[]
saymakla bitmeyecek iç sıkıntısı...
duyurularına bir yenisi ekleniyor ama bu da benden olsun. dert, his, fikir paylaşın isterim bu hususta, hatta uzun uzadıya.
bir ayı aşkın süredir, üzerimden atamadığım bir mutsuz olma ve yaşanan/yaşanacak her şeyin boşuna, değersiz olduğu fikrini kafamda tekrar tekrar gezdirme durumu yaşıyorum. hemen her düştüğüm şüpheyi, mutsuz veya pişman olduğum yaşanmışlığı bir bir, ar arda zihnimde sıralayıp nefes alamayacak hale geliyorum, böyle fiziken göğsüm karnım büzüşüyor. öyle didiklemiyor, kendimi ya da başkalarını da şuçlamıyorum. sadece anımsayıp kendi içime bükülüyorum sanki. yüzüm gülmüyor ve cidden bu kadarını sorun belleyecek kadar güleç, boş durmamaya da çok meyilli biriyim. bir gün kalabiliyor orda topak halinde büzüşen yer. teselli edemiyorum kendimi, düşüncelere saplanıp kalıyorum öyle. mutsuzluk bir titreşiyor ki en baba espiriye gülerken içim sızlıyor, yer yer 'gülüyorum ama yalandan mı, mutsuzum ki çok' vari fikirler dürtüklüyor arkadan. sabahlara kadar hiçbir nane yemeden öylece oturuyorum. dışarı çıktım misal bugün, kiralık ev bakacaktım sağda solda, kadıköy'de üç kere aynı daireyi çizip geri eve geri döndüm kafamda konuşan küçük adamlarla birlikte resmen. dışardan bakıldığında fena dalgın bir vaziyette belki de... hallolmaları için sabır göstermem ve odak beslemem gereken bazı konular var; elimdeki 400 sayfalık çeviri, uzaktaki sevgili, yeni ev düzeni, genişletirsek sürekli beni bekleyen ailem, iki yıldır uzayan yükseklisans gibi, ve hemen hiçbirine elim uzanmıyor. ne bir sıraya koyabiliyorum ne de öyle 'olmuyor' diye hayıflanıyorum. geçmişe ve ölüme bağlanıp duruyorum. hazmedemediğim bazı yaşanmışlıklar var kendi içimde, şimdi alınganlık ve mutsuzlukla gark ediyor peşleri sıra. bir tetikleyici lazım gibi bu duruma sanki. çok insani, temel depresyona ilişkin maddelerden (ibaret) olduğunun da farkındayım hepsinin. ama cidden yarın sabah bir kıpırtı olsun istiyorum, bu gece hiç bitmeyecek gibi yüklendi üzerime.
bu ruh hali size uğradığında ne yapıyorsunuz a dostlar?
daha önce kalkışmadığım bilirkişi, antidepresan zincirine girsem mi? citol kullanan bir arkaşım var, bir faydası dokunur mu ki?
