Ekşi Duyuru

şimdi şöyle efendim, 24 yaşındayım öğrenciyim. her gün yeni insanlar görüyorum okulda ve insanlar çok gerizekalı geliyor. yani hayatında hiç bir şey öğrenmeden o yaşına kadar gelebilmiş insanlar var. bilgi namına sıfır bir sürü insan dolu ve bu konuda hiç bir çabaları yok. şimdi böyle düşünürken, kendimi çok kibirli hissediyorum ve bu da beni biriyle konuşurken sinirli yapıyor. kimseye karşı tahammülüm yok. benden daha düşük bir seviyede olduğunu anladığım anda, o insana daha az saygı duymaya başlıyorum.

hal böyle olsa da, sinirli ve kibirli bir insan olmaktan hoşlanmıyorum. dönüştüğüm ruh halini sevmiyorum.
diğer yandan da, kendimin de aptal olduğunu düşünüyorum. yani benden aptal olan insanlar çok, fakat ben ben kimim ki havası var kendime karşı. yani ben zeki değilim aslında, insanlar çok aptal. her öğrendiğim şey kendimi daha küçük hissettiriyor.

şimdi bu hep böyleydi etrafa karşı. arkadaşlarım da var. sürekli evinde oturan bir insan da değilim. çok olmasa da geziyorum. ama sinirli hissediyorum kendimi. üzerimden atamadığım bir öfkem var. yapmak istediklerim bambaşka. çalışmak istemiyorum mesela. kim ister zaten di mi? huzurlu bir yer bulana kadar gezmek istiyorum. insanların bu kadar masa başında oturmaya hevesli olmasını anlamıyorum. abuk subuk şeylerden şikayet etmesini anlamıyorum. zevk aldıkları şeylerin hep paraya bağlı olmasını anlamıyorum.

şu anki yaşadığım yerden çıksam, bir mağarada yaşasam daha mutlu olacakmışım gibi geliyor. ama bunu yapacak ne cesaretim ne kendi hayatımı başlatacak bir maddi gelirim var. mesela şu anda her şeyi bırakıp dünyanın başka ucuna gidecek cesaretimin olmaması beni aşırı sinirlendiriyor. niye yani amk? bas git işte di mi? yok olmuyor.
hayat boyu bitki ödülünü alacağım zannımca.

sevgilim var. aşık da oldum ama bu beni yine de hayata karşı sevgi kelebeği yapmaya yetmedi.

mutluluk nerede? mutluluk denen şey var mı? anlık gülümsemek mi sadece mutluluk? küçükken mi mutluyduk sırf? mutluluk yoksa huzur alayım olmaz mı? kimsenin kafa sikmediği bir yer yok mu? süper zeki insanlar nasıl yaşıyorlar. bi gıdım daha zeki olsam kendimi öldürmüştüm. nasıl tahammül ediyosunuz siz? yaşadığım gezegenin topraklarının 10 da birini bile gezemeden, gezegen dar geliyor. füze yapıp fırlatın beni çok rica ediyorum. fişimi çeksem bi motorum soğusa ya. vallaha yoruldum.

kısacası hayatı sikim. kibrimden, öfkemden nasıl kurtulurum. hayat boyu sürecek olan bu bunalımım hiç geçmeyecek mi?