[]
aile sorusu
22-23 yaşında, üniversite öğrencisi iken, ailenize ne kadar bağlıydınız?
ben bağlı olmadığımı, fazlasıyla bağımsız olduğumu düşünüyordum. yani herkes kadar. hatta sık sık 'babam ölürse şöyle hareket ederim, şu ölürse böyle olur' tarzı garip bi acil durum planı yapma alışkanlığım vardır ki olur da benden büyük bir yakınım ölürse şoke olup hayatımı elime almayayım. geçen yine hayal kuruyorum, böyle okulu bitirdim, yüksek yaptım, şirketler kurdum, ödüller aldım, konuşmalar yapıyorum falan kendimce, sonra düşündüm ben şirket kurup ödül alsam nerden baksan bi 50 yaşına gelmiş olurum, babam annem falan da ölmüş olabilir o saate kadar. şoke oldum, kendimi çok kötü hissettim. ailem, çok başarılı olacağım günleri göremeyecekse bunları yapmamın ne manası var, üniversiteyi bitirip orta halli bi işe girip iyi bi kız bulup evlensem yeterli olabilir gibi geldi bana. sanki iyi bi mühendislik şirketi kurduğumda kendi egomu tatmin edeceğim ama bu babamın mühendis olmasından kaynaklı olacak gibi geldi. sanki iyi bir evlilik yaptığımda kendi mutluluğumdan ziyade annemi mutlu edecekmişim gibi hissettim.
bu çok rahatsız edici bir gerçekle yüzleşme oldu benim için. aslında sandığım kadar güçlü ve ailesinden bağımsız değilmişim. şimdi sizlerin fikrini merak ediyorum.
not: nazar değmesin, gerçekten beni her fırsatta destekleyen şahane bi ailem var, dedesinden halasına, anneannesinden teyzesine kadar. bunu da detay olarak belirtmem gerekir gibi geldi bi an.
ben bağlı olmadığımı, fazlasıyla bağımsız olduğumu düşünüyordum. yani herkes kadar. hatta sık sık 'babam ölürse şöyle hareket ederim, şu ölürse böyle olur' tarzı garip bi acil durum planı yapma alışkanlığım vardır ki olur da benden büyük bir yakınım ölürse şoke olup hayatımı elime almayayım. geçen yine hayal kuruyorum, böyle okulu bitirdim, yüksek yaptım, şirketler kurdum, ödüller aldım, konuşmalar yapıyorum falan kendimce, sonra düşündüm ben şirket kurup ödül alsam nerden baksan bi 50 yaşına gelmiş olurum, babam annem falan da ölmüş olabilir o saate kadar. şoke oldum, kendimi çok kötü hissettim. ailem, çok başarılı olacağım günleri göremeyecekse bunları yapmamın ne manası var, üniversiteyi bitirip orta halli bi işe girip iyi bi kız bulup evlensem yeterli olabilir gibi geldi bana. sanki iyi bi mühendislik şirketi kurduğumda kendi egomu tatmin edeceğim ama bu babamın mühendis olmasından kaynaklı olacak gibi geldi. sanki iyi bir evlilik yaptığımda kendi mutluluğumdan ziyade annemi mutlu edecekmişim gibi hissettim.
bu çok rahatsız edici bir gerçekle yüzleşme oldu benim için. aslında sandığım kadar güçlü ve ailesinden bağımsız değilmişim. şimdi sizlerin fikrini merak ediyorum.
not: nazar değmesin, gerçekten beni her fırsatta destekleyen şahane bi ailem var, dedesinden halasına, anneannesinden teyzesine kadar. bunu da detay olarak belirtmem gerekir gibi geldi bi an.
güzel hayaller kurmuşsun kendini mutlu edecek ama ailenin bunu görememe ihtimali seni üzmüş kafanı karıştırmış. bahsettiğin yapıda bir aile 'ölmeden mürüvvetini göreyim'ci değildir. senin bir hedefinin olması bile anneni mutlu eder. senin mutlu olacağını bilmesi bile ona yeter.