bir ayı aşkın süredir, üzerimden atamadığım bir mutsuz olma ve yaşanan/yaşanacak her şeyin boşuna, değersiz olduğu fikrini kafamda tekrar tekrar gezdirme durumu yaşıyorum. hemen her düştüğüm şüpheyi, mutsuz veya pişman olduğum yaşanmışlığı bir bir, ar arda zihnimde sıralayıp nefes alamayacak hale geliyorum, böyle fiziken göğsüm karnım büzüşüyor. öyle didiklemiyor, kendimi ya da başkalarını da şuçlamıyorum. sadece anımsayıp kendi içime bükülüyorum sanki. yüzüm gülmüyor ve cidden bu kadarını sorun belleyecek kadar güleç, boş durmamaya da çok meyilli biriyim. bir gün kalabiliyor orda topak halinde büzüşen yer. teselli edemiyorum kendimi, düşüncelere saplanıp kalıyorum öyle. mutsuzluk bir titreşiyor ki en baba espiriye gülerken içim sızlıyor, yer yer 'gülüyorum ama yalandan mı, mutsuzum ki çok' vari fikirler dürtüklüyor arkadan. sabahlara kadar hiçbir nane yemeden öylece oturuyorum. dışarı çıktım misal bugün, kiralık ev bakacaktım sağda solda, kadıköy'de üç kere aynı daireyi çizip geri eve geri döndüm kafamda konuşan küçük adamlarla birlikte resmen. dışardan bakıldığında fena dalgın bir vaziyette belki de... hallolmaları için sabır göstermem ve odak beslemem gereken bazı konular var; elimdeki 400 sayfalık çeviri, uzaktaki sevgili, yeni ev düzeni, genişletirsek sürekli beni bekleyen ailem, iki yıldır uzayan yükseklisans gibi, ve hemen hiçbirine elim uzanmıyor. ne bir sıraya koyabiliyorum ne de öyle 'olmuyor' diye hayıflanıyorum. geçmişe ve ölüme bağlanıp duruyorum. hazmedemediğim bazı yaşanmışlıklar var kendi içimde, şimdi alınganlık ve mutsuzlukla gark ediyor peşleri sıra. bir tetikleyici lazım gibi bu duruma sanki. çok insani, temel depresyona ilişkin maddelerden (ibaret) olduğunun da farkındayım hepsinin. ama cidden yarın sabah bir kıpırtı olsun istiyorum, bu gece hiç bitmeyecek gibi yüklendi üzerime.
bu ruh hali size uğradığında ne yapıyorsunuz a dostlar?
daha önce kalkışmadığım bilirkişi, antidepresan zincirine girsem mi? citol kullanan bir arkaşım var, bir faydası dokunur mu ki?
çeviriden, sevgiliden, yüksek lisanstan kurtul. üçü de ayak bağı olmuş sana. o duyguyu iyi bilirim, yapman gereken çok iş vardır ama başlayamazsın bile, sonra onun vicdan azabı birikir, her geçen günle daha da daralırsın, iyicene köşeye sıkışırsın.
yeni bir başlangıç yap. şöyle düşüneceksin, elindekiler seni yeterince mutlu ediyor olsaydı bu durumda olmazdın.
yeni bir başlangıç yap. şöyle düşüneceksin, elindekiler seni yeterince mutlu ediyor olsaydı bu durumda olmazdın.
- roket adam
(12.09.12 01:18:08 ~ 02:01:11)
yaklaşık olarak aynı durumlar bende de var..geçici olarak mutlu edecek şey mutlu bi müzik,güzel bi film olabiliyor ama kalıcı bir şeyler lazım gibi..onun için de köklü değişiklikler gerek.ama insan buna ne kadar cesaret edebilir,o da ayrı bir mesele.
yeni bir başlangıç olayına katılıyorum. ama bu pişmanlık olarak dönecek mi dönmeyecek mi daha iyi mi olacak sorularına cevabım yok.kelin ilacı olsa kendine sürer hesabı.ama değişiklik bir şeyleri bırakma,terk etme şeklinde olmazsa da yeni başka şeylere başlama ve o gün yüzü güldürmeyen ne varsa defetme şeklinde olabilir.
yüksek lisansı,çeviriyi sevgiliyi bırakmak daha iyi bi ruh halini getirecek mi?soru bu.
yeni bir başlangıç olayına katılıyorum. ama bu pişmanlık olarak dönecek mi dönmeyecek mi daha iyi mi olacak sorularına cevabım yok.kelin ilacı olsa kendine sürer hesabı.ama değişiklik bir şeyleri bırakma,terk etme şeklinde olmazsa da yeni başka şeylere başlama ve o gün yüzü güldürmeyen ne varsa defetme şeklinde olabilir.
yüksek lisansı,çeviriyi sevgiliyi bırakmak daha iyi bi ruh halini getirecek mi?soru bu.
- knut hamsun
(12.09.12 01:45:36)
Ağla. İyi gelir
- Agnahie (12.09.12 01:59:57)
1
