanıyacaksın" sözü buna mı işaret yoksa?