ayrıca, aileden bağımsız olmakla onların mutluluğunu önemsemekte farklı şeyler. (bana göre)
sonradan farketme editi: sen o kadar hayal kur , kendinde o gücü hisset. sonrada aileni kaybetme korkusuyla 'yoksa ben güçsüz müyüm ha?' de. güçlüsün. nickinden belli.
ayrıca, aileden bağımsız olmakla onların mutluluğunu önemsemekte farklı şeyler. (bana göre)
sonradan farketme editi: sen o kadar hayal kur , kendinde o gücü hisset. sonrada aileni kaybetme korkusuyla 'yoksa ben güçsüz müyüm ha?' de. güçlüsün. nickinden belli.
- kırmızıkaşekaban
(16.06.12 00:08:19 ~ 00:11:16)
maddi açıdan aileme bağımlıyım.
anneme bağlıyımdır. haftada 3-4 konuşuruz.
ama babama o kadar yakın değilim. (ben küçükken ayrıldılar.) bir yıla yakındır görmüyorum, çok da özlemedim.
anneme bağlıyımdır. haftada 3-4 konuşuruz.
ama babama o kadar yakın değilim. (ben küçükken ayrıldılar.) bir yıla yakındır görmüyorum, çok da özlemedim.
- goldentitan
(16.06.12 00:22:22)
20 yaşındayım,aileme bağlılığım ister istemez bir miktar maddiyat onun dışında hiç bir bağlılığım yok.
- pelinn. (16.06.12 00:49:45)
21 yaşında biri olarak konuşayım, maddi açıdan hayvanlar gibi bağlıyım anneme. babam öleli yıllar oluyor. annem ölse şu an bok gibi kalırım. bir işin elinden tutmazsam okuyamam, tutsam bile zor yetiştiririm ve okul da pek iyi gitmez. bir de kıçı rahata alışmış ve kendince lüksleri(sigara, alkol, spor, giyim, elektronik) olan biri olduğumu hesaba katarsak benim için katliam olur. 8 saat garsonluk yapıp 20 lira almak koyar. ingilizcem var desen çeviri bürosu zaten üç beş kuruş veriyor, ingilizcem de paslı ve dizilere altyazı çevirmenin biraz ötesine geçebilecek durumda sadece. özel ders vereyim desem öğrenci bulacağım da, çarpma yapamayan herifle uğraşacağım da, ayrı dert. geliri olmayan vasıfsız bir vatandaşım annem olmadan.
manevi bağlılığım şöyle var, annem ölse psikolojik bir boşluğa girerim herhalde. ne için, kim için uğraşıyorum ki diye düşünür iyice salarım. başka kimseye öyle pek bir bağlılığım yok çünkü. akrabalarımla hiç görüşmüyorum, sevdiğim biri yok şu an, olsa da bitecek birşey olarak bakmanın ötesine geçemem sanıyorum, arkadaşlar desen arkadaşlık kavramına çok güçlü bir bağ olarak bakamıyorum. insanlar bugün var yarın yok. aslında bi tek annem var lan. onunla da anlaşamıyoruz. ayrı yaşıyordum iki senedir, bu ara beraberim, yaz sonunda yine ayrılıcam.
manevi bağlılığım şöyle var, annem ölse psikolojik bir boşluğa girerim herhalde. ne için, kim için uğraşıyorum ki diye düşünür iyice salarım. başka kimseye öyle pek bir bağlılığım yok çünkü. akrabalarımla hiç görüşmüyorum, sevdiğim biri yok şu an, olsa da bitecek birşey olarak bakmanın ötesine geçemem sanıyorum, arkadaşlar desen arkadaşlık kavramına çok güçlü bir bağ olarak bakamıyorum. insanlar bugün var yarın yok. aslında bi tek annem var lan. onunla da anlaşamıyoruz. ayrı yaşıyordum iki senedir, bu ara beraberim, yaz sonunda yine ayrılıcam.
- cro.magnon (16.06.12 00:54:24 ~ 01:01:44)
1